روزنه rowzane خبری – تحلیلی سهم کارگران و بخش عظیمی از مردم جامعه ساعات کار طولانی، فقر ، گرسنگی و بیحقوقی است. درحالیکه اقلیتی مفتخور و زالوصفت در دنیایی پر از رفاه و ثروت روزگار میگذرانند. این ها اساس سرمایه داری است. کارگران برای دفاع از حق خود در استفاده کردن از امکانات جامعه، برای یک زندگی انسانی، همواره تلاش کرده اند و خواهند کرد. این جدال طبقاتی سالیان طولانی است که در جریان است. نخستین مبارزات کارگران با سیستم سرمایه داری اشکال خیلی زمخت و ناهنجاری داشت. کارگران ماشین‌آلات تولیدی را عامل فلاکت و نابسامانی خود میدیدند و فکر میکردند با تخریب ماشین آلات مشکلاتشان از بین خواهد رفت، در حالیکه عملا تجربه کردند که ازراه حل‌های دیگری برای دستیابی به موقعیت بهتری باید تلاش کنند. در سیر تحول مبارزه طبقاتی، کارگران یاد گرفتند که باید متحد شوند و علنا بر علیه قوانین کار، کارفرمایان و دولت حامی‌اش به میدان بیایند. مبارزات کارگران برای مقابله با ساعات کار طولانی و دستمزد ناچیز(که تنها لقمه نانی برای زنده ماندنشان را تامین میکرد) راهی پر پیچ و خم و طولانی طی کرده است. کارگران باید یاد میگرفتند که عضو یک طبقه واحد هستند و دشمنی مشترک در مقابل خود دارند. پروسه رشد خودآگاهی طبقه کارگر و دریافتن اینکه اتحاد طبقاتی و تشکیلاتهای مستقل کارگری ضروریات حیاتی طبقه کارگر است، راهی طویل راپیموده است. در این راه نسلهای کارگری ایکه تک و تنها به نبرد کارفرمایان و دولت و دستگاه سرکوبش رفتند، هزینه بسیار دادند و خیلی ها قربانی شدند.
با رشد آگاهی طبقه کارگر و تجربه کردن نسل بعد از نسل کارگران دریافتند که طبقه ای هم سرنوشت هستند و برای مقابله با کارفرمایان باید متحد شوند و تشکیلات مستقل خودشان را ایجاد کنند و با شعار متحد به میدان بیایند تا بتوانند کارفرمایان و دولت حامیشان را به عقب نشینی وادار کنند. مبارزه اول ماه مه از اولین تجربه های موفق حضور یکپارچه و متحد طبقه کارگر در میدان مبارزه طبقاتی است. اصلی ترین خواست آندوره کارگران کاهش ساعت کار به ۸ ساعت در روز بود.
کارفرمایان و دولت حامیش به سادگی به این خواست طبقه کارگر تن ندادند. هربار با لشگر پلیس و ارتش به صف کارگران معترض حمله کردند و کشتار کردند. گفتند که امنیت ملی را شورشیان به خطر انداخته اند و با این مستمسک کشتار کردند و زندانها را از کارگران حق‌طلب پر کردند و اعدام کردند. این تلاشهای کارفرمایان و دولتها همه برای حفظ وضعیت موجود بود. وضعیتی که بازهم کارفرمایان و حاکمین بساط بخور بخورشان را ادامه بدهند و کارگران ساعاتی کار کنند و دستمزد بخور ونمیری دریافت نمایند. اما مبازرات پیگیر و متحدانه کارگران بود که به این وضع خاتمه داد و کارفرمایان و دولت و دستگاه سرکوب آنها را به عقب نشینی وادار کرد و مجبورشان کرد که قوانین را بازنویسی کنند. عقب نشینی کنند و اینبار طوری قانون ساعات کار را بنویسند که کارگران مجبورشان کردند. تنها آنزمان بود که ۸ ساعت کار قانونی شد و کارگران سراسر دنیا تجربه کردند که با مبازره متحد و متشکل میتوان پوزه کارفرمایان با تمام دم و دستگاه سرکوب و زندانش را به خاک مالید.
از آن دوره سالیان زیادی گذشته است و مبارزه طبقه کارگر برای کسب حقوق انسانی خودش همواره ادامه داشته و دارد. نبردهای زیادی انجام شده است که گاه کارگران پیروز شده اند و گاه شکست خورده و مجبور به عقب نشینی شده اند. بدین گونه مبارزه طبقاتی بین کارگران و کارفرمایان با شدت درجریان بوده است و تا حل نهایی، یعنی محو سیستم سرمایه داری، ادامه خواهد داشت.
در ایران کارفرمایان و دولت حامیش خواهان ادامه وضعیتی هستند که در ازای پرداخت حداقل دستمزدی چندین مرتبه زیر خط فقر، کارگران را به کار بکشند و هیچ حق و حقوقی هم برای آنان قائل نشوند. یک تلاش حکومتیان اینست که بکمک دستگاه سرکوب و قانون گذاریشان مانع متشکل و متحد شدن کارگران بشوند.در همین راستا رهبران کارگری و فعالین اجتماعی را به کمک قوانین خود ساخته شان، در زندان و شکنجه گاه محبوس میکنند. حاکمان ایران طی بیش از ۴۰ سال حاکمیت خود با در دست داشتن تمام اهرمهای سرکوب و فشار، با دزدی و چپاول تمام ثروتهای کشور را بلعیده اند و زندگی چندین مرتبه زیر خط فقر را به طبقه کارگر و اکثریت مردم زحمتکش جامعه تحمیل کرده‌اند. در این راه از کشتارهای خیابانی مردم معترض گرفته تا زندانی و شکنجه و اعدام رهبران کارگری و فعالین جنبشهای اعتراضی جامعه، کوتاهی نکرده اند. این رژیم سعی کرده است کارگران و مردم معترض را مرعوب و پراکنده کند. این رژیم برای محکم کردن جای خود بر مسند قدرت نسل کُشی راه انداخت و هزاران نفر از جوانان انقلابی را که علیه رژیم دیکتاتوری سلطنت قیام کرده بودند را به زندان انداخت و شکنجه و اعدام کرد. این رژیم شوراهای کارگری را با زور و دستگیری فعالین کارگری تعطیل کرد و با حضور عوامل جاسوس خود در محلهای کار(شورای اسلامی کار، انجمن اسلامی) سعی کرد از اتحاد و همبستگی کارگران جلوگیری کند و تشکلها و فعالین کارگری را شناسایی کند.
جامعه تحت سیطره رژیم دزدسالار و قاتل اسلامی سرمایه، طی سالها بیحقوقی، فقر، بیکاری، گرسنگی، کولبری،سوختبری، قراردادهای کار موقت و پیمانکاری و سفید امضاء، ایجاد مناطق آزاد دزدی کارفرمایان و حکومتیان، تن‌فرشی، اعتیاد و زندان و شکنجه و مرگ را تجربه کرده است. جهانیان میدانند که شلیک مستقیم سپاه پاسداران رژیم و دستگاه زندان و شکنجه و اعدام است که مانع پیروزی صفوف نودونه درصدی های مخالف رژیم دزدسالار شده است. و همه دنیا و خود این حاکمان دزد خوب میدانند که مبارزه طبقه کارگر و اکثریت مردم جامعه برای ادامه حیات خود هیچ راهی بجز مقابله با رژیم سرکوبگر حاکم را ندارند. همه میدانند که تنها راه خلاصی انسانیت از دست این مافیاهای خونخوار و همه چیز خوار(!!)، سرنگونی رژیم اسلامی سرمایه است. هیچ راه دیگری برای طبقه کارگر نمانده است. تنها راه رهایی خلاص شدن از دست این دایناسورهای دزد است. برای خلاص شدن از دست این قاتلین خونخوار باید دست بدست هم بدهیم و تشکلهای سراسری ایجاد کنیم. اول ماه مه یک روز اعتراض سراسری کارگر و کل جامعه به این توحش و بربریت و است و در آستانه اول مه این اعتراض باید خود را در شعارها و خواسته های سراسری بازتباب یابد. خواسته هایی که به پرچم جنبش سرنگونی رژیم اسلامی تبدیل شود! خواسته هایی که جنبش ۹۹ درصدیها را علیه این یک درصدیها و حاکمان دزدش متحد و متشکل کند. از جمله خواست افزایش حداقل دستمزد به بالاتر از خط فقر و اضافه شدن آنمتناسب با رشد بحران اقتصادی یکی از پایه‌ای ترین و فوری ترین خواستهای طبقه کارگر و ۹۹ درصد‌ی‌هاست و نمادی از صف متحد اعتراض کل جامعه علیه فقر و بردگی است. بر همین اساس حقوق و دریافتی بازنشستگان، معلمان، پرستاران و بخش های مختلف جامعه باید فورا به بالای رقم تعیین شده خط فقر ۱۲ میلیونی افزایش یابد. همچنین کلیه قوانین ضد زن باید در تمام سطوح جامعه لغو کرد و قوانین آپارتاید جنسی و در راس آن حجاب اجباری برداشته شود. و خواست لغو مجازات اعدام باید بند مهمی از قطعنامه های اول ماه مه باشد.
بعلاوه به رسمیت شناختن حق تشکل و متشکل شدن در تشکلهای واقعی، حق اعتصاب و اعتراض بعنوان حقوق اولیه انسانی هر فردی در جامعه، بیمه بیکاری در حد تامین زندگی و در سطح بالای خط فقر،برای همه داوطلبین کار بالای ۱۸ سال، ممنوعیت کار کودکان زیر ۱۶ سال، رفاه و شادی برای همه کودکان،تحصیل رایگان درتمام سطوح تحصیلی برای همه، و بیمه درمانی و بهداشت و دندانپزشکی رایگان برای همه و برخورداری بازنشستگان از حقوق و مستمری کافی (درحد بیشتراز حداقل دستمزد) از مهمترین خواستهای کارگران و اکثریت جامعه است و همواره بندهای مهمی از قطعنامه های اول ماه مه را تشکیل داده اند.
اینها همه گوشه هایی از خواستهای کارگران و جنبش ۹۹درصدی‌های جامعه است که این روزها شعار های اصلی انقلاب مردم علیه رژیم مافیای اسلامی را نمایندگی میکند و باید در قطعنامه ها و بیانیه های روز جهانی کارگر امسال نیز بازتاب یابد.
برای تامین امکاناتی که طبقه کارگر و اکثریت مردم میخواهند، کافی است که جلوی دزدی‌های سران رژیم و حقوقهای نجومی همدستانشان را بگیریم. کافیست که بودجه های نجومی ای که صرف تروریسم اسلامی و زندان و دستگاه سرکوب رژیم میشود را قطع شود. ذخایر نفت و گاز و محصولات معدنی دیگر، به اندازه ای هست که بتوانیم زندگی شاد و مرفه ای برای همه شهروندان تامین کنیم. . اگر به بساط چپاول و دزدی سرمایه داری حاکم خاتمه داده شود و حکومت دست خود مردم باشد. اگر حاکمیت جامعه بر اساس اداره شورایی باشد .
بعد از سرنگونی این رژیم میتوانیم یک جامعه شایسته انسانیت ایجاد کنیم که کلیه کودکان زندگی شاد و مرفه ای داشته باشند و دوران کودکی‌شان را صرف بازی و تفریح و علم و دانش و خلاقیت کنند. کلیه زندانیان سیاسی را آزاد کنیم و هیچ کسی دیگر بعلت مسائل سیاسی تحت پیگرد و بازداشت، قرار نگیرد. شکنجه و اعدام ممنوع باشد و کلیه قوانین ضد بشری اسلامی را از جامعه محو کنیم. زنان حقوق و شانس برابری مانند مردان داشته باشند. دیگر با پدیده های دردناکی چون تنفروشی، کلیه فروشی، خون فروشی، کولبری، سوختبری و راه‌های دیگر امرار معاش که از سر استیصال به مردم تحمیل شده است روبرو نباشیم و جامعه رفاه و آسایش داشته باشد.
خلاقیت مردم برای ساختن یک جامعه انسانی و مرفه زمانی میتواند تغییری اساسی در زندگی مان ایجاد کند که این رژیم دزد سالار، قاتل، شکنجه گر را از اریکه قدرت پائین بکشیم و در محاکمه علنی در حضور خبرنگاران جهان از ۴۳ سال جنایاتشان پرده برداریم.همه اینها نه تنها ممکن است بلکه ضروری است که هرچه زودتر این جانیان را سرنگون کنیم تا بشریت یک نفس راحتی بکشد. باید صفوف خود را متشکل کنیم و اهداف جنبش انسانیمان را مبنای سازمانیابی مان قرار دهیم. اول ماه مه روز اعتراض علیه این جهان وارونه سرمایه داری و سردادن سرود آزادی و برابری و انسانیت است. زنده باد اول ماه مه!*
کارگرکمونیست ۶۶۹
