موزه هنرهای معاصر تهران و یک صف متفاوت – منظر دریاکناری

مندرج در ژورنال شماره ۸۹۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

استقبال پرشمارِ نمایشگاهی از پرتره‌های مشهور جهان و ایران که با بخشی از گنجینه کم نظیر موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شده، موجب تمدید آن شده است.

این نمایشگاه با گذری بر سیر تحولات هنری و مفهومی هنر پرتره از ۱۵ مهر در گالری شماره یک تا پنج این موزه برگزار و تا ۴ آذر تمدید شده است. در این نمایشگاه آثاری از آن‌ری‌دو تولوز لوترک، پابلو پیکاسو، ونسان ونگوگ، اندی وارهول، آلبرتو جاکومتی، جیمز انسور، ادوارد مونه، جیم داین، ژان دوبوفه، رابرت راشنبرگ، فرنان لژه، خوان میرو، کمال الملک، بهمن محصص، مارکو گریگوریان، محمود جوادی پور، احمد اسفندیاری، ژازه تباتبایی، کامبیز درم بخش، غلامحسن نامی، مهدی سحابی، فرشید ملکی، کوروش گلناری و… به نمایش گذاشته شده است.

در کنار نمایش این آثار یک نمایش دیگر برای وارد شدن به محل نمایشگاه در جریان است که این نیز باعث شور و هیجان هر بیننده‌ای می‌شود. صف زنان بی حجابی که فضای این روزها در ایران را به نمایش گذاشته‌اند. در صف، بی حجاب‌ها در انتظار اند یا اینکه در رفت و آمد اند. این دو اتفاق اجتماعی، “نمایشگاه پرتره‌ها” و بی‌حجابی زنان وقتی در کنار هم قرار می‌گیرند، زنگ خطری برای جمهوری اسلامی می‌شود تا بهتر با چشمان کوردلی خود ببینند مردم چه می‌خواهند و چه نمی‌خواهند.

مردم در هر اتفاقی به روشنی نشان می‌دهند از اسلام و روضه خوانی و تاسوعا و عاشورا و ماه محرم و دیدن چهره‌های تهوع آور آخوندها و تیم‌های مقابله با بی حجابی و  و هر آنچه رنگ حکومت دارد عمیقاً تنفر دارند. مردم نه تنها در آرزوی یک زندگی مدرن و شاد و انسانی‌اند بلکه برای به دست آوردن این زندگی از هیچ کوششی دریغ نمی‌کنند. این یک دستاورد جهانی است و مهر ملی و میهنی هم بر خود ندارد. بین آرزو داشتن و هرگز به آن نرسیدن و همیشه افسوسش را خوردن، و مبارزه کردن برای بدست آوردن آن آرزوهای انسانی، عمل اجتماعی قرار دارد. جامعه با عمل اجتماعی انسان‌ها، چه فردی و چه جمعی تغییر می‌کند. این عمل اجتماعی وقتی یک حکومت و سیستم متحجر را در برابر خود می‌بیند به یک انقلاب دسته جمعی و عمومی تبدیل می‌شود. نمایشگاه “چشم در چشم” نمایشی از عمق فاصله حکومت با مردم است.