در معرفی یک کارزار

گفتگو با پریسا پوینده  دبیر تشکیلات کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و حسن صالحی سخنگوی کمیته بین المللی علیه اعدام

کارگر کمونیست: به تناسبی که اعتراضات در سطح جامعه گسترده تر میشود، رژیم نیز بر سرکوبگری هایش شدت داده است، فکر میکنید این سرکوبگری ها چه تاثیر معینی بر روی فضای پر تلاطم اعتراضی جامعه خواهد داشت؟

حسن صالحی: هدف حکومت اسلامی سرمایه داران از تشدید اقدامات سرکوبگرانه روشن است. حکومت می خواهد مردمی را که در کارخانه و خیابان و مراکز کار و آموزش در اشکال مختلف علیه فقر و نداری، علیه تبعیض و نابرابری و علیه نبود آزادیهای سیاسی در جامعه اعتراض و مبارزه می کنند به سکون و تسلیم بکشاند و در عین حال گریبان حکومت خودش را از مخمصه بحران و درهم ریختگی نجات دهد. این نشانه قدر قدرتی نیست. نشانه ضعف و ترس حکومت  است. ترس از اینکه اعتراضات کارگران و مردم زحمتکش بساط دزدی و بخور بچاپ این حکومت فاسد و مدافع سرمایه داران را جارو کند. سرکوب ها شاید بتواند بطور مقطعی به کمک جمهوری اسلامی بیاید ولی نمی تواند روند ادامه مبارزات و اعتراضات را سد کند. واقعیت این است وقتی جمهوری اسلامی از کارگران هفت تپه انتقام می گیرد و بازداشتی های هفت تپه را به حبس های طولانی محکوم می کند کارگران در اراک به خیایان می آیند و همان کیفرخواستی را اعلام می کنند که هفت تپه و فولاد اعلام کردند. وقتی زنانی در اعتراض به حجاب اجباری و تبعیض و بی عدالتی دستگیر و زندان می شوند، مادران و بستگان آنها به جلوی صحنه میآیند. وقتی فعالین محیط زیست دستگیر می شوند، اعتراضات وسیع علیه حیوان آزاری جمهوری اسلامی برپا می شود. احکام ظالمانه علیه دانشجویان نتوانست جلوی اعتراضات با شکوه دانشجویان علیه تحمیلات مذهبی در دانشگاهها را بگیرد. می خواهم بگویم جامعه در وضعیتی متلاطمی بسر می برد. مردم جانشان به لب رسیده است. خود جمهوری اسلامی وضعیت درب و داغانی دارد و اعتراضات خاموش شدنی نیست. به این معنا سیاست تشدید سرکوب نمی تواند جمهوری اسلامی را نجات دهد. همانطور که پروژه “اصلاحات حکومتی” دود هوا شد و از طرف مردم به بایگانی تاریخ سپرده شد، سرکوب ها نیز بی اثر خواهد شد. وقتی ما نزدیک تر به این دستگیری ها نگاه می کنیم متوجه تشتت و آشفتگی حکومت نیز می شویم. عده ای از میان خودشان به صرافت این افتاده اند که صدور احکام زندان و شلاق برای کارگران زیادی است. خوب می دانند که این اقدامات خشم عمومی را بیشتر دامن خواهد زد بخصوص وقتی دزدان و اختلاس گران آزادند و اقایی می کنند. همه ما شاهد هستیم که چگونه صدور احکام یکصد و یازده سال زندان و دهها ضربه شلاق برای بازداشتی های هفت تپه چه واکنش خشمگینانه ای را در جامعه بر انگیخت. صدای اعتراض به این احکام ضدانسانی و ظالمانه از همه جا بلند شد. بطوریکه رئیس جلادان حکومت یعنی رئیسی مجبور شد که فرمان فوری تجدید نظر در مورد این احکام را صادر کند. کارگران و مردم در یک رویایی مستقیم با حکومت قرار گرفتند و چنان عمل کردند که دستگاه سرکوبش مجبور به عقب نشینی شد.این و سط آنچه که “سوخت” سلاح سرکوب رژیم بود. مردم اعلام کردند نه فقط این سلاح دیگر بر ما اثر ندارد بلکه می خواهیم همه زندانیان سیاسی را از زندانها بیرون بیاوریم. جمهوری اسلامی می خواهد سرکوب کند تا منافع مشتی اقلیت مفتخور و سرمایه دار تامین شود. و کارگران و مردم در پاسخ به این سرکوب ها جواب می دهند “زیر بار ستم و استثمار نمی کنم زندگی”. این جنگی مغلوبه برای جمهوری اسلامی است. زور میلیونها مردم معترض و متحد بلاخره طومار جمهوری اسلامی را در هم خواهد پیچید.    

کارگر کمونیست: همانطور که اشاره شد یک هدف رژیم از تشدید سرکوبگری هایش عقب زدن جنبش های اعتراضی در سطح جامعه است. راههای مقابله با این سرکوبگری ها چه میتواند باشد؟

پریسا پوینده: قبل از هر چیز باید در نظر داشت که سرکوب همیشه ابزار اصلی رژیم برای بقا ی سیاسیش بوده است. اما مدتهاست که دستگیریها و سرکوب فعالین دیگر نمیتواند باعث به عقب رفتن اعتراضات موجود در جامعه شود. برای مثال مدتی پیش دستگاه قضائی حکومت، هفده کارگر  معدن طلای آق دره در آذربایجان غربی را به شلاق محکوم کرد ولی به این تعرض بی شرمانه حکومت بر جسم و جان کارگران اعتراضات وسیعی شد. در اثر این اعتراضات بود که بعضی از مقامات حکومتی مجبور شدند علنا از اجرای این احکام اظهار بی اطلاعی کنند و مذبوحانه تلاش کردند خودشان را از دست داشتن در این رفتار غیر انسانی و متحجرانه مبرا کنند. همینطور در همین چند روز گذشته شاهد این هستیم که پس از احکام سنگین زندان و شلاق برای کارگران هفت تپه و فعالین کارگری، در پی موجی از اعتراضات از جمله صدور بیانیه های تشکل های مختلف از ایران و خارج از کشور، رئیس قوه قضائیه، کسی که خود عضو کمیته مرگ قتل عام زندانیان سیاسی در دهه شصت بود، مجبور شد اعلام کند که این احکام باید مورد تجدید نظر واقع شوند.

 باید به این نکته توجه کرد که حکومت در حال حاضر هدفمند و سیستماتیک دستگیر  می‌کند  و عمداً بخش‌هایی از جامعه را مورد حمله قرار میدهد که می‌داند در مبارزه علیه ستم و تبعیض و فلاکت و بیحقوقی یعنی عملا مبارزه علیه حکومت نقش کلیدی داشته و قدرت سازماندهی مردم را دارند. در همین راستا شاهد دستگیری فعالین سیاسی و اجتماعی معترض به وضع موجود، فعالین کارگری، فعالین حقوق زنان از جمله فعالین “ندای زنان ایران”، فعالین دانشجویی و غیره هستیم که طی چهل سال گذشته برای تحقق مطالبات به حق خود با اشکال متفاوت ابراز وجود کرده اند. این تعرضات درواقع تعرض به جامعه ایست که برای رهایی از شر کل بساط جهنمی سرمایه داری حاکم در جدالی هر روزه است.

بعلاوه متوجه این نکته مهم و اساسی بود که دفاع از زندانی  سیاسی دفاع از آزادی بیان جامعه است.  به همین معنا دفاع از آزادی زندانی سیاسی یکی از عرصه های مهم به عقب راندن دستگاه سرکوب رژیم برای هموار کردن راه مبارزه برای سرنگونی کلیت جمهوری اسلامی است. باید زندان این ابزار سرکوب جامعه را از دست این حکومت گرفت.

 دو نمونه عقب نشینی حکومت در مقابل اعتراضات مردم که بالاتر به آنها اشاره کردم و دهها نمونه دیگر نشان میدهند که اعتراض جامعه در مقابل سرکوب، دستگیری، احکام سنگین زندان و شلاق و غیره عملا کارساز و موثر است. نشان میدهد که ما میتوانیم با اعتراضات متشکلتر و مستمرتر و وسیعتر ابزار رژیم  در سرکوب را کندتر و بی اثرتر کنیم.

دستگیری، زندان و اعدام و کل دستگاه سرکوب حکومت با کلیه قوانین ارتجاعی و مجازات های اسلامی و دستگاه قضایی اش هر چقدر بیشتر مورد تهاجم مردم معترض قرار گیرد و ضربه بخورد ارکان حکومت اسلامی سست تر میشود.

کارگر کمونیست: سه نهاد کمپین برای آزادی کارگران زندانی، کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و کمیته بین المللی علیه اعدام کارزار علیه تشدید سرکوبگری های حکومت اعلام کرده است. برنامه کار این کمپین چیست و کمیته بین المللی علیه اعدام مشخصا چه اقداماتی را در راستای پیشبرد این کارزار در دستور دارد؟

حسن صالحی: ما می خواهیم با راه اندازی این کمپین، صف وسیع و گسترده ای از مردم در ایران و جهان را علیه سرکوبگری های جمهوری اسلامی به میدان بیاوریم. جمهوری اسلامی باید بداند که برای هرگونه تعرض به فعالین کارگری و اجتماعی بهای سنگینی باید بپردازد لذا ما می خواهیم حکومت را محبور کنیم که از اذیت و آزار فعالین مدنی و اجتماعی در ایران و مردم معترض دست بردارد. پر واضح است که ما هیچ توهمی به این نداریم که با وجود جمهوری اسلامی این سرکوبها خاتمه پیدا خواهد کرد. جمهوری اسلامی باید سرنگون شود و با سرنگونی جمهوری اسلامی است که می توانیم آزادیهای سیاسی در جامعه را تضمین کنیم. ولی مبارزه علیه سرکوبگری های جمهوری اسلامی بخشی از همین مبارزه برای به زیر کشیدن جمهوری اسلامی است که باید با وسعت ادامه یابد. هر سنگری که ما در مقابله با سرکوبها فتح کنیم به هدف سرنگونی جمهوری اسلامی نزدیک تر شده ایم. هدف ما این است که در سطح بین المللی افکار عمومی دنیا را علیه جنایات جمهوری اسلامی بسیج کنیم. می خواهیم با مراجعه به اتحادیه ها و سازمانهای کارگری  شمار بیشتری از این نهادها را به اعتراض محکم علیه جمهوری اسلامی دعوت کنیم. می خواهیم فضایی بوجود بیاوریم تا بجای پهن کردن فرش قرمز برای مقامات جمهوری اسلامی در خارج کشور، حضور نمایندگان حکومت ترور و سرکوب با اعتراض روبرو شود. این کار را ما در جریان سفر ظریف به سوئد و نروژ انجام دادیم بطوریکه خبر اعتراضات ما به رسانه های جمعی سوئد کشانده شد و بسیاری از رسانه ها از نقض حقوق انسانی مردم ایران توسط جمهوری اسلامی گزارش منتشر کردند. به هر درجه که سمبه و فشار اعتراضات در داخل کشور و در عرصه بین المللی زیاد باشد ما می توانیم خواست انزوای کامل سیاسی جمهوری اسلامی و قطع روابط دیپلماتیک و سیاسی- بویژه از سوی دولتهای غربی- با رژیم آدمکش جمهوری اسلامی را با قدرت بیشتری به جلو ببریم. طبعا تا زمانی که جامعه جهانی به اندازه کافی به خشونت و سرکوب جمهوری اسلامی واکنش اعتراضی نشان ندهد این رژیم دست خود را هر چه بیشتر باز می بیند که به اقدامات سرکوبگرانه اش ادامه دهد. یک اقدام دیگر که ما به آن فکر کرده ایم تعیین یک روز جهانی برای اعتراض به سرکوب ها در ایران است که در شهرهای مختلفی برگزار شود. این تجربه را ما در کمپین نجات سکینه آشتیانی محمدی زن محکوم به سنگسار داشتیم که در بیش از صد شهر به حمایت از او آکسیون اعتراضی بر پا کردیم و نهایتا حکم سنگسار او لغو شد. اخیرا در حمایت از سهیل عربی هم یک آکسیون جهانی برگزار شد ولی منظور ما سازماندهی یک اعتراض جهانی قوی تر است که شهرهای بیشتری را در برگیرد و مردم بیشتری بخصوص از شهروندان جوامع غربی را در آن دخیل کند. برای انجام این کار باید هماهنگی و تدارک لازم دیده شود و طبعا پس از کسب آمادگی لازم آنرا عملی و اجرا خواهیم کرد.

کارگر کمونیست: شما به عنوان دبیر تشکیلات کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، در راستای پیشبرد کمپین علیه تشدید سرکوبگری های حکومت، همراه با دو نهاد فری دم ناو و کمیته بین المللی علیه اعدام چه فعالیت های مشخصی را در دستور کار کمیته خود قرار داده اید؟

 پریسا پوینده: کمپین علیه سرکوبگری های حکومت همراه با دو نهاد “فری دم ناو” و “کمیته بین المللی علیه اعدام”، یک اولویت مهم کار ما در پاسخ به تشدید سرکوبگری های حکومت اسلامی در برابر گسترش هر روزه اعتراضات کارگران و کل جامعه  در دفاع از زندگی و معیشت و برای رها شدن از وضع جهنمی موجود است. ما با این کارزار تلاش داریم صدای زندانیان سیاسی و  مردم معترض ایران در سطح جهان باشیم. اما کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در دل این کمپین، کارزار دیگری را با نام ” نگذارید قلبشان از تپش باز ایستد” به پیش میبرد که به دلیل در میان بودن مساله جان و زندگی زندانی فوری و اضطراری است. به باور من این کمپین نیز در راستای کارزار علیه سرکوبگری های حکومت اسلامی قرار دارد که با دو نهادی که اشاره شد داریم به پیش میبریم. چون محروم کردن زندانی از دارو و درمان و محکوم کردن آن به مرگ خاموش آن سوی دیگر تعرض حکومت به زندانیان سیاسی و به جامعه است. این کمپین را ما مدتیست به پیش میبریم اما بعد از بیانیه هشت نفر از زندانیان سیاسی از بند هشت زندان اوین، وظیفه خود دانستیم که در همبستگی با آنان صدای این اعتراض باشیم و در ۲۸ اوت شروع دوباره ای به کارمان دادیم. 

در ارتباط با این دو کمپین، “کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی” فعالیتهای متنوعی را در دستور قرار داده است. جلب توجه افکار عمومی فارسی زبان و غیر فارسی زبان از طریق  ارسال نامه خطاب به جامعه و همچنین خطاب به اتحادیه های کارگری و نهادهای دفاع از حقوق انسان و سازمانهای مترقی و پیشرو، جلب توجه رسانه های خبری در سطح جهانی، استفاده از مدیای اجتماعی برای متوجه کردن بخش های مختلف مردم، تهیه کلیپ های خبری و مبارزاتی جهت جلب همبستگی هر چه بیشتر مردم در سطح جامعه و در سطح بین المللی، انتقال تجارب خانواده های زندانیان سیاسی به یکدیگر و کمک دادن به پیشبرد بهتر مبارزاتشان، جلب توجه خانواده های زندانیان سیاسی و کمک دادن به سازمانیابی مبارزاتشان، راه اندازی طوفان های تویتری به عنوان شکلی از اطلاع رسانی و سازماندهی وسیع و گسترده، برگزاری کنفرانس ها و میتینگ های اعتراضی همه وهمه اشکال مختلف فعالیت ما در اینگونه کارزار هاست. امروز هم تلاش داریم بیشترین نیرو را برای پیشبرد قدرتمند دو کمپین مهمی که امروز در برنامه داریم  بسیج کنیم. ما  برای جلب همبستگی وسیع جهانی تلاش میکنیم.

ما امیدواریم بتوانیم که با انعکاس وسیع صدای زندانیان سیاسی در سطح بین المللی و  نشان دادن ابعاد فاجعه بار سرکوبگری های جمهوری اسلامی توجه جهانیان را جلب کنیم . هدف ما گذاشتن فشار بین المللی بر روی رژیم اسلامی و منزوی کردن آن در سطح جهانی است. هدف ما جلب حمایت های وسیع  بین المللی از سوی نهادهای انساندوست در سراسر جهان و از آن طریق فشار گذاشتن روی دولت ها برای خاتمه دادن به مماشاتهایشان با جمهوری اسلامی است. همانطور که اشاره کردم ما خواهان انزاوی جمهوری اسلامی در سطح بین المللی و اخراج آن از تمام نهاد و مراجع جهانی هستیم.  انتظارات ما و خواستهای ما در کارزاری که اعلام کرده ایم روشن است. ما در جهت پیشبرد آن خواستها و وادار کردن حکومت اسلامی به توقف احضارها و پیگرد ها، لغو احکام وحشیانه صادر شده برای تمامی فعالین سیاسی و آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی تلاش میکنیم.

کارگر کمونیست: کارزار علیه سرکوبگری های رژیم که از سوی نهاد علیه اعدام و دو نهاد فری دم ناو و کمیته زندانیان سیاسی بر خواستهایی تاکید گذاشته است،جایگاه و اهمیت این مطالبات در اعلام این کارزار چه هستد و فکر میکنید تا چه این مطالبات میتواند با استقبال و همبستگی بین المللی روبرو شود؟

حسن صالحی: طبعا وقتی که شما کارزاری را اعلام می کنید باید مطالبات معینی هم داشته باشید. توجه و فکوس ما حول دستگیری ها و صدور احکام و زندان علیه مردم معترض و فعالین اجتماعی است. ما می خواهیم که احضارها، پیگردها و محاکمات تحت عنوان اتهامات امنیتی باید فورا متوقف شود. بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه، بازداشت شدگان اول ماه مه ، معلمان دربند، فعالین حقوق زنان و زنان معترض زندانی و تمامی زندانیان سیاسی باید فورا آزاد شوند. ما در عین حال می خواهیم که حقوق پایه ای مردم یعنی تجمع، تشکل، اعتصاب، آزادی بیان و عقیده، برگزاری مراسم روز جهانی کارگر و برابری کامل زن و مرد برسمیت شناخته شود. یک خواست مشخص دیگر ما  اخراج جمهوری اسلامی باید از سازمان جهانی کار و تمام مراجع بین المللی است. کمپین های اجتماعی هر چقدر متعین تر و با خواستهای مشخصی باشند توجه بیشتری جلب می کنند و حامیان آن دقیقا می دانند به چه باید اعتراض کننند ویا در مقابل جمهوری اسلامی  چه مطالبه ای را مطرح کنند. در بسیاری از مواقع ما در رجوع خود به اتحادیه های کارگری متن یک نامه اعتراضی با خواستهای مشخص را در اختیار آنها می گذاریم و آنها با جرح و تعدیل های کمی آنرا قبول می کنند و به مقامات جمهوری اسلامی ارسال می دارند. خواستهایی که ما در این کمپین اعلام کرده ایم پیش از این نیز از جانب اتحادیه های کارگری و نهاد و سازمانهای مدافع حقوق انسان و حتی احزاب پیشرو مورد حمایت و پشتیبانی قرار گرفته است. انتظار مااین است که بتوانیم توجه های بیشتری را به این کمپین جلب کنیم و اتحادیه ها و سازمانهای کارگری و حامیان حقوق انسان در ابعاد بیشتر از این خواستها حمایت به عمل بیاورند.

کارگر کمونیست: خانواده های زندانیان سیاسی و مشخصا فعالین این عرصه از مبارزه در ایران چه نقشی میتواند در پیشبرد این کارزار در ایران بر عهده بگیرند؟

پریسا پوینده:  همانطور که بالاتر اشاره کردم حکومت  در سطح وسیعتری سرکوب و دستگیری فعالین کارگری، زنان، دانشجویی و کلا معترضین را در دستور کار خود قرار داده است. اما اعتراض به این دستگیریها هم همیشه در جریان بوده است و گسترش هم پیدا میکند. پس از اعتراضات سال ۹۶و دستگیریهای چند سال گذشته، شاهد حضور خانواده ها و مردم مقابل مقرهای نیروهای انتظامی  و یا بازداشتگاهها بودیم که نهایتا در اثر این تجمعات و فشارها جمهوری اسلامی مجبور به آزادی تعدادی از دستگیر شدگان با فواصل زمانی کوتاه شد.  

تا آنجائیکه به عرصه زندانیان سیاسی برمیگردد، طبعا اعتراض خانواده های زندانیان سیاسی میتواند تلاش برای آزادی زندانیان سیاسی را بسیار موثرتر کند و فشار بسیار بیشتری به رژیم وارد کند.  میدانیم که یکی از معضلات بی خبری از فعالین دستگیر شده است که میتواند به جنایت رژیم  از جمله قتل زندانی سیاسی در سکوت و بی خبری ختم شود. بی دلیل نیست که دستگاههای امنیتی حکومت به هر تلاشی دست میزنند تا مانع اطلاع رسانی خانواده های زندانیان سیاسی در باره عزیزانشان شوند. خوشبحتانه در ماههای گذشته شاهد آن بودیم که حضور خانواده های زندانیان سیاسی و بستگان دستگیر شدگان با انجام مصاحبه های متعدد نقش موثری در اطلاع رسانی از وضعیت عزیزانشان رو به جامعه داشته است و این خود قدم موثری در راه حفظ امنیت و جان زندانی سیاسی است. 

برای اینکه به شکل موثرتری با دستگیریها مقابله کنیم باید معترضین و فعالین در خارج و داخل و خانواده های زندانیان سیاسی و مردم در سطح وسیعتری به صورت هماهنگ و یکصدا  و متحدتر به دستگیریها و احکام زندان و شلاق و وثیقه های سنگین  در اشکال متفاوت اعتراض کنند. هر چقدر این اعتراضات گسترده تر ومتحتد تر باشد، همانقدر هزینه هر دستگیری برای حکومت سنگینتر و در نتیجه ابزار سرکوب حکومت کندتر خواهد شد. *

کارگر کمونیست ۵۸۸