دررابطه‌با اعدام جمشید شارمهد – گفتگو با مینا احدی

مندرج در ژورنال شماره ۸۷۴ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

آذر پویا: شما به‌عنوان سخنگوی کمیته بین‌المللی علیه اعدام حدود دو سال پیش کمپینی را برای نجات جان جمشید شارمهد به همراه دخترش غزاله در آلمان پیش بردید که منجر به مسکوت ماندن حکم اعدام ایشان شد. ولی دیدیم که رژیم جنایت‌کار جمهوری اسلامی روز دوشنبه در سکوت خبری و بدون اطلاع حتی خانواده‌اش جمشید را اعدام کرد. نظرتان در این مورد چیست، انتظارتان از دولت آلمان به‌جز محکوم‌کردن در قبال این مسئله چیست؟

مینا احدی: ما کمپینی بر علیه گروگان‌گیری جمشید شارمهد توسط جمهوری اسلامی شروع کردیم و همه اتفاقات در ایران را زیر نظر داشتیم. دیدیم که رژیم دادگاه نمایشی برپا کرد و حکم اعدام داد. ما هم‌زمان در دو جبهه فعالیت می‌کردیم، مقابله با داستان‌سرایی‌های رژیم و پروپاگاند علیه جمشید شارمهد و از طرفی سازمان‌دادن میتینگ و تظاهرات در سراسر جهان و درعین‌حال صحبت با مقامات دولت‌های آلمان و آمریکا که شهروند آنها در خطر اعدام بود. از یک مقطعی غزاله شارمهد در عمل سازمان‌دهنده بسیاری از حرکت‌ها و همچنین اعمال فشار بر دو دولت مزبور بود. متأسفانه باوجود تمام این حرکات اعتراضی رژیم اسلامی جمشید شارمهد را اعدام کرد. ما درعین‌حال می‌دانیم که جمهوری اسلامی با این اعدام‌ها، انتقام تحقیرشدن و شکست‌های پی‌درپی خود را از مردم ایران می‌گیرد. بی‌دلیل نیست به اتهامات واهی علیه شارمهد حالا دفاع و همکاری با صهیونیسم را هم اضافه کرده است تا این عمل شنیع خود را توجیه کند.

انتظارم از دولت آلمان این است به‌جای محکوم‌کردن از سر ناچاری و از سر خود باز کردن فاجعه، اولاً قبول کند که سهل‌انگاری کرده است و در قتل شارمهد سهیم است و ثانیاً اگر می‌خواهد دوستی‌اش را با خانواده شارمهد و ما منتقدین اثبات کند، دَر سفارتخانه رژیم اعدام را تخته کند و تروریست‌ها را اخراج کند.

آذر پویا: به نظر شما این روش جمهوری اسلامی، خطر جدی برای جان سایر محکومین به اعدام نیست، نباید مرتباً اسامی این افراد را در مدیای اجتماعی و در گفتمان‌های علیه اعدام عنوان کرد و نگذاریم تحت‌الشعاع مسائل دیگر قرار بگیرند.

مینا احدی: به نظر من با تظاهرات و گفتمان و مطرح‌کردن اسامی اکنون دیگر زیاد پیشروی نمی‌کنیم. من معتقدم برای نجات محکومین به اعدام باید استراتژی روشنی داشت. محکومین مواد مخدری را با اعمال فشار به سازمان ملل و واحد مبارزه با تجارت مواد مخدر می‌توان نجات داد. مرکزی در وین اتریش هست که باید در مقابل آن تحصن کرد و وادارشان کرد جمهوری اسلامی را تحت‌فشار بگذارند و روابط خود با حکومت اسلامی را منوط به قطع اعدام محکومین مواد مخدری کنند. در مورد زندانیان سیاسی در خطر اعدام و بقیه محکومین باید در مقابل پارلمان‌ها در اروپا و کانادا و آمریکا و… باید تحصن کرد و این دولت‌ها را تحت‌فشار گذاشت به اعدام‌ها اعتراض کنند و روابط دیپلماتیک خود با حکومت را منوط به قطع اعدام‌ها کرده و عملاً واقعاً در مقابل هر اعدام، این جانیان را بایکوت کنند. الان وقت بستن سفارتخانه‌هاست و تمرکز باید روی این باشد.