روزنه rowzane خبری – تحلیلی
با اجرایی شدن “مکانیسم ماشه” و برگشت دوباره تحریم‌های بین‌المللی سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی به‌خاطر قضیه هسته‌ای، فشار روی مردم طبیعتاً بیشتر می‌شه. الان هر دلار شده بالای ۱۱۰ هزار تومن و با این مسیری که حکومت پیش گرفته معلوم نیست قراره چه بلای بدتری سر مردم بیارن.
نه که تا حالا اوضاع خوب بوده باشه — نه! تا همین الآن هم تورم و گرونی ، قطع مکرر آب و برق، فرونشست زمین و هزار و یک مشکل معیشتی دیگه کمرمون رو شکسته بود، ولی با برگشت تحریمها خب اوضاع خراب‌تر هم می‌شه.
البته یه قشری هم هستن که کلی نفع می‌برن؛ همونایی که بهشون می‌گن “کسبه تحریم”. از خداشونه تحریمها برگرده تا قاچاقی جنس وارد کنن و با قیمت سرسام‌آور به مردم بفروشن و پول کلفتی رو توی جیب گشادشون بریزن. این‌ها همون‌هایی‌ان که پا توی یه کفش کردن و حاضر نیستن از برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی کوتاه بیان.
آخه مردم چی از این برنامه هسته‌ای گیرشون اومده؟ غیر از اینه که فقط خرج‌های میلیاردی رو دست مردم گذاشته؟ غیر از اینه که این رژیم فقط به فکر حفظ نکبت خودش بوده و هست و می‌خواد با تهدید هسته‌ای برای این و اون شاخ‌وشونه بکشه؟
مردم ایران دادخواهی‌شون رو پیش کی ببرن؟ آخه ما برنامه هسته‌ای برای تأمین انرژی رو اصلاً با این رژیم نخواستیم. این‌ها اصلاً قابل اعتماد نیستند و وجودشان برای نوع بشر خطره، چه برسه به انرژی هسته‌ای. بریم پیش کی داد بزنیم که “ایهاالناس! ما با اسرائیل و آمریکا و این دولت و آن دولت اصلاً جنگی نداریم”؟ موشک بالستیک برای چی می‌خوایم؟
این‌ها از همون اول که سرِ کار اومدن، با تسخیر سفارت آمریکا و شعار “مرگ بر آمریکا” و “مرگ بر اسرائیل” حمله‌شون در واقع بیشتر متوجّه مردم بود و تا تونستن با این چماق مردم رو ذلّه کردن. حالا هم که به آخر خط رسیدن، دست از سر مردم ایران برنمی‌دارن و می‌خوان بن‌بست و سرشکستگی‌شون رو سر مردم ایران خراب کنن.
سؤال اینه که ما چی می‌خوایم بکنیم؟ همه نگرانیم؛ همه نمی‌دونیم چند روزِ دیگه چی می‌شه. همه دل خونی از این رژیم داریم. همه می‌گیم اینا فقط به فکر خودشون‌ان و برای جان و زندگی مردم پشیزی ارزش قائل نیستن. ولی آخرش چی؟
راستش هر چی فکر می‌کنم، راه دیگه‌ای جلوی ما مردم نیست جز اینکه انقلابی که سال ۱۴۰۱ شروع کردیم رو ادامه بدیم و خودمون رو از این مصیبتی که اسمش جمهوری اسلامیه خلاص کنیم.
در این دنیای بی‌رحم هیچ دولتی دلش به حال ما نسوخته؛ مردم دنیا اما با ما همبستگی دارن و از مبارزات‌مون برای پایین کشیدن این حکومت ضدانسانی حمایت می‌کنن. ما باید به قدرت خودمون متکی باشیم و از مردم دنیا کمک بخوایم و البته روی دولت‌ها هم فشار بیاریم که جمهوری اسلامی رو نه فقط به‌خاطر مسئله هسته‌ای، بلکه به‌خاطر جنایاتی که هر روز علیه مردم ایران می‌کنه، تحت فشار بذارن.
وقتی انقلاب ژینا شروع شد، یک دنیا به دفاع از ما به‌حرکت دراومد؛ حتی دولت‌هایی که پیش‌تر مشغول سازش و مماشات با این رژیم بودن مجبور شدند پشت ما رو بگیرن. حالا هم همین‌طوره. نجات‌دهنده‌ی دیگری در کار نیست — این ما هستیم که باید برای نجات خودمون برخیزیم. انقلاب جواب مسئله‌ست؛ هزینه‌ش کمتر از اون چیزیه که امروز روزانه داریم می‌دیم.
