در پس فاجعه پلاسکو

میدانم شما هم امروز صبح روزتان را بصورت عادی شروع نکردید. غم فاجعه پلاسکو. غم جان باختن آتش نشانان جسور، غم قربانی شدن فجیع و دردناک شمار نامعلومی از مردم در میان دود و اتش و زیر آوار پلاسکو. براستی کل این ماجرا بسیار دردناک است.
“بسیار دردناک” هنوز توصیف مناسبی برای این فاجعه نیست. میشد این همه انسان امروز صبح در کنار فرزندان و خانواده هایشان لبخند بزنند. میشد صدها خانواده امروز صبح در عزا نباشند. میشد مادران و پدران و فرزندان کارگران آتش نشانی امروز هم با آرامشی نسبی از خواب بیدار شوند. میشد …
احساس همدردی با کارگران آتش نشانی و قربانیان این فاجعه، اولین احساس انسانی است. جمع شدن جلوی بیمارستانها، گام برداشتن برای اینکه به مصدومین خون بدهیم و مرهمی بر زخم آنها باشیم قدم بعدی است. اما فوری ترین و طبیعی ترین رویداد بعد از این فاجعه دلخراش، خشم بود. خشم از مفتخورانی که میدانستند و کاری نکردند. خشم از شهردار تهران و مقامات جمهوری اسلامی و نهادهای صاحب پلاسکو که به آنها هشدار داده شده بود و گامی برای جلوگیری از فاجعه برنداشتند.
به آنها گفته شده بود که اینجا امن نیست و خرجی نکردند. به آنها گفته شده بود که این ساختمان پوسیده است و اقدامی نکردند. به آنها گفته شده بود که اینهمه لباس و پارجه و پنبه در کنار سیستم پوسیده برق و ساختمان قدیمی و نبود تجهیزات ایمنی در دل تهران خطرناک است و کاری نکردند. پولی خرج نکردند. از دزدیهای میلیاردی یک در صدش را هم صرف ایمنی مردم نکردند.
و آتش نشانان، که حقوقشان زیر خط فقر است، دستگاه و ماشینهایشان قراضه و مال عهد عتیق است، و شرایط کاری شان وحشتناک است. آنها اولین قربانی اهمال و بی مسئولیتی بالایی ها شدند.
غمی وجودمان را میگیرد. این غم را به خشمی نقشه مند برای خلاص شدن از این اوضاع و این حکومت و این دزدان و چپاولگران تبدیل کنیم. نه فقط مهرمان را نثار خانواده جان باختگان کنیم، بلکه نقشه مند برای جلوگیری از فجایعی اینچنین قدم برداریم. بدانیم و تردید نداشته باشیم که اگر نخواهیم فجایعی اینچنین تکرار شود، راهی جز تصمیم نقشه مند برای ریشه کن کردن حکومت فاجعه نیست.
از امروز صبح صدها خانواده به شکل دیگری روزشان را آغاز کردند. ما هم با تصمیم و عزم تازه ای روزمان را آغاز کنیم. میشود.