اول مه امسال یک شروع بسیار شعف انگیر در آغاز سال ۱۴۰۰

متن پیاده شده سخنرانی در برنامه آن لاین به مناسبت اول ماه مه
روز جهانی کارگر را به همگان، به کارگران در ایران و در جهان شادباش میگویم. روز جهانی کارگر روز کیفرخواست علیه سرمایه داری است. اما در شرایطی که نظام وحشی سرمایه داری بیش از هر وقت ناتوانی و ضدیت خود را با انسان و انسانیت در برابر چشم جهانیان قرار داده است، اول ماه مه بیشتر جای خود را پیدا میکنند. خصوصا در جایی مثل ایران که یکی از وحشی ترین حکومت های سرمایه داری بر سر کار است .
من اینجا میخواهم درود بگویم به کارگران نیشکر هفت تپه این سنگر مهم جنبش کارگری. نیشکر هفت تپه امروز در گرامیداشت اول مه نیز با برافراشتن پرچم روز جهانی کارگر بر روی مکانی که به آن سنگر میگویند درخشید. در این مراسم کارگران نیشکر هفت تپه با تاکید بر اتحاد و همبستگی عزم جزم خود را برای پیگیری مطالباتشان بار دیگر اعلام کردند و علیه بساط چپاولگری در کارخانه و همدستی دزدان با دستگاه قضایی و بخش های مختلف حاکمیت اعلام کیفرخواست کردند. زنده باد نیشکر هفت تپه.
همچنین به مناسبت این روز میخواهم درود بگویم به کارگران فولاد اهواز یکی از کانون های داغ اعتراض کارگری که دوباره به میدان آمدند و امروز به مناسبت روز جهانی کارگر شیرینی پخش کردند و اول ماه مه را به یکدیگر شادباش گفتند و این روز را گرامی داشتنند. درود بگویم به هزاران کارگر غیر رسمی نفت که یکی از امضا کنندگان قطعنامه های اول مه امسال بودند و به استقبال این روز رفتند، و درود بگویم به بازنشستگان که اینبار ویژه روز جهانی کارگر تجمعات سراسری خود را فراخوان دادند و در شکل گیری این روز با شکوه نقش بزرگی ایفا کردند.
اول ماه ماه امسال بطور واقعی روز قدرتمنایی طبقه کارگر بود. در اول مه امسال ما شاهد مارش زیبای کارگران در شهرهای مختلفی بودیم. به این مناسبت کارگران تجمع کردند، راهپیمایی کردند و شعار دادند و صدای اعتراضشان را بلند کردند و باز هم زنان در جلوی صف تظاهرات ها و تجمعات روز جهانی کار از جمله در شهر سنندج درخشیدند.
اول ماه امسال در چند دهه اخیر بیسابقه بود و در ابعادی توده و اجتماعی برگزار شد. به این معنا که فقط این کارگران نبودند که در تدارک این روز بودند. بلکه بخشهای مختلف کارگران و ۹۹ درصدی های جامعه به استقبال این روز رفتند و آنرا گرامیداشتند. از جمله مادران دادخواه در این روز دادخواهی کردند. دانشجویان روز جهانی کارگر را گرامیداشتند و با بیانیه های پرشورشان کیفرخواست خود را علیه تبعیض و نابرابری اعلام کردند. و وقتی بازنشستگان به مناسبت روز جهانی کارگری تجمعات سراسری خود را فراخواندند، تشکلها و گروههای بخش های مختلف کارگری به آن پیوستند و در تجمعات سراسری این روز کارگران، بازنشستگان، معلمان، دانشجویان، مادران دادخواه همه و همه کنار هم ایستادند و اول ماه مه ای با شکوه را آفریدند. یک صحنه جالب از ابعاد اجتماعی این روز سخنان یک زن بازنشسته در مترو است که خطاب به مسافرین میگوید امروز روز جهانی کارگر است.در تمام دنیا این روز را جشن میگیرند. به جز ایران. چون امنیت نداریم و حکومت ما یک حکومت میلیتاریستی است.
از سوی دیگر به قطعنامه های اول ماه مه نگاه کنیم. بیانیه ای با ۱۵ امضا و قطعنامه ای با ۱۳ امضا از جانب تشکلهای کارگری انتشار می یابد. بیاینه های جمعی دیگری از سوی دانشجویان و چهره هایی از جنبش کارگری داده میشود. و علاوه بر اینها هر تشکل و گروه اجتماعی از کارگران، معلمان، بازنشستگان، فعالین دفاع از حقوق کودک، فعالین دفاع از حقوق زن از جمله ندای زنان ایران، از مادران دادخواه، کانون نویسندگان، غیره وغیره جداگانه قطعنامه ها و بیانیه های خود را میدهند و خواستها و مطالبات مشخص خود را اعلام میکنند. همه این قطعنامه ها و بیانیه محورهای مشترکی دارند. از جمله میگویند نه به سرمایه داری، نه به دزدی و اختلاس، و نه به کل این جهنم حاکم بر جامعه. کارگران در این قطعنامه دارند کل ساختارهای اقتصادی و سیاسی حاکم را به چالش میکشند و میگویند دست پیمانکاران از محیط های کار کوتاه، قوانین ویژه اقتصادی لغو. کارگران میگویند دستمزدها باید بالای دوازده میلیون باشد و نه تنها این را میگویند بلکه خواهان برچیده شدن حقوقهای نجومی هستند و میگویند خط فقر را نمی پذیریم. میگویند تبعیض و این اختلاف فاحش طبقاتی را نمی پذیریم. به قطعنامه سنندج نگاه کنید، به قطعنامه مربوان نگاه کنید، به قطعنامه های مشترک کارگران نگاه کنید، و به تک تک بیانیه ها از جمله بیانیه ندای زنان ایران نگاه کنید، این صدای رسای آزادیخواهی و برابری طلبی است که در اول مه امسال رساتر از هر وقت فریاد زده شد. این صدای کیفرخواست جامعه علیه سرمایه داری و جهنم حاکم و برای داشتن یک زندگی انسانی است و این مردمی هستند که بطور واقعی دارند در کف خیابان و با شعارهایی چون نان، کار، آزادی، اداره شورایی، دارند سوسیالیسم را فریاد میزنند.
از سوی دیگر امروز طبقه کارگر در جلوی صف مبارزه برای باز کردن در زندانها قرار دارند. از جمله کارگران با گفتمان پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات جلو آمدند و امروز خود در راس کارزارهای مبارزاتی برای ازادی زندانیان سیاسی قرار دارند. یک نمونه اش طومار اعتراضی با بیش از 10 هزار امضا برای آزادی اسماعیل عبدی است. بازتاب این خواست و این اعتراض را نیز در بیانیه های اول ماه مه دیدیم . در بیانیه های منتشر شده به مناسبت این روز با شعار جای کار زندان نیست، جای معلم زندان نیست، دیدیم.
این گفتمان ها همه و همه نه تنها در قطعنامه های روز جهانی کارگر، نه تنها در بیانیه های ویژه این روز و نه تنها در تجمعات اول ماه مه که در بیش از 22 شهر برگزار شد، بلکه در صحبتها و سخنان رهبران و چهره های سرشناس کارگری و اکتیویست مختلف اجتماعی چون پروین محمدی، علی نجاتی، محمود صالحی، از بازنشستگان محبوبه فرحزاری و در سخنان پروین نخستین فعال دفاع از حقوق زن و ” حق هویت از مادر به فرزند ” ” و مادران دادخواه موج میزد. چه زیبا سخن گفتند. چه زیبا کیفرخواست خودشان را اعلام میکنند و چه زیبا از حق کارگر و علیه تبعیض و نابرابری سخن میگویند.
این چنین است که اول مه امسال یک شروع بسیار شعف انگیری در آغاز سال 1400 در ایران است. سال طبقه کارگر و گفتمان های کارگری که نوید بخش آینده ای سوسیالیستی در چشم انداز جامعه است.
از سوی دیگر سال ۱۴۰۰ اعتراض وسیع در درون زندان جرقه ای جلو آمدن قدرتمند جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی را زد. کارزارهای گسترده ای برای آزادی زندانیان سیاسی به راه افتاد. در اول ماه مه امسال کارگران و بخش های مختلف کارگری همه جانبه کل بساط سرکوب و جنایت حکومت را به چالش کشیدند، کل بساط غارت و چپاول حاکم را به چالش کشیدند و در یک کلام کل این بساط جهنمی تبعیض و نابرابری و سرمایه داری وحشی حاکم را به چالش کشیدند. و این را در شعارهای اعتراضی آنها در کف خیابان به گوش خود شنیدم. با چنین قدرتنمایی و با شعارهایی چون تا حق خود نگیریم، از پا نمی نشینیم، فقط کف خیابان، بدست میاد، حقمون کارگران در روز جهانی کارگر عزم راسخ خود را برای پایان دادن به توحش و بربریت حاکم اعلام داشتند. در تهران تجمع کنندگان جنگیدند برای اینکه روز جهانی کارگر را گرامی بدارند و فریاد نه خود را بلند کنند. در جلوی وزارت کار علیرغم حضور وسیع نیروی انتظامی و تهدیدات امنیتی، علیرغم اینکه دستگیر کردند و سعی کردند مانع تجمع شوند، اما جمعیت در خیابان ماند و شعار داد. همینطور در اراک، شوش، سنندج، اصفهان، اهواز و شهرهای مختلف شاهد تجمعات روز جهانی کارگر بودیم. در اهواز و شوش شعارهای اعتراض کارگران که در وسط شهر راهپیمایی کردند، طنین انداخته بود. ضمن اینکه از یکماه قبل و در این روز معین مدیای اجتماعی موج میزد از گفتمان های آزادیخواهی و برابری طلبی به مناسبت روز جهانی کارگر.
در واقع اول مه امسال نمادی بود از اتحاد شورانگیزی که در سطح جامعه برای رها شدن از شر بساط سرمایه داری حاکم هست. و طبقه کارگر دارد در جلوی صحنه اعتراض کل جامعه نقش تاریخی خود را ایفا میکند و با عروج خود به چنین مقامی، گفتمان شورایی را به عنوان آلترناتیو کل جامعه به جلو آورده است. از جمله در قطعنامه ها دیدیم که کارگر میگوید ما قدرت مافوق مردم نمیخواهیم. ما اداره شورایی میخواهیم. کارگر میگوید ما تبعیض نمیخواهیم، ما نابرابری نمیخواهیم، ما برده نیستیم و ما به این شرایط دیگر تن نمیدهیم. اینها گفتمان های قطعنامه های روز جهانی کارگر امسال بودند.
سال گذشته سال اعتراضات گسترده و پیشروی های بزرگ جنبش کارگری بود که در سطحی ماکرو و اساسی حکومت را به چالش کشید. اول ماه مه در واقع نمادی از اوضاع امروز و اوضاع پیش رو است.
قطعنامه های اول ماه مه در جدال هر روزه کارگران و بخش های مختلف کارگری در کف خیابان نوشته شده است. قطعنامه های اول ماه مه پلاتفرم جامعه، پلاتفرم جنبش کارگری برای ادامه اعتراضات است.
در آخر میخواهم بر این نکته تاکید کنم که در اول ماه مه تعدادی بازداشت شدند. همه آنها باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند. و ما با تمام قدرت برای آزادی آنها تلاش میکنیم. متشکرم.