روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
اکثریت قریب به اتفاق کمونیستهای که از حزب کمونیست کارگری جدا شدند، چه به شکل انشعاب یا استعفای انفرادی، این روزها در بطن تحولات سریع و روز به روز انقلابی که در حال تکوین پروسه خود است کارشان شده رصد کردن فعالیتها اپوزیسیون راست که چکار می کند، چکار نمی کند، تا ایشان آنها را سکه یک پول سازند!
ایشان سخت مراقبند که فلان وبهمان شخصیت اپوزیسیون راست به کدام کاخ ریاست جمهوری شرف یاب میشود، یا در کدام کنفرانس امنیتی حضور می یابد، یا در کرویدور کدام پارلمان در رفت و آمد است؛ کدام کارشناس درجه چندم سیا و ام آی سیکس مشغول توطئه چینی است. ایشان فکر میکنند که رصد کردن این مسایل که نود درصد آنها در صدر اخبار رسانه های فارسی زبان است کاری است کارستان!
جهت اطلاع این رفقا
از رضا پهلوی هواخواهانش ایراد گرفتند که چرا حضورش ملموس نیست. پاسخش چیزی شبیه این بوده : نگران نباشید ده درصد کارها علنی است بقیه در خفا دارد صورت میگیرد! رفقای کمونیست ما که این روزها کارشان شده اطلاعات و ضد اطلاعات حواس شان به ماجرا باشد که غافل گیر نشوند!
اکثر قریب به اتفاق این رفقا زمانی از نزدیک منصور حکمت را می شناختند و سالهای دراز در کنار هم مبارزه کردند، اما دریغ …!
برای نمونه فقط به یک مورد از برخورد سیاسی منصور حکمت با تحولات سیاسی ممکن در آینده را اشاره میکنم و اصلا هم امیدوار نیستم این رفقا بگیرند ماجرا چیست چون خود از زبان منصور حکمت شنیدن و نگرفتن داستان چیست؛این را پیش از هر کسی خود منصور حکمت درک کرده بود.( در این خصوص، رفقا و دوستان را ارجاع میدهم به آخرین سخنرانی او در دفتر سیاسی حزب. با این تذکر که عنوانی که از سوی پیاده کنندگان نوار سخنرانی در نظر گرفته شده نادیده بگیرند، چرا که آنها هم نفهمیدن ماجرا چیست.)
در سخنرانی “آیا پیروزی کمونیسم در ایران ممکن است؟” منصور حکمت در انتهای سخنرانی اش برای حفظ حکومتی که بدست کمونیستها افتاده از “بمب های کروز” ؛ نمی گوید که با اتکا به مردم مسلح در شوراها پوزه شان را به خاک می مالیم! نمیگوید ما هم دست به اقدام تلافی جویانه میزنیم! نمی گوید ما جنایشان در ویتنام را افشا میکنیم!بلکه خیلی ساده و بسیار شریفانه، سیاست انسانی کمونیسم کارگری را تشریح میکند. او تاکید میکنند ما آنقدر شفافیت در سیاست بخرج میدهم و همه چیز جلو چشم همگان انجام میدهیم که نتوانند بهانه پیدا کنند بمب کروز بیندازند و خون بر انقلاب بپاشاند.
وظیفه ما برای انتخاب شدن از سوی جامعه “تعمیق بخشیدن به نه مردم است”؛ این ممکن نمی شود مگر برهمان بحث های که منصور حکمت تاکید میکرد “ماکسیمالیست بودن ورادیکال بودن و به کم راضی نبودن کمونیسم کارگری در قبال زندگی توده مردم.
درخواست من از این رفقا این است کمی سیاسی باشید.
افشاگری را بسپارید به آن چپی که احساس میکند که در سال 57 رو دست خورده و حالا دلش خوش است رضا پهلوی را “نوه رضا خان میرپنچ” خطاب کند. احساس غرور عجیبی به او دست میدهد!
قبل از هر افشاگری از اپوزیسیون راست دوبار فکر کنید که کجای پروسه انقلاب جاری ایستاده اید. هژمونی با افشاگری بدست نمی آید.
