نشریه ژورنال شماره ۱۰۱۵ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
با پیوستن بند زنان زندان زاهدان و زندان ازبرم لاهیجان به کارزار “سهشنبههای نه به اعدام”، این کارزار در شصت و چهارمین هفتهاش به ۴۰ زندان در سراسر کشور گسترش یافته است.
کارزار “سهشنبههای نه به اعدام” که از بهمن ۱۴۰۲ آغاز شده، اکنون به یکی از ارکان اصلی جنبش ضد اعدام و اعتراضات ضد حکومتی در ایران تبدیل شده است. این حرکت اعتراضی، یکی از مهمترین ابزارهای سرکوب، یعنی اعدام را هدف گرفته؛ ابزاری که هر روز جان شهروندان را میگیرد و نماد سرکوب سیستماتیک جامعه است.
اگر این کارزار بتواند بیش از پیش پیشروی کند و سلاح اعدام را از دست رژیم بگیرد یا آن را بیاثر کند، نه تنها جانهای بسیاری نجات پیدا میکند، بلکه یک تهدید بزرگ از مسیر مبارزات مردمی برداشته خواهد شد. این یعنی موفقیتی دوچندان. این یعنی نجات جان انسانها و تقویت حرکتهای اعتراضی برای سرنگونی جمهوری اسلامی و دستیابی به یک جامعه آزاد و برابر.
سؤال اینجاست: چگونه میتوانیم کارزار “سهشنبههای نه به اعدام” را گسترش داده و تقویت کنیم؟ در اینجا به چند محور کلیدی اشاره میکنم:
در طی یک سال و چند ماه گذشته، زندانیان بیشتری به این حرکت پیوستهاند. یکی از راههای تقویت کارزار، گسترش آن به زندانهای بیشتر است. افرادی که با زندانیان در ارتباط هستند، میتوانند نقش مؤثری در تشویق و تسهیل این پیوستنها ایفا کنند.
همزمان با اعتصاب غذاهای درون زندان، برگزاری تجمعات اعتراضی در بیرون از زندانها اهمیت زیادی دارد. تاکنون خانوادههای محکومان به اعدام در برابر زندانهایی مانند اوین، لاکان رشت، سنقر و سقز اعتراض کردهاند. تداوم و گسترش این همراهیها، چه در مقابل زندانها و چه در مکانهای دیگر، میتواند صدای زندانیان را بلندتر و اثرگذارتر کند.
در خارج از کشور نیز اقدامات حمایتی چشمگیری انجام شده، از جمله برنامه لایو ۲۴ ساعته با حضور فعالین ضد اعدام و چهرههای مطرح ایرانی و بین المللی و برگزاری آکسیونهای حمایتی در چندین شهر. پیشنهادم این است که با همکاری گروههای ضد اعدام، در صد شهر جهان تجمعاتی در حمایت از “سهشنبههای نه به اعدام” برگزار شود.
مجموعه این اقدامات، که همه قابل اجرا هستند، میتواند کارزار را چند گام به جلو ببرد و آن را به نیرویی قویتر در برابر ماشین کشتار جمهوری اسلامی تبدیل کند. زنده باد جنبش نه به اعدام در ایران!