نشریه ژورنال شماره ۱۰۷۵ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
روز شنبه ۷ تیر، در مراسم جنازه چرخانی فرماندهان نظامی و مقامات حکومت اسلامی که با پهپادها و موشکهای اسرائیل لت و پار شدهاند، خبری از “مقام معظم” نبود. اگر چه پنج روز است حملات اسرائیل قطع شده است، اما خامنهای هنوز جرئت نکرد از سوراخش بیرون بخزد و بر تابوت فرماندهان آدمکش نظامش نماز میت بخواند. در واقع او مردهای است که راه میرود. او خود یک جنازه است که روی دست نظام رو به موت مانده است! علت غیبت خامنهای مثل روز روشن است: هراس از روانه شدن به نزد بقیه فرماندهان رجزخوان!
سالها پیش وقتی این رهبر خودخوانده متوهم مسلمین جهان باد در غبغب انداخت و گفت که بعد از ۱۱ سپتامبر رهبران آمریکا ” گم و گور بودند. ما اینجوری نیستیم. ما اگر خداینخواسته برای این ملت تجربه تلخی و امتحانی پیش بیاید خودمان پیشاپیش ملت لباس رزم میپوشیم و آماده فداکاری میشویم”! مردم دیدند که این لافزن تبهکار، کسی که با سیاستهای جنگافروزانهاش جامعه را به کام جنگ کشاند، ۱۷ روز است که از سوراخش بیرون نیامده است.
در جریان جنازه چرخانی، محسن رضایی به طرز مضحکی ادعا کرد که در ۱۲ روز جنگ، “رهبری به طور مستقیم دفاع مقدس نیروهای مسلح کشور در مقابل این جنگ ناجوانمردانه را هدایت” کرد! خود خامنهای هم در یک پیام ویدئویی با سرووضع آشفته، قیافهای تکیده و نگران و افسرده و درمانده “پیروزی بر اسرائیل و آمریکا” را تبریک گفت! ادعا کرد “جمهوری اسلامی سیلی سختی به گونه آمریکا نواخت.” معلوم نیست اگر پیروز شدهاند و سیلی سختی نواختهاند چرا هنوز از سوراخش بیرون نخزیده است؟
خامنهای رهبر نظامی است که قرار بود تهران را به امالقرای اسلام تبدیل کند و شیعیان جهان را برای فتح کربلا و تسخیر قدس و کاخ سفید رهبری کند. دیدن حال رقتبار او برای مردمی که علیه او و نظامش، انقلابی به بزرگی “زن، زندگی، آزادی” خلق کردند و امروز هم در کمینش هستند تا خود و نظامش را به درک واصل کنند، مسرتبخش است. نظامی که رهبرش اینچنین به ذلت و خواری بیفتد، در مقابل موج بعدی انقلاب مردم میتواند مثل یک عمارت پوشالی ویران شود. جنگ اصلی، جنگ نهایی مردم با حکومت اسلامی هنوز در راه است.