جهانی به رنگ رنج و محنت

سالیان درازی است که یک بخش مهم کار کارشناسان بورژوازی این بوده که تو سر ما کارگران ایران بزنند که شما یک مشت تنبل و تن پرور هستید و دلایل ژنیتکی آنرا نیز کشف کرده اند که “اصولا “ایرانیان تنبلی تو خون شان است” و بعد برای اینکه خوب استدلال شان جا بیفتد ژاپن را به رخ مان میکشند. و از آن کشور “آفتاب تابان” رویاهای می بافند که فقط یک گوشه آنرا از یکی از سایت های حکومت  یادآور میشویم تا بار دیگر حساب کار دست مان بیایید:”مسئولین با کارگرها خوب وصمیمی بودند وکارگرها هم از آنها اطاعت می کردند . .. مسئولین رفتارشان به گونه ای بود كه كارگر به كارش علاقمند می شد ، …  وحتی دستگاهی كه با آن كار می كرد تنگ می شد …. . وقتی به اضافه كاری نیاز بود مستقیم به كسی نمی گفتند اضافه كار بمانید بلكه صبح در حین صحبت به یك نفر می گفتند امروز كار زیاد است و افراد دیگر به خود اجازه نمی دادند محیط را ترك كنند ، می ماندند تا كار را به اتمام برسانند دنیای آنها دنیای همدلی وهمكاری است . … وقتی می خواهند حقوق کارگران را بدهند از آنها قدر دانی می کنند و این حسن نیت باعث می شود که حتی خارجی ها هم برای آنها خوب  کارکنند…. ژاپنی ها چون خود را عضو جامعه سازمانی می پندارند از کار اضافه برای شرکتشان سرباز نخواهند زد و هرگاه لازم باشد کارهای شخصی خود را فدا خواهند کرد . هنگامی که در آمد شرکت ناچیز باشد ، آنان به افزایش دستمزد اندک تن خواهند داد ، …” و برای اینکه باور کنیم و هیچگونه شک و شبه ای در میان نباشد ادعا میکردند و میکنند که چگونه ژاپن بعد از جنگ دوم جهانی و بمباران اتمی کاری کرده که تلفن با برند ژاپنی روی میز رئیس جمهور امریکا باشد و به این گونه امریکا را شکست دادند!

ظاهرا همه چیز حکایت از این داشت که در ژاپن کارگر ارزان و خاموش به وفور در دسترس است و هیچکس اعتراضی ندارد و هیچ چیز مانع نیست چون همه چیز ظاهرابر استثمار داوطلبانه حکایت دارد.  اما یک خبر این روزها حاکی از آن است که افسانه های رایج در مورد کار کردن در ژاپن دروغ بوده است. خبر حاکی است که کارگر زنی به خاطر فشار کار زیاد و اینکه در یک هفته فقط ١٠ ساعت توانسته بخوابد دست به خودکشی زده است. رسانه های بورژوازی  خود اذعان میکنند که ” مرگ ناشی از حجم بالای کار در ژاپن امری نسبتا معمول است و در زبان ژاپنی لغت “کاروشی” برای اشاره به آن به کار می‌رود… رسما همه ساله چند صد نفر به دلیل کار بیش از حد در ژاپن جان خود را از دست می‌دهند، هرچند که فعالان اجتماعی گفته‌اند که آمار واقعی خیلی بالاتر از این میزان است.” و گویا شرکتی که این زن کارگر در آن مشغول بوده به طور غیر قانونی این کارگر را وادار به اضافه کاری کرده است. این یعنی اگر قانونی اینکار میکردند و منجر به مرگ کارگر میشد هیچ جای اشکال نداشت چرا که  ظاهرا مر گ ناشی از حجم بالای کار امری جا افتاده است. و مسئولان شرکت مربوطه برای اینکه کارگرانش دیگر خودکشی نکنند تصمیم گرفته است چراغها را از ساعت ١٠ شب به بعد خاموش کنند تا کارگران دست از کار بکشند! یعنی باید باور کنیم که این خود مردم ژاپن عشق کار تا سرحد مرگ دارند،  اگر چراغ ها روشن باشد تا خود صبح کار میکنند و به عنوان یک انسان از خودشان هیچ انتظاری ندارند.مرگ سالانه چند صد نفر به اثر حجم کار بالا حقیقتی است که کاملا کتمان میشود تا ژاپن برای من کارگر در ایران چماقی باقی بماند که بیشتر از گرده من کار بکشند همراه با تحقیر و تمسخر.

آسمان برای کارگر در همه جای کره زمین به یک رنگ است ،  به رنگ رنج و محنت است. در همین ایران خودمان در همین روزها زن کارگریتا آستانه تهدید به خودسوزی پیش رفته است چرا که باردار بوده و به همین دلیل میخواسته از “مرخصی زایمان” استفاده کند از کار اخراج گردیده است. این جریان در چهار گوشه جهان هر روز و هر ساعت دارد تکرار میشود. خبر کشتار هر روزه کارگران در محل کار چه بر اثر حادثه کاری یا فشار کاری متاسفانه به امری عادی تبدیل گردیده است. و بورژوازی خیلی خونسرد اگر خیلی وجدان داشته باشد نهایتا در جای مانند ژاپن فلان مدیر مربوطه استعفا میدهد و در جای مانند ایران آنقدر وقاحت دارند که اصلا به روی مبارک شان نمی آورند. بیشتر حوادث در محیط کار بر اثر خستگی و نبود و ایمن نبود محیط کار است که اتفاق می افتد اما در بر همان پاشنه تبهکاری و سود می چرخد.

جهانی شدن سرمایه داری که تبلور آن در اجلاس G٢٠حکایت از جهانی شدن استثمار است. “رهبران ٢٠ کشور صنعتی جهان” در هامبورگ گرد هم آمدند تا بر تبهکاری و سود اندوزی تاکید مجددی کرده باشند. در رسانه های بورژازی جلوس دختر ترامپ به جای پدر در اجلاس سران و یا همنشینی همسر ترامپ با پوتین سر میز شامپر رنگ شد تا بتوانند اخبار اعتراضات بیرون از اجلاس را درز بگیرند. هر چند سنبه اعتراضات آنقدر پر زور بود که نتواستند ندید بگیرند اما به قول گزارشگر بی بی سی فارسی تقصیر دولت آلمان بود که وسط شهر هامبورگ جلسه گذاشته بود اگر مانند روسیه در یک جزیره جلسه برقرار میشد ایشان هم مجبور نبودند که “خشونت اعمال شده” را گزارش کنند! ژاپن به عنوان یکی از کشورهای شرکت کننده در این اجلاس نمونه خوبی است که چگونه این کشورها به “قطب صنعت” تبدیل شدند واین جز به استثمار بی حد و حصر کارگران امکان نداشته است. این اجلاس بر روی استخوانهای میلیاردها انسانی شکل گرفت که چیزی جز نیروی کارشان ندارند و چیزی جز رنج محنت و مرگ نصیب شان نمی شود.