روزنه rowzane خبری – تحلیلی
عفو بین الملل گزارش مفصلی از رفتار وحشیانه جمهوری اسلامی با معترضین و بازداشت شدگان آبان سال قبل تحت عنوان “ویرانگران انسانیت: بازداشتهای گسترده، ناپدیدسازی و شکنجه در پی اعتراضات آبان” منتشر کرده که از گزارشات همیشگی این سازمان جامعتر، تندتر و افشاگرانه تر است. گزارشی که گوشه ای از رفتار سبعانه حکومت و ارگان های مختلف سرکوب آن علیه مردم معترض را به تصویر کشیده است. عفو بین الملل همچنین در اطلاعیه ای مطبوعاتی که روز ۲ سپتامبر (۱۲ شهریور) منتشر کرده به اپیدمی شکنجه در جمهوری اسلامی اشاره کرده و از کشورهای عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل و دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل درخواست کرده است که “برای پایان دادن به این مصونیت طولانی مدت و نظام مند در خصوص نقض فاحش حقوق بشر در ایران قدمهای فوری بردارند، از جمله از طریق ایجاد یک ساز و کار تحقیقاتی با هدف اطمینان یافتن از پاسخگویی، مسئولیت پذیری و تضمین عدم تکرار. این سازمان همچنین از تمامی کشورهای عضو سازمان ملل درخواست میکند که با جدیت از مقامات ایران بخواهند که فوراً و بدون قید و شرط تمام کسانی که تنها به دلیل استفاده مسالمت آمیز از حقوق خود بر آزادی بیان، تشکل و تجمع در رابطه با اعتراضات آبان 1398 در حبس به سر میبرند را آزاد کنند؛ کلیه محکومیت های حاصل از دادرسی های ناعادلانه، از جمله محکومیت هایی متکی بر اظهارات اخذ شده تحت شکنجه یا سایر بدرفتاریها را لغو کنند؛ و افراد مسئول در موارد نقض حقوق بشر را پاسخگو نگه دارند.”
جنایات حکومت علیه مردم و زندانیان سیاسی بسیار فاجعه بارتر از این گزارش است و ابعاد بسیار وسیعتری دارد و مواردی که عفو بین الملل درمورد نقض حقوق بشر برشمرده لااقل برای مردم ایران تازگی ندارد. مردم ایران و زندانیان ساسی از چهار دهه قبل معنی واقعی سیستم قضایی و زندانهای جمهوری اسلامی را با گوشت و پوست لمس کرده اند و شاهد جنایات بسیار تکان دهنده تری بوده اند. اهمیت گزارش عفو بین الملل این است که بعنوان یک نهاد جهانی که مورد توجه دول غربی است تصویر مستندی از جنایات حکومت اسلامی در ارتباط با اعتراضات آبان ۹۸ داده و به دولت های عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل فراخوان داده که اقدامی جدی در دستور قرار دهند. بدنبال این فراخوان دولت سوئد بلافاصله از فراخوان امنستی حمایت کرده و انتظار میرود که دولت های بیشتری نیز عکس العمل نشان بدهند و رسانه های بیشتری به این مساله بپردازند. گزارش عفو بین الملل حاکی از تغییری در سیاست این سازمان نسبت به جمهوری اسلامی است و این اتفاق مثبتی برای مردم ایران و مشخصا زندانیان سیاسی و دستاوردی برای مردم در مبارزه علیه حکومت است.
علت این تغییر اساسا یک چیز است: افشاگری هر روزه زندانیان و خانواده هایشان و فضای اعتراضی جامعه ایران. اگر چنین فضایی در ایران حاکم نبود امنستی هم چنین گزارشی نمیداد. ممکن است گفته شود که سیاست دول غربی و بویژه سیاست های دولت آمریکا نسبت به جمهوری اسلامی تغییر کرده و دول غربی لحن تندترین نسبت به جمهوری اسلامی دارند و امنستی نیز بعنوان نهادی که کم و بیش در چهارچوب مواضع دول غربی عمل میکند تحت تاثیر این فضای جهانی مبادرت به انتشار این گزارش کرده است. اینهم واقعیت دارد و سیاست دول غربی نسبت به جمهوری اسلامی در این مقطع به درجاتی انتقادی تر شده است اما دولت های غربی هروقت خواسته اند موضع تندتری علیه جمهوری اسلامی بگیرند به تحریم بیشتر و یا فشار دیپلماتیک بیشتر روی آورده اند نه افشای جنایات حکومت علیه مردم. مردم در موضعگیری دولت ها نقشی ندارند. گزارشات نهادهای بین المللی مثل امنستی نیز قبل از هرچیز محصول فضای توفنده و اعتراضی در ایران، گسترش اعتصابات و اعتراضات و مشخصا افشاگری زندانیان سیا سی و خانواده هایشان است. در سالهای گذشته هزاران نامه سرگشاده از طرف زندانیان و خانواده هایشان و از طرف احزاب سیاسی و مشخصا حزب کمونیست کارگری به نهادهای بین المللی از جمله امنستی منتشر شده است. جنایات جمهوری اسلامی در مدیای اجتماعی به زبان های مختلف و در ابعادی وسیع و هر روزه افکار عمومی را تحت تاثیر قرار داده است. خیزش ها و اعتصابات گسترده کارگری در سطح بین المللی مرتب منعکس میشود. تنها در چند هفته اخیر میلیون ها بار در تویتر علیه شکنجه و احکام اعدام و زندان و یا درمورد اعتصابات و اعتراضات به زبان های مختلف خبررسانی شده است. امنستی در پرتو چنین فضایی گزارش جدیدش را منتشر کرده است و به سهم خود فضای جدیدی برای فشار بین المللی سنگینی علیه جمهوری اسلامی و بویژه جنایات عظیم جمهوری اسلامی در آبان ۹۸ فراهم کرده است. تعداد زیادی از دستگیرشدگان آبان همچنان در زندان اند و جمهوری اسلامی همچنان مشغول محاکمه و صدور احکام سنگین زندان و اعدام علیه آنها است. از این فرصت برای شکل دادن به کارزاری قدرتمند و بین المللی باید استفاده کرد. حزب کمونیست کارگری به سهم خود تلاش برای محکومیت و انزوای جمهوری اسلامی، برای آزادی دستگیر شدگان اعتراضات و سایر زندانیان سیاسی و جمع کردن بساط جمهوری اسلامی در خارج کشور و اشاعه گفتمان محاکمه سران جمهوری اسلامی را تشدید میکند. از کلیه مخالفین جمهوری اسلامی در خارج انتظار میرود با تمام قوا به میدان بیایند. خانواده های زندانیان سیاسی و دستگیر شدگان خیزش دی ۹۶ و آبان ۹۸ و همچنین خانواده های جانباختگان پرواز اوکراین میتوانند نقش مهمی در تقویت این مبارزه ایفا کنند. فرصت مناسبی فراهم شده تا ضربه سیاسی سنگینی به جمهوری اسلامی در سطح بین المللی وارد کنیم، راه مماشات دول غربی با این حکومت را هرچه بیشتر سد کنیم و مبارزه برای آزادی دستگیر شدگان اعتراضات و کلیه زندانیان سیاسی را هرچه بیشتر تقویت نماییم.
اصغر کریمی
14 شهریور 1399
=== === === === === ===
ویرانگران انسانیت:
بازداشتهای گسترده، ناپدیدسازی و شکنجه در پی اعتراضات آبان
سازمان عفو بین الملل یک گزارش مفصل و طولانی از مجموعه اقدامات وحشیانه و ضدانسانی جمهوری اسلامی در قبال معترضین و بازداشت شدگان اعتراضات آبانماه منتشر کرده است. به دلیل تعداد بسیار بالای صفحات این گزارش، خلاصه بسیار کوتاهی از هسته اصلی و نتیجه عمومی این گزارش را در ادامه خواهیم خواند:
برگرفته از کانال تلگرامی فارسی عفو بین الملل:
“سازمان عفو بین الملل گزارش مفصلی منتشر کرد که نشان میدهد مأموران نیروهای انتظامی، اطلاعاتی و امنیتی و مقامات زندانها، با همدستی قضات و دادستانها، مرتکب مجموعه ای تکاندهنده از موارد نقض حقوق بشر شدهاند. این موارد شامل بازداشتهای خودسرانه، ناپدیدسازیهای قهری، شکنجه و سایر رفتارهای بیرحمانه و غیرانسانی علیه بازداشت شدگانِ اعتراضات سراسری آبان 1398میشود.
این گزارش با عنوان “ویرانگران انسانیت: بازداشتهای گسترده، ناپدیدسازی و شکنجه در پی اعتراضات آبان 98 در ایران”، مستند کننده روایتهای هولناک دهها تن از معترضان، عابران و دیگر افرادی است که با خشونت دستگیر شدند، به نحو قهری ناپدید گشتند، در سلولهای انفرادی و بدون امکان ارتباط با جهان بیرون نگه داشته شدند، به طور نظام مند از دسترسی به وکلای خود در طول بازجوییها محروم ماندند، و بارها و بارها برای دادن “اعترافات” شکنجه شدند. این آسیبدیدگان، بخشی از 7000 مرد، زن و کودکی را تشکیل میدهند که توسط مقامات ایرانی طی سرکوب خونین اعتراضات و در ظرف تنها چند روز دستگیر شدند.
آسیب دیدگان شامل کودکانی به کم سنی 10 سال میشوند، و همچنین معترضان و شاهدان زخمی ای که در مراکز درمانی و در حین دریافت مراقبت های پزشکی برای رسیدگی به زخمهای ناشی از شلیک گلوله دستگیر شدند؛ به علاوه مدافعان حقوق بشر از جمله فعالین حقوق اقلیتها، خبرنگاران و افرادی که در مراسم یادبود کشته شدگان در اعتراضات شرکت کرده بودند. صدها نفر، در پی دادگاههای به شدت ناعادلانه ای که توسط قضات مغرض و پشت درهای بسته برگزار شد، اغلب کمتر از یک ساعت به طول انجامید، و به طور نظام مند به “اعترافات” گرفته شده تحت شکنجه استناد و تکیه کرد، به حبس و شلاق محکوم گشته اند و چندین نفر نیز با مجازات اعدام رو به رو شده اند.
تحقیقات سازمان عفو بین الملل نشان میدهد که شکنجه و سایر بدرفتاریها به شکل گسترده توسط نیروهای پلیس، اطلاعات و نهادهای امنیتی و مقامات زندان علیه مردان، زنان و کودکان، چه در هنگام دستگیری و چه در دوران بازداشت به کار رفته است.
شکنجه در جهت مجازات، ارعاب و تحقیر بازداشت شدگان و همچنین منظماً به منظور اخذ “اعترافات” اجباری و اقرار به جرم، نه فقط در رابطه با شرکت در اعتراضات، بلکه در مورد ادعاهای مقامات در مورد ارتباط بازداشت شدگان با گروههای مخالف، مدافعان حقوق بشر، رسانه های خارج از ایران و دولتهای خارجی مورد استفاده قرار گرفته است.
تحقیقات عفو بین الملل نشان میدهد که قربانیان، در حالی که کیسه ای روی سرشان کشیده یا به آنها چشم بند زده بودند، با مشت و لگد مورد ضرب و جرح قرار گرفته و شلاق زده شده اند؛ با چوب، لوله های شلنگ پلاستیکی، باتوم و کابل کتک خورده اند؛ برای مدت زمان طولانی از پا یا دست آویزان شده اند یا مجبور شده اند در حالتهای دردآوری بنشینند یا بایستند؛ از غذای کافی و آب آشامیدنی محروم شده اند؛ زمانهای طولانی، گاهی برای هفته ها یا حتی ماهها، در سلول انفرادی قرار گرفته اند؛ و از مراقبتهای پزشکی برای درمان جراحات وارده در جریان اعتراضات یا در نتیجهی شکنجه محروم شده اند.
ناپدیدسازی قهری، تحقیقات سازمان عفو بین الملل نشان می دهد که بسیاری از بازداشتشدگان برای هفته ها یا حتی ماهها مورد ناپدیدسازی قهری قرار گرفته اند. این قربانیان در مکانهای نامعلومی که توسط نهادهای امنیتی و اطلاعاتی از جمله وزارت اطلاعات یا سپاه پاسداران اداره میشوند، نگه داشته شده اند. سایر بازداشت شدگان در زندانهای پرازدحام یا پاسگاههای پلیس، پادگانهای نظامی، سالن های ورزشی و مدارس تحت بازداشت مانده اند.
در روزها، هفته ها و ماههای پس از اعتراضات، بستگان نگران بسیاری به عفو بین الملل اطلاع دادند که برای پیگیری وضعیت و محل نگهداری عزیزان شان به بیمارستانها، سردخانه ها، کلانتری ها، دادسراها، دادگاهها، زندانها و سایر مراکز بازداشت شناخته شده مراجعه کرده اند، اما مقامات از ارائه اطلاعات به آنها خودداری کرده و آنها را تهدید کرده اند که اگر همچنان به جستجوی اطلاعات ادامه دهند یا علناً درباره عزیزان ناپدیدشده شان صحبت کنند، دستگیر خواهند شد.
