احمد بالدی ستاره‌ای که خاموش شد – سیما بهاری

نشریه ژورنال شماره ۱۱۶۰– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

احمد بالدی، دانشجوی ۲۰ ساله‌ای که در اعتراض به تخریب محل کسب و کار خانوادگیشان توسط شهرداری اهواز دست به خودسوزی زده بود، سرانجام در تاریخ بیستمِ آبان‌ماه در بیمارستان و پس از چند روز تحمل درد، متأسفانه جان باخت.

احمد فرزندِ ماست. این سرنوشت می‌تواند سرنوشتِ تلخ و دردآورِ جوانانِ دیگری هم باشد. مگر این قاتلانِ گل‌های زیبای ما، کم جنایت کرده‌اند؟ مگر کم باعثِ خودکشیِ جوانانِ بی‌افقِ ما شده‌اند؟

مسئولِ مرگِ او، حکومت و دزدانِ در قدرت هستند. همان‌هایی که با اعتراضِ پدرِ احمد استعفا دادند؛ استعفا دادند و دم‌شان را روی کول‌شان گذاشتند و رفتند، اما نه برای پاسخ‌گویی به جنایتی که مرتکب شده‌اند. قرار نیست محاکمه شوند و از خانوادهٔ احمد عذرخواهی کنند ویا به آنها جوابگو باشند. رفتند تا در جایِ دیگری و در پست و موقعیتی دیگر باز هم بساطِ کشتار برپا کنند. رفتند تا آرزوهایِ دیگری را بسوزانند. این حکومت و کاربه‌دستانش همگی با داس به سراغِ یاس‌هایِ جوان‌مان می‌روند—اگر جلویِ آن‌ها را نگیریم، اگر به حکومت‌شان پایان ندهیم.

پدرِ احمد بالدی با خشم گفت: «پیکرِ فرزندم را تحویل نمی‌گیرم تا امینی و شمس از اهواز بروند.» مراسمِ تشییعِ احمدِ عزیز، صحنهٔ خشم و اعتراضِ مردمِ جان‌به‌لب‌رسیده بود. خشمِ مردم و اعتراضِ محمد بالدی، پدرِ احمد، شهردار و یکی—دو نفر از کاربه‌دستانِ دیگر را وادار به استعفا و یا برکناری کرد. این نشان می‌دهد جمعیتِ حق‌به‌جانب و مصمم می‌تواند تأثیرگذار باشد؛ می‌تواند حکومت را وادار به عقب‌نشینی کند. همین جمعیت باید خواهانِ پاسخ‌گوییِ مسئولینِ این فاجعه باشد. عاملینِ این جرم باید به مردم معرفی و مجازات شوند. معلوم است که این حکومت، هم‌دستانِ خودش را محاکمه نمی‌کند و فقط می‌خواهد آن‌ها را از خشمِ مردم در امان نگه دارد. این امر، امرِ ماست. نیرویِ خودمان را باید متحدتر و یک‌دست‌تر کنیم و دادخواهیِ احمد و همهٔ احمدهایی که رؤیای پروازشان در آتش می سوزد و خاکستر می‌شود را در دستورِ کارمان قرار دهیم. بازنشستگانِ اهواز و کرمانشاه و شوش و همهٔ بخش‌هایِ معترضِ جامعه، خاله‌ها و عموهایِ احمد هستند. در اعتراضات‌شان باید پرچمِ دادخواهی را بلندتر کنند.

خانوادهٔ احمد را نباید تنها بگذاریم. در کنارِ آن‌ها باشیم؛ تسلایِ دلِ دردمندشان باشیم. با آن‌ها و همهٔ خانواده‌هایِ دادخواه هم‌پیمان شویم تا صدایِ دادخواهی را بلندتر و تأثیرگذارتر کنیم.