روزنه rowzane خبری – تحلیلی
سوال اینجاست که بودجه ای که سازمان های امدادگر مانند هلال احمر، آتش نشانی، اورژانس و در برخی موارد نیروهای مسلح برای آموزش نیروهای خود سالانه دریافت می کنند در کجا هزینه می شود که هنوز نیروهای انسانی در یک مجموعه که وظیفه مدیریت بحران در دل حوادث را بر عهده دارد، قادر به استفاده از تجهیزات نیست؟!.
وقتی پایتخت ایران با فقدان تجهیزات به روز برای آواربرداری و نجات مصدومان مواجه شد شاید هیچ کس فکرش را هم نمی کرد که ماحصل برگزاری صدها مانور و عملیات از سوی دستگاه های مختلف در طول سال های متمادی، نتیجه اش در زمان وقوع بحران تقریبا نزدیک به صفر باشد!.
به گزارش تیتر شهرحادثه پلاسکو را شاید بتوان مرگبارترین حادثه غیرطبیعی در ایران دانست که با وقوع آن ، پایتخت کشور تا روزها و هفته ها درگیر جمع آوری آوار و پیدا کردن اجساد قربانیان بود. حادثه ای که به گفته کارشناسان شاید اگر در هر نقطه دیگر دنیا به ویژه کشورهای توسعه یافته رخ میداد، تلفات جانی و مالی آن به این اندازه سهمگین نمی شد.
با این وجود وقوع حادثه پلاسکو چندین زنگ خطر را در کشور بلندتر از همیشه به صدا درآورد که یکی از آنها نبود تجهیزات کافی ایمنی و نجات در کشور به ویژه در حوزه مدیریت بحران بود.
وقتی پایتخت ایران با فقدان تجهیزات به روز برای آواربرداری و نجات مصدومان مواجه شد شاید هیچ کس فکرش را هم نمی کرد که ماحصل برگزاری صدها مانور و عملیات از سوی دستگاه های مختلف در طول سال های متمادی، نتیجه اش در زمان وقوع بحران تقریبا نزدیک به صفر باشد!.
این مسئله که در زمان خود با آسیب شناسی از سوی بسیاری از کارشناسان روبرو شد اما هنوز هم برخی لایه های پنهان آن برای مردم آشکار نشده است که حرف های امروز اسماعیل نجار، رئیس سازمان مدیریت بحران کشور در خصوص نحوه به کارگیری از تجهیزات ایمنی در ایران جالب توجه و البته ناامیدکننده بود.
نجار با تاکید بر اینکه در حال حاضر در کشور ایران تنها انباردار تجهیزات و امکانات مدیریت بحران و حوادث هستیم، می گوید: بارها مشاهده شده که در حوادث تجهیزات ارسال شده اما امکان استفاده از آن وجود نداشته است.
وی با اشاره به اینکه در تهران و بسیاری از دیگر شهرهای کشور هیچگونه آمادگی برای مقابله با حوادث وجود ندارد، می افزاید: برای مثال در حوادثی مانند پلاسکو و همچنین حادثه خیابان جمهوری چنانچه آمادگی خوبی داشتیم خسارت ها کمتر از میزان فعلی بود.
حال سوال اینجاست که بودجه ای که سازمان های امدادگر مانند هلال احمر، آتش نشانی، اورژانس و در برخی موارد نیروهای مسلح برای آموزش نیروهای خود سالانه دریافت می کنند در کجا هزینه می شود که هنوز نیروهای انسانی در یک مجموعه که وظیفه مدیریت بحران در دل حوادث را بر عهده دارد، قادر به استفاده از تجهیزات نیست؟!.
آیا تجهیزاتی که برای ایمنی به کشور وارد می شود صرفا برای پر کرد رزومه و سابقه اقدامات مدیران به کار می آید و دیگر هیچ مدیری خود را مکلف به اجرای برنامه های آموزشی برای مواجه با بحران نمی بیند؟!.
به نظر می آید مقابله با بحران به اندازه ای که برای آن مانور برگزار شده، در دیدگاه مدیران شهری و دیگر دستگاه های مرتبط، مهم انگاشته نشده است و تجهیزات ایمنی آن به جای لوازم حیاتی جزو، امکانات تشریفاتی سازمان ها به شمار می رود.
اگر صحبت های اسماعیل نجا را به حوادثی مانند پلاسکو مرتبط کنیم به این نتیجه دست خواهیم یافت که “پلاسکو” می توانست مانند بسیاری از حوادثی که هروز از بیخ گوش شهرها می گذرد و کمترین خسارت را به بار می آورد، با حداقل خسارات جانی و مالی از سر شهر تهران بخیر بگذرد اما سوله داری برخی مدیران در نگهداری از تجهیزات سبب شد تا عمق فاجعه در پایتخت، امروز رئیس سازمان مدیریت بحران را هم به اعتراف وادارد که ما در کنترل حوادث نه به لحاظ نیروی انسانی بلکه اهمال مدیران، نقص داریم!.
