نشریه ژورنال شماره ۱۰۴۲ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
“رابطه مستقیم میان فقر اقتصادی و ترک تحصیل در ایران”. به نقل از گزارش جدید مرکز پژوهشهای مجلس اسلامی.
همچنین “شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان” میگوید: “طبق آمار ارائه شده از سوی شهلا کاظمیپور، جمعیتشناس حدود ۳۰ درصد دختران دبیرستانی در ایران به مدرسه نمیروند و سالانه حدود ۲۰۰ هزار دختر بین ۱۵ تا ۱۹ سال ازدواج میکنند.”
هرچه فقر در جامعه بیشتر میشود، ترک تحصیل نیز افزایش مییابد. در برخی استانها نظیر خوزستان، سیستان و بلوچستان، و کرمانشاه، تعداد زیادی از دانشآموزان حتی مدرک ابتدایی ندارند. برای مثال، در سال ۱۴۰۲، نرخ نداشتن مدرک ابتدایی در سیستان و بلوچستان به بیش از ۲۲ درصد رسید.
دلایل اصلی ترک تحصیل شامل فقر مطلق، ازدواج زودهنگام دختران، نبود مدارس در مناطق محروم، و محرومیت از تحصیل به زبان مادری است. حدود ۳۰ درصد از دختران دبیرستانی از تحصیل بازماندهاند و سالانه حدود ۲۰۰ هزار دختر نوجوان ازدواج میکنند. پسران نیز به دلیل نیاز مالی خانواده مجبور به ترک تحصیل و ورود زودهنگام به بازار کار هستند.
همچنین کاهش بودجه دولتی برای آموزش و عدم تأمین امکانات آموزشی توسط دولت و طبقاتی بودن شدید آموزش در ایران باعث شده است تا فقط خانوادههای مرفه قادر به تأمین آموزش باکیفیت برای فرزندان خود باشند. در مناطق دوزبانه نیز تحصیل به زبان غیر مادری یکی از موانع جدی در ادامه تحصیل محسوب میشود. در نتیجه، فقر آموزشی به مسئلهای عمیق و ساختاری تبدیل شده است.
برای هیچ فردی در ایران پوشیده نیست که مسئول کامل این فاجعه آموزشی رژیم اسلامی است. تحمیل قوانین پوسیده و زنستیزانه اسلامی از سویی و تحمیل فقر مطلق اقتصادی از سوی دیگر باعث و دلیل ویژه و اصلی این بهاصطلاح “فقر آموزشی” است. لفظ “فاجعه آموزشی” شاید تصویر بهتری از موقعیت آموزشوپرورش کودکان و نوجوانان در ایران ارائه دهد.
باید با اعتراضات عمومی و از جمله اعتراض خانوادهها به عدم رسیدگی به وضعیت رفاهی کودکان، عدم تخصیص بودجههای لازم برای بهبود وضع مدارس و مراکز آموزشی، نبود تغذیه رایگان در مدارس و بالاخره عدم وجود امکانات برای آموزش کودکان به زبان مادری در استانهای غیرفارسیزبان به این فقر آموزشی پایان داد. با همه توان باید از مبارزات معلمان نیز دفاع و پشتیبانی کرد. برای بهدستآوردن یک سیستم آموزشی مدرن باید این رژیم را از سر راه کودکان و کل جامعه جارو کنیم.