در تدارک یک اول ماه مه تاریخی

اول ماه مه روز به چالش کشیدن سرمایه داری و تمام وجوه مصائب و ستمگری های آن توسط طبقه کارگر است. با اوج توحش این سیستم سراپا ضد انسانی، روز جهانی کارگر اکنون بیش از هر زمان روز کیفرخواست کارگران و کل جامعه علیه کل این بربریت است.
بویژه در ایران یکی از هارترین حکومت های سرمایه داری جهان بر سر کار است که با اتکاء به صنعت مذهب، پایه های خود را بر رانت خواری و چپاول و دزدی و بردگی تمام عیار مزدی بنا کرده است. این حکومت با توسل به ماشین سرکوب و جنایت بیش از ۴۰ سال است که حکم می راند. تحت چنین حاکمیتی روز جهانی کارگر، یک روز مهم اعتراض اجتماعی و روز اتحاد مبارزاتی کارگران و کل جامعه علیه سیستم ضد انسانی سرمایه داری است.
شیوع پاندومی کرونا ناتوانی سرمایه داری و دولتهای حاکم در سطح جهان را بیش از بیش مقابل چشم مردم قرارداده است. بحران کرونا همچنان ادامه دارد و دارد قربانی میگیرد و مستقیما در زندگی ومعیشت بخش عظیمی از کارگران و مردم در سطح جهان و بویژه در ایران تاثیر مخربی گذاشته است. امروز در سطح جهان بیش از هر وقت ناتوانی و ضد انسانی بودن سیستم سرمایه داری حاکم از سوی جوامع انسانی دارد به چالش کشیده میشود.
نمودهای بارز آنرا بویژه در جدال گسترده و هر روزه جلیقه زردهای فرانسه علیه سیاست های ریاضت اقتصادی دولت مکرون و در اعتراضات کارگری و خیزش های مردمی در کشورهایی چون اسپانیا، شیلی، آرژانتین، آلمان، انگلیس و عراق و لبنان و تونس و … در همین یکساله اخیر شاهد بوده ایم. در این میان ایران مکان ویژه ای دارد. در ایران بیش از ۴۰ سال است که مردم در جدالی هر روزه با بختک جمهوری اسلامی قرار دارند. در ایران ما خیزش مردمی سال ۹۸ را پشت سر گذاشته ایم و علیرغم سرکوبگری های وحشیانه حکومت جنبش کارگری امروز در قامت اعتراض ۹۹ درصدی جامعه قد علم کرده و دارد از آزادی و برابری سخن میگوید. در ایران در متن جدالی سخت به استقبال روز جهانی کارگر میرویم.
آنچه در سال ۹۹ گذشت تصویری از این اوضاع و احوال است. به عبارت روشنتر سال ۹۹ سال پیشروی های بزرگ جنبش کارگری بود. سال چالش ساختارهای سیاسی- اقتصادی حکومت در سطح کلانش از سوی جنبش کارگری بود. سالی بود که کارگر علیه دستمزدهای زیر خط فقر در صفی قدرتمند به پا خاست و با بدست گرفتن پرچم افزایش دستمزدها به بالای خط فقر ۱۲ میلیونی صف متحد ۹۹ درصدی های جامعه بر سر این مطالبه را به نمایش گذاشت و یک گفتمان آن برچیده شدن حقوقهای نجومی بود. سال ۹۹ سال کارگران نیشکر هفت تپه و جدال جانانه آنها علیه کل بساط چپاول و دزدی حاکم بود و این کارگران با گذاشتن سنگ بنای شورای خود به گفتمان اداره شورایی که آنرا در مبارزاتشان به عنوان یک الگو مقابل جامعه گذاشته بودند، در عمل جان بخشیدند. سال گذشته سال اعتصابات قدرتمند کارگران نفت و زیر ضرب گرفتن بساط پیمانکاران مفتخور حاکم و قوانین ویژه اقتصادی بود که یک رکن مهم ساختارهای سرمایه داری حاکم را تشکیل میدهد. سال گذشته سال تجمعات بزرگ و شکوهمند بازنشستگان تامین اجتماعی بود که در مبارزاتشان خواستهای سراسری ای چون درمان رایگان و تحصیل رایگان برای همه و حق داشتن مسکن را جلوتر کشیدند. سال ۹۹ سال حرکت به جلوی جنبش رهایی زن با پشت سرگذاشتن یک هشت مارس، روز جهانی زن در ابعادی وسیع و اجتماعی بود و بازتاب آنرا را در پیامهای گرم تشکلهای مختلف کارگری و نهادهای اجتماعی دیدیم. همچنین سال ۹۹ سال اولتیماتوم دادن کارگران، معلمان و بخش های مختلف معترض جامعه بود که تا روز های پایانی سال این اخطار دادن ها تداوم داشت. از سوی دیگر در پی خیزش مردمی سال ۹۸، سال گسترش سرکوبگری های حکومت علیه مردم و برای عقب زدن کل جامعه و سال صف بندی وسیع مردم و جلو آمدن جنبش قدرتمند علیه اعدام و زندان در تقابل با آن بود.
بدنبال چنین سالی پر از تلاطم و جدال سال ۱۴۰۰ را آغاز کرده ایم و انعکاس این تحولات را بدون شک در آنچه که همین امروز در سطح جامعه میگذرد و نیز در سیر تحولات سیاسی جامعه می بینیم. اول ماه مه، روز جهانی کارگر نیز بدون شک متاثر از چنین شرایطی است. برای مثال اولین بازتاب فضای اعتراضی در جنبش کارگری و در سطح جامعه را در اتفاقات همین روزهای آغازین سال ۱۴۰۰ شاهدیم. از جمله اولین جرقه آن از درون زندانها علیه تشدید فشار و اذیت و آزار بر روی زندانیان سیاسی زده شد و جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی با کارزارهای مبارزاتیش قدرتمند تر از هر وقت به میدان آمده است. یک نمود بارز آن طومارهایی اعتراضی از سوی کارگران، معلمان، بازنشستگان و بخش های مختلف جامعه علیه سرکوبگری های رژیم در زندان و امنیتی کردن مبارزات با خواست آزادی تمامی زندانیان سیاسی است. طومارهایی که در لیست آن اسامی چهرهای سرشناس جنبش کارگری و جنبش های اجتماعی می درخشد. نشانه های دیگرش از سر گیری اعتصاب در نیشکر هفت تپه برای پیگیری مطالباتشان و علیه تعرضات جدید باندمافیایی اسدبیگی و حکومتیان یعنی علیه اخراج ها و پرونده سازی هاست. کارگران نیشکر هفت تپه اولتیماتوم داده اند که اگر این تعرضات ادامه یابد اعتصابات قدرتمند خود را از سر خواهند گرفت. مثال دیگرش فولاد اهواز است. این کارگران بدنبال جمع کردن بساط مضحکه ایجاد شورای اسلامی در کارخانه در پی ایجاد تشکل واقعی خود هستند و یک مطالبه فوری آنها اخراج مدیران فاسد است. این کارگران در این آغاز سال آنچنان قاطع علیه اخراج دو همکار خود قریب حویزاوی و حسین رضایی ایستادند که فورا مدیریت از کارگران طلب فرصت کرد. این درحالیست که گفته شده بود که لیست بزرگتری از اخراج ها در پیش است. مثال دیگر از سرگیری تجمعات بزرگ و سراسری از سوی بازنشستگان تامین اجتمایی و فراخوان آنان به تجمعی دیگر در پانزدهم فروردین بود که برپایش کردند. بازنشستگان تامین اجتماعی در سال گذشته هفده تجمع اعتراضی به پا کردند و نقش مهمی در شاداب نگاهداشتن فضای اعتراضی جامعه و جلو آوردن بیشتر خواستهای رادیکال سراسری در سطح جامعه داشتند. در کنار همه اینها کارگران غیر رسمی نفت و معلمان نیز طی بیانیه های از در پیش بودن اعتراضات سراسری خود خبر داده اند. این اتفاقات در جنبش کارگری در کنار فضای پر التهاب جامعه، نشانگر اوضاع متحول سیاسی امروز جامعه است. اول ماه مه امسال انعکاس بارزی از این شرایط پر جنب و جوش مبارزاتی خواهد بود.
به پیشواز اول ماه مه روز جهانی کارگر برویم
فرصت زیادی به اول ماه مه، ١١ اردیبهشت نمانده است. در شرایط پرتلاطم جنبش کارگری و فضای پر التهاب جامعه روز جهانی کارگر به عنوان یک روز اعتراضی سراسری جایگاه سیاسی بسیار مهمی دارد.
اول ماه مه، روز همه مردم است. وسیعا و اجتماعا به استقبال این روز برویم. بویژه امروز بیش از هر وقت محورهای مشترکی مبارزات بخش های مختلف طبقه کارگر و ۹۹ درصدی های جامعه را به هم پیوند داده است. اعتراض به تبعیض و نابرابری و تاکید بر داشتن یک زندگی شایسته انسان، اعتراض به آپارتاید جنسی و بی حقوقی زن، اعتراض به وضع فاجعه بار کودکان در جامعه و کار کودکان، اعتراض به فقر و دستمزدهای چند بار زیر خط فقر و خواست افزایش حقوقها به بالای دوازده میلیون، اعتراض به بی تامینی عمومی جامعه از درمان و تحصیل رایگان و داشتن مسکن و خواست حقوق پایه برای همه مردم بدون درآمد و کم درآمد از جمله برای کارگران بیکار، اعتراض به زندان و اعدام و سرکوبگری های حکومت و خواست آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی، اعتراض به دزدی ها و اختلاسها، اعتراض به مماشات جهانی با حکومت جنایتکار جمهوری اسلامی و خواست انزوای آن در سطح جهان و اخراج آن از نهادهای بین المللی از جمله سازمان جهانی کار از جمله محورهای مشترک اعتراض و مطالبات همه بخشهای جامعه را تشکیل میدهد و همواره محور قطعنامه های اول مه و بیانیه ها و قطعنامه های کارگری و مردم معترض بوده است. قطعنامه های مشترک بخش های مختلف کارگری و اجتماعی از جمله قطعنامه های مشترک کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و نیز بخش های مختلف جامعه از جمله دانشجویان، نهادهای مختلف دفاع از حقوق زن، حقوق کودک، محیط زیستی و فعالین اجتماعی ویژه روز جهانی کارگر یک گام مهم در برگزاری یک اول ماه مه اجتماعی است. قطعنامه های کارگری در واقع پلاتفرم مبارزه مشترک کارگران و کل جامعه علیه وضعیت جهنمی حاکم است.
بر بستر این داده های مشترک مراسم اول مه را باید در هر کجا که ممکن است بر پا کرد. اول ماه مه فرصتی است که کارگران در تمام مراکز کاری میتوانند تجمع برپا کنند و خواستهای اعتراضی خود را بصورت بیانیه ویژه این روز اعلام کنند و روز جهانی کارگر را گرامی بدارند. علاوه بر تجمعات اول ماه مه در جاهای مختلف و در محیط های کاری میتوان بصورت آن لاین نیز مراسمی به این مناسبت در گروههای کارگری، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان و بخش های مختلف در مدیای اجتماعی برگزار کرد و در این نشست بر سر مسایل مهم مبارزات گفتمان داشت و متحد شد.
از هم اکنون باید گفتمان برگزاری اول ماه را در تمام کارخانجات، بیمارستانها، و دانشگاهها و در تمام شهرها به راه انداخت. بنر گرامیداشت اول ماه مه، باید زینت بخش سر در همه کارخانجات و مراکز کاری و تمام محلات در شهرهای مختلف باشد. مراکز نفتی و موسسات وابسته به آن، کارخانجات و مجتمع های بزرگی چون نیشکر هفت تپه، فولاد اهواز، لاستیک پارس ساوه، ایران خودرو و کارخانجات وابسته به آن و مجتمع ذوب آهن و همچنین تجمعات بازنشستگان که هر هفته برگزار میشود همه و همه از جمله مراکزی است که انتظار میرود کانون های داغ برگزاری اول ماه مه باشند. روز جهانی کارگر را همچنین میتوان با پخش شیرینی و نصب بنرهای ویژه این روز در محلات و پارکها و اماکن عمومی دیگر چون مترو جشن گرفت و گرامیداشت. دانشگاهها میتوانند و باید یک کانون داغ گرامیداشت اول ماه مه باشند. اول ماه مه در عین حال روز کیفرخواست مادران دادخواه و زندانیان سیاسی است. روز اعتراض فعالین حقوق زن، حقوق کودک و ال جی بی تی ها است و همه این ها نیروهای اجتماعی این روز مهم اعتراض سراسری هستند.
برای برگزاری اول مه به عنوان یک روز بزرگ قدرتنمایی کارگری و یک روز اعتراض سراسری در ابعادی که اشاره شد باید از هم اکنون به استقبالش رفت. پیام های کوتاه صوتی- تصویری کارگران، فعالین اجتماعی و رهبرانی کارگری به مناسبت روز جهانی کارگر و پخش آن در سطح مدیای اجتماعی، تدارک تهیه بیانیه ها و قطعنامه های مشترک از سوی کارگران و همه بخش های معترض جامعه، برپایی گفتمان های روز جهانی کارگر در گروههای مختلف مبارزاتی معلمان، بازنشستگان و تشکلهای کارگری و نیز دانشجویی و فعالین جنبش رهایی زن، تهیه پوسترهای ویژه اول ماه مه و نوشتن خواستها بر روی هر کدام از آنها با هشتگ زنده باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر، برپایی نمایشگاه عکس های مبارزات کارگری بصورت کلیپ هایی تصویری در مدیای اجتماعی از صحنه های درخشان این مبارزات، برپایی برنامه هایی چون موزیک و تئاتر خیابانی به مناسبت روز جهانی کارگر، شعارنویسی و در آوردن فضای شهرها به رنگ روز جهانی کارگر، برپایی طوفانهای تویتری و پمپاژ شعارهای اعتراضی و خواستهایمان به این مناسبت در سطح جامعه، با هشتگ های مناسب این روز و گرامی باد اول ماه ماه، همه وهمه از جمله اقدامات لازم در تدارک یک اول مه تاریخی است. عکس ها و تصاویر این فعالیت ها سند درخشانی از یک اول ماه مه تاریخی در سال ۱۴۰۰ خواهد بود. زنده باد اول مه روز جهانی کارگر*