روزنه rowzane خبری – تحلیلی
کارگر کمونیست ۸۹۳
جمهوری اسلامی که با خفت و خواری تسلیم به آتش بس شد، امروز موجودیتش بر طنابهای داری که برپا کرده آویزان است و فروپاشی این حکومت را در همه زمینه ها می شود دید. اقتصاد آن در هم شکسته و مدتهاست به میزان حداقل ها هم توان اداره جامعه را از دست داده است.
بحران آب و صف های طولانی مردم با دبه های آب برای جرعه آبی در کنار قطعی های برق و گرمای بیسابقه و سوزان تابستان و اخطارهای هر روزه وضعیت قرمز آلودگی هوا گوشه ای از وضعیت به هم ریخته سیستم حکومتی و جهنمی که به مردم تحمیل کرده است را نشان می دهد. فقر و بی تامینی بی انتها امان از مردم بریده و از هر گوشه جامعه اعتراض می جوشد.
حکومت در هراس از منفجر شدن خشم جامعه بیرحمانه سرکوب میکند و در مقابل آن صف قدرتمندی علیه زندان و اعدام با فریاد همصدا شویم در داخل کشور و جهانی شکل گرفته است. علیرغم سرکوب بیرحمانه حکومت اعتراضات در میان بخشهای مختلف کارگری دوباره دارد سربلند میکند. بازنشستگان از احیای یکشنبه های اعتراضی خود سخن میگویند . و همبستگی های مردمی علیه تجاوزگری های حکومت علیه مردم و یک نمونه شورانگیز آن حمایت از رد مرز شدگان شهروندان افغانستانی طلایه های صف بندی ای پر قدرت علیه حکومت و برای تداوم انقلاب است. بعلاوه صفوف حکومت و نیروهایش در منطقه در هم ریخته تر از هر وقت است و سیاست فعال‌شدن “مکانیسم ماشه” یعنی بازگشت اتوماتیک همه تحریم‌های سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی نیز حکومت را تهدید میکند.
اما مهمترین واقعیت جامعه امروز ایران اینست که فضای عمومی، گفتمان و امید سرنگونی و ادامه انقلاب برای سرنگونی جمهوری اسلامی است. مردم علیرغم تمام جنایات حکومت، بسیار امیدوارند و آینده بدون جمهوری اسلامی را بسیار نزدیک می بینند و این را آشکارا و با صدای رسا همه جا ابراز می کنند.
برمتن این اوضاع و احوال است که از سوی جریانات دوم خردادی و ملی اسلامی ها طرحها و آلترناتیوهای مختلفی از طریق بیانیه هایی مطرح شده اند. اخیر ترین آنها بیانیه موسوی با هفتاد امضا و بیانیه هفده فعال سیاسی تحت عنوان “ما نگران سرنوشت ایرانیم” است. رفراندوم و تشکیل مجلس مؤسسان محورهای مشترک هر دو بیانیه هستند. در عین حال یکی از “تغییر قانون اساسی” و دیگری از “یک قانون اساسی جدید” سخن میگوید.
این گفتمانها از سوی دوم خردادیهای بیرون افتاده از حکومت البته جدید نیستند. اما امروز در فضای سیاسی کاملا متفاوت، در شرایطی که گفتمان جامعه سرنگونی است و روشن است که حکومت در نقطه سرنگونی قرار گرفته، و در شرایطی که انقلاب زن زندگی آزادی را داشته ایم و جامعه از به پیروزی رساندن آن سخن میگوید، چنین طرحهایی بیرون داده میشود .
اولین نکته مهم این اینست که نفس جلو آمدن دوباره چهره های شاخص دوم خردادی با گفتمان هایی چون “گذار دمکراتیک” و “رفراندوم” و غیره خود عظمت جنبش زن زندگی آزادی را نشان میدهد که مدافعان خجول حکومت را به دست و پا انداخته است تا شاید بتوانند نظامشان را با تغییرات و “اصلاحاتی” از فروپاشی نجات دهند. از یاد نبرده ایم که همه این طیف ها در جنگ جمهوری اسلامی و اسرائیل تحت عنوان دفاع از “مام وطن” در کنار حکومتشان ایستادند و با هسته مرکزی حکومت همصدا بودند.
اما بد نیست که مکثی بر روی نکات محوری دو بیانیه مورد اشاره داشته باشیم. بیانیه هفده نفره بر برگزاری رفراندوم تحت نظارت نهادهای مستقل بین‌المللی جهت احقاق حق تعیین سرنوشت خود و تشکیل مجلس مؤسسان، در راستای یک دولت ملی و فراگیر تاکید کرده است.
اولین نکته اینست که طرح مسئله برگزاری رفراندوم در شرایطی که جمهوری اسلامی همچنان بر سر قدرت است وخط غالب آن سرکوب و کشتار برای ماندن است، در بهترین حالت طرحی خیال‌پردازانه است. البته خودشان نیز بر این نکته واقفند و این نیز خود مو ضوع مناقشه در میان طیف های گردآمده حول بیانیه های مورد اشاره نیز هست.
اینان در حالیکه فضای پر التهاب جامعه را می بینند، تاکیدشان بر استفاده از تمام ظرفیت‌های نافرمانی مدنی و تداوم “جنبش مقاومت مدنی خشونت‌پرهیز” است. تا ظاهرا زمینه را برای رفراندوم موعود خود فراهم کنند. معنای واقعی شعار نخ نمای “خشونت پرهیزی” چیزی جز قیچی کردن روند انقلاب مردم نیست. به عبارت روشن تر این گفتمانها راهکاری در چارچوب همان گفتمان ورشکسته اصلاح‌طلبی حکومتی، از طریق تغییراتی تدریجی و نهایتا تلاشی برای استحاله درونی رژیم و در چارچوب همان نظام موجود است.
در این گفتمان اینان در واقع اشاره شان به جنبشی است که با پرچم زن زندگی آزادی قد برافراشت و هدف شان مهار این جنبش در چارچوب نظام است. جنبشی که در آن مردم با فریاد “بهش نگید اعترا ض این دیگه انقلاب”، انقلاب مهسا را رقم زدند. جنبشی که در همان خیزش ۹۶ فریاد برآورد و گفت اصولگرا، اصلاحگرا دیگه تمام شد ماجرا و آب پاکی روی دست کل این جماعت ریخت. بعد هم در خیزش سال 98 شعار جمهوری اسلامی نابود باید گردد را سر داد. و این جنبشی است که با تاکید اینکه به عقب بر نمیگردیم در جدالی جانانه در این سه سال در تلاش برای پیشروی و به پیروزی رساندن انقلاب است. این جنبش را نمیشود سر برید و با موعظه مسخره خشونت پرهیزی مسیرش را به بیراهه برد. گویی این مردمند که خشونت گرا هستند و نه حکومت اسلامی شان!
اما محوردیگر بحث در این بیانیه ها بحث بر سر تغییر و یا تدوین قانون اساسی دیگر است. با وعده اینکه حق تعیین سرنوشت به مردم بازگردانده میشود.
اما نکته اینجاست که حتی اگر بحثی بر سر رفراندوم، مجلس مؤسسان و تدوین قانون اساسی جدید و غیره باشد به دوره بعد از سرنگونی حکومت بر میگردد. اگرچه در این مورد نیز مسیر راه روشن است. همانطور که مردم همواره فریاد زده اند، دیگر راه عقب گردی وجود ندارد و انقلاب کوتاهترین و کم هزینه ترین راه برای رهایی از کل جهنم جمهوری اسلامی است.
بعلاوه بطور واقعی مردم در متن انقلاب و مبارزات هر روزه خود رئوس اصلی قانون اساسی جامعه فردای خود را نوشته اند. مردم جامعه ای میخواهند انسانی و پر از رفاه و شادی. جامعه ای که در آن تبعیض و نابرابری نباشد. فقر و استثمار و محرومیت نباشد و زندان و اعدام و سرکوب نباشد. جامعه ای که برابری کامل زن و مرد، آزادی های وسیع سیاسی و لغو مجازات اعدام، جامعه ای سکولار و آزادی داشتن و یا نداشتن مذهب اولین بندهای قانون اساسی مصوب آن به قدرت انقلاب مردم باشد. جامعه ای که خود را در فریاد شعارهای معیشت منزلت حق مسلم ماست، زن زندگی آزادی در کف خیابانها هر روزه بیان میکند. پلاتفرم مبارزاتی این مردم منشور خواستهای حداقلی بیست تشکل، این سند تاریخی انقلاب زن زندگی آزادی است. منشوری که اولین تاکیدش بر اینست که میخواهد به صد سال ستم و استثمار و حاکمیت از بالای سر مردم پایان دهد و بر اعمال اراده مستقیم خود مردم با شوراهایشان تاکید میکند. و امروز با فریاد “غنی سازی زندگی حق مسلم ماست” علیه حکومت جنگ افروز قد علم کرده و بر رهایی از جهنم جمهوری اسلامی تاکید دارند.
با این گفتمانها ست که بطور واقعی جامعه از مجلس موسسان کذایی و تصویب قوانین از بالای سر خود عبور کرده و همواره در بیانیه ها و میثاق هایش بر این جهت گیری تاکید کرده است.
