سرزمینی تشنه

خوزستان، همزمان با بخش وسیعی از کارگران نفت و پتروشیمی‌ها، صدای زنگ تشنگی و گرسنگی را به صدا در آورده است. اعتراضات به بی‌آبی فقط اعتراض به کمبود آب و کمبود برق نیست که باعث وخیم‌تر شدن وضعیت معیشتی توده‌های مردم در سراسر کشور شده است. این سرزمین؛ کل کشور ایران را می‌گویم؛ سرزمینی است تشنه آزادی و خلاصی از این همه تباهی و محرومیت. در گوشه گوشه این کشور وجود انسان از تباهی، و محرومیت از پیش پاافتاده‌ترین ملزومات زندگی زخم خورده است. صدای پیر و جوان، زن و مرد، کارگر و کارمند، روستانشین و شهرنشین و خلاصه صدای هر کسی که فکر می‌کند این زندگی شایسته او نیست، در آمده است.

جامعه‌ای هشتاد میلیونی را گروگان گرفته‌اند و خیال می‌کنند می‌توانند به این وضعیت ادامه دهند. خیال می‌کنند می‌شود گروگان گرفتن نان شب، آب آشامیدنی و دوا و دکتر را، گروگان گرفتن زندگی را در این جامعه برای همیشه ادامه داد. خیال کرده‌اند هنوز در دوران محمد و علی‌شان زندگی می‌کنند که می‌شود همه چیز را با زور و چماق و شمشیر جواب داد. خیال می‌کنند کارگر ایرانی این همه زور و چپاول را قبول می‌کند. مردم ایران این وضعیت را به چالش کشیده‌اند و می‌روند که نقطه پایانی بر این همه تباهی و بی‌حقوقی بگذارند.

***

نوبت اعتراضات کارگری است

می‌شود با اطمینان گفت که ایران بعد از انقلاب (۱۳۵۷) همیشه کانون اعتراض به جمهوری اسلامی بوده. این جغرافیا هیچوقت حیات خلوت اسلامیون نشد. هیچوقت نتوانستند یک روز را بدون بحران و بدون توجه به اینکه مردم مترصد فرصتی برای سرنگون کردنشان هستند، سپری کنند. از اعتراضات ۱۳۷۱ مشهد گرفته، تا اعتراضات ۷۴ اسلامشهر و کوی دانشگاه ۷۸ تا خیزش توده‌ای ۱۳۸۸ تا دی ۱۳۹۶ تا این آخری، آبان ۹۸، بانگ “این حکومت جنایتکار قرون وسطائی را نمی‌خواهیم”، بلندتر و بلندتر شد تا اینکه امروز همه جا شعار موسیقی گونه “مرگ بر اصل ولایت فقیه” کاخ ولی فقیه را به لرزه در آورده، این صدا یکریز شنیده شده است.

امروز که جامعه ایران یک پارچه در آتش اعتراض می‌جوشد، اعتراضات کارگری تقریبا بی‌وقفه و از هر گوشه ای در جریانند و توجه همه مفسران، تحلیلگران و همه فعالین سیاسی را به خود جلب کرده است. اعتراض کارگر اینبار سازمان یافته است. همزمان با هم و با فرستادن پیام همبستگی به همدیگر و از جانب توده‌های معترض اتفاق می‌افتند. اعتصاب کارگران اما اعتراضی دیگر مثل بقیه اعتراضات نیست. اعتصاب کارگر به جامعه و به توده معترض در خیابان راه نشان می‌دهد. رنگ و روی سرخ و برابری طلبانه به اعتراضات می‌زند. اعتصابات کارگری رژیم اسلامی را وحشت‌زده‌تر می کنند!

ناصر اصغری

۲۱ ژوئیه ۲۰۲۱