توماج: “یاد آر که مرگ نسیانم”- یاشار سهندی

مندرج در ژورنال شماره ۷۱۷ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

یک نکبتی به اسم “محسن افشانی” که در باتلاق جمهوری اسلامی رشد کرده و هنرپیشگی‌اش در خدمت پلشتی حاکم است، اطمینان داده که توماج اعدام می‌شود! می‌گوید: “مملکت قانون داره، کف خیابان جای اعتراض نیست”! اکبر گنجی که دیگر حنایش رنگ ندارد اما نبضش هنوز با جمهوری اسلامی می‌زند اطمینان داده که توماج اعدام نخواهد شد. از مریدش، خمینی نقل کرده “هر چیزی که موجب وهن اسلام است قطعاً حرام است” و گله کرده چرا یک “قاضی نابخرد” هزینه روی دست جمهوری اسلامی گذاشته که فردای لغو حکم اعدام توماج صالحی “خارجی‌ها و مخالفان جمهوری اسلامی ادعا خواهند کرد که در اثر فشار ما بود” و تأکید کردند “آبروی نداشته جمهوری اسلامی رفت، با لغو قطعی این حکم هم نظام صاحب آبرو نخواهد شد و اکثریت مردم به آن اعتماد نخواهند کرد”. این دو، دوروی سکه حکومت جنایت‌کار اسلامی هستند. هر دو اعتماد خود به جنایتکاران حاکم را به‌حساب مردم می‌نویسند. کوتوله‌هایی که یکی مورد غضب نظام واقع شده و دیگری در آن می‌چرد.

توماج ترانهٔ “بازمانده آبان” را خواند که خیلی چیزها فراموش نشود، و ما مجبوریم خیلی چیزها را به فراموشی نسپاریم. جرم بزرگ او همین بود که نخواست نکبتی که در این ۴۵ ساله بر سر ما مردم فروریخته شده فراموش شود و یادآور شد “من خروش یه خشمم، غیظم، ریزش یه سدم، سیلم/ از درون یه رنگم، طفلم، لطیف مثل مرگم، شعرم”.

روزگاری فروغ چنین سرود: “تنها صداست که می‌ماند.” و صدا وقتی ماندگار می‌شود که پژواکی یابد و بیش از آن این صدا بخواهد یک چیزهای را مدام تو گوش ما، همه فریاد کند: “تابش ناگریزِ نورم، رویش ناگزیرِ بذرم”.

توماج صدایش ماندگار است، چون مرگ نسیان را فریاد کرد و از رویش ناگزیر جوانه‌ها گفت. این صدا پژواک یافت؛ چون مردمی عزم کرده‌اند که زیباترین انقلاب جهان، انقلاب زنانه را به سرانجام خود برسانند که شعارش زندگی و آزادی است.

حکومت درمانده با صدور حکم اعدام توماج می‌خواهد ثابت کند هنوز در بر پاشنه جنایت و تباهی می‌چرخد. ولی هر قدمی برمی‌دارد بر ضد خودش تبدیل می‌شود. پایان داستان آن‌گونه نیست که اکبر گنجی و آن دیگری که در خدمت نظام پلشت اسلامی هستند می‌گویند، بلکه پایان داستان را توماج‌ها، “یکی ازهزاران” به شیرینی خواهند نوشت وقتی مردمی مصمم شده اند تا بر این بساط تباهی حاکم نقطه پایانی بگذارند.