گزارش خبرگزاری حکومتی مهر :خوزستانی که کشاورزانش هنوز خسارت ناشی از سیلاب ۹۵ را دریافت نکردهاند و هنوز زخم سیلاب سال ۹۵ را یاد نبردهاند و حالا بهطور کامل از کمکهای دولتی ناامید هستند و انتظار زیادی از دولت ندارند و چشم امیدشان تنها به مردم است که از سراسر کشور به کمکشان آمدهاند.
روحیه استقامت نهتنها در بزرگترها که در کودکان هم با همان قوت وجود دارد. تصاویر کودکان حمیدیه که با هیجان گونی پر میکنند تا سیل بندشان که حالا همه امیدشان شده را محکم و پایدار در برابر سیل نگهدارند دستبهدست در فضای مجازی در حال بازنشر است. این تصاویر با متنهایی از زبان حال امثال خانم مورانی با این مضمون منتشر میشوند؛ که آیا این سهم خوزستان است؟
جواد جوانی دیگر از اهالی حمیدیه است به بستر رودخانه اشاره میکند و میگوید: این کرخه تا پارسال خشک خشک بود از خانه در آن آب میریختیم. چرا این بلا را سرمان آوردند؟ چرا تمام نمیشود؟
برمیگردد و به سیل بندی که جمعیتی قابلتوجه بر روی و یا در کناره آن به تماشای مقاومتش ایستادهاند نگاه میکند. چشم میگرداند و درنهایت نگاهش به سمت عدهای که بیتفاوت به حضور جمعیت همچنان به پر کردن گونیها ادامه میدهند، ثابت میشود و ادعا میکند او و دیگر اهالی حمیدیه دستتنها و بدون دریافت هیچ کمکی از سوی دولت و هیچ نهاد دیگری این سیل بند عظیم که بنا به گفته اهالی ارتفاعش به حدود ۶ متر و متراژش حدود ۶ کیلومتر میرسد را احداث کردهاند و حاضر نیستند تحت هیچ شرایطی و حتی با طولانیتر شدن این وضعیت تا هرزمانی از تحکیم هرچه بیشترش دستبردارند.
میگوید: هیچکس سراغ ما را نگرفت. هیچکس جز مردم کمکمان نکرد. حتی یکی از شورای شهریها، یکی از همانهایی که ما انتخابش کردیم آمد و گفت جانتان را بردارید و بروید. به اینجا که میرسد چشمهایش گرد میشود، نبض گردنش شروع میکند به تند زدن و تکرار میکند. «از ما خواست تخلیه کنیم!!!»