روزنه rowzane خبری – تحلیلی
هفته گذشته در اتفاق نادری، در یکی از بدنام ترین زندانهای ایران( کدام زندان خوشنام است!)، زندان قزل حصار، “زندانیان عادی” دست به اعتصاب غذا زده اند و خواسته آنها، “نه به اعدام” و “اعدام نکنید”، است؛ یکی از انسانی ترین خواستهای ممکن.
اعتصاب یا شورش زندانیان امریست، که گاه و بیگاه در این گوشه و آن گوشه دنیا اتفاق می افتد. و هر بار هم به شدت، با کشتن زندانیان و عذابهای که بعد از شورش بر زندانیان تحمیل میکنند، سرکوب میشود. عموما این شورشها بر سر امکانات محدود زندانها است که شرایط زندان را صد چندان سخت تر میکند. در ایران هم شاهد این شورشها و سرکوب و کشتن زندانیان بوده ایم. و جامعه هم عمدتا نظارهگر آن بوده است. چون از پیش و در جریان شورش تو گوش مردم کرده اند که “زندانیان شورشی از خطرناکترین و شرورترین آدمهای روی کره زمین هستند.” بر این بستر و طبق قوانین سفت و سختی که طبقه حاکم وضع کرده است ، به وقت شورش زندانیان، بی هیچ رحمی آنها را سرکوب میکنند.
جمهوری اسلامی هم در روز اول اعتصاب زندانیان، سه زندانی را به جرم سرقت مسلحانه و خشن اعدام کرد. و گفتند و نوشتند گویا هر چه شرارت بوده سر این سه تن بوده است. و اینگونه مثلا جمهوری اسلامی مدعی نگهبانی امنیت جامعه است! آنهم حکومتی که دزدی و غارت و چپاول ثروت جامعه از اساسی ترین کارهای روتین آن می باشد.
در سطح بین المللی نیز شاهد هستیم که شرورترین آدمها بر سر قدرت هستند و با یک فرمانشان جنگی بر جامعه تحمیل میگردد و نسل کشی ای اتفاق می افتد و یا بر اکثریت جامعه گرسنگی تحمیل میشود. در بطن نزاعی که در دنیای کنونی شکل گرفته است و در پی ایجاد بلوکهای قدرت جهانی هستند، که کدام کشور باید حرف اول را بزند، مدام بر توسعه جنگ افزارهای مدرن تاکید میکنند که ثمری ندارد جز ویرانی وسیع و کشتار جمعی و این سوای بمب های اتمی ای است که فی الحال برای چهار بار کره زمین را به نابودی کامل بکشانند در اختیار دارند. و یکبار هم از این سلاح استفاده کرده اند و هیچکس، کسی که دستور استفاده از آنرا صادر کرد را خطرناک و شرور نخواند، بلکه با عنوان “پرزیدنت” تا آخر عمرش زندگی کرد و بعد از مرگش هم از او به همین عنوان یاد میشود!
گاهی حاکمان ستمگر نمی توانند امور را آن طور که نیاز سرمایه است پیش ببرند، دسته ای دیگر از ایشان در هیبت نظامی با توپ و تانک و گسیل نیروهای نظامی به خیابانها کنترل اوضاع را با کشتار وسیع به دست میگیرند. تاریخ قرن بیستم گواه این امر است. نمونه: از اندونزی تا شیلی، تا بسیاری از کشورهای افریقای و امریکای جنوبی
و ما به عنوان ساکنین ایران کودتای 28 مرداد را تجربه کرده ایم، که چگونه با اعدام بوسیله جوخه های آتش، با تیرباران کردن زندانیان و منتشر کردن عکس آنها در زمان اعدام، گورستان آریامهری را بر جامعه حاکم کردند؛ تا دیکتاتور “طرح توسعه و پیشرفت ایران” را پیش ببرد و در نزاع جنگ سردی قرن بیستم، ایران را به “جزیره ثبات” سرمایه و به “ژاندارم منطقه” تبدیل کرد. در ادامه رژیم سلطنتی، رژیم اسلامی سرمایه در سی خرداد 60 با یورش همه جانبه گله های حزب الله و پاسداران، و با اعلام اینکه هر که را در خیابان با یک اعلامیه هم بگیریم حکمش اعدام و بلافاصله اجرا میکنیم و اجرا هم کردند، انقلابی که منجر به سرنگونی سلطنت شده بود را بی رحمانه در هم کوبیدند. در سر مستی کشتاری که راه انداختند هر روز لیست اعدامیان را از رادیو و تلویزیون اعلام و با افتخار در روزنامه ها منتشر کردند. در یک مورد، یک دسته از زندانیان را کشتند و با چاپ عکس آنها در روزنامه ها از خانوادها خواستند برای شناسایی مراجعه کنند. این موج اعدام با کشتار زندانیان در تابستان 67 با فتوای خمینی با اوج خود رسید، اما اعدام متوقف نشد و تا هنوز ادامه دارد.
با همه کشتاری که حاکمان اسلامی سرمایه در نزدیک به نیم قرن سازمان دادند اما جامعه مقاومت کرد. یکی از عرصه های مهم مقاومت، مبارزه علیه اعدام بوده است.
میگویند دیکتاتورها در پانزده دقیقه آخر متوجه میشوند در حال سقوطند. اما چگونگی این امر را واضح و روشن نمی گویند. خیلی بخواهند مثلا روشنگری کنند از اطرافیان بد دیکتاتور میگویند که به او خبر واقعی را نمی گویند، بلکه خبر را آنچنانکه او دوست دارد به او انتقال میدهند! اما در واقع پانزده دقیقه آخر نتیجه تلاشها و تحولات بسیاری است که ممکن میشود. این تحولات را جنبشهای اجتماعی شکل میدهند و در ایران این جنبشهای بسیار قوی و فعال هستند. جنبش علیه اعدام اکنون به جنبش قوی و توده ای تبدیل شده است.
اعتصاب زندانیان در زندان قزل حصار علیه اعدام یک اتفاق بسیار مهم در بطن تحولات جاری در ایران است. این اعتصاب نیروی محرکه تازه ای به انقلاب جاری داده است. آخرین خبرها حاکی است که خانواده زندانیان روز یکشنبه 28 مهر در مقابل مجلس نکبت اسلامی سرمایه با شعار “نه به اعدام” تجمع کردند. وقتی که با سرکوب خشن مواجه شدند، با حمایت مردمی روبرو شدند که در منطقه حضور داشتند. باید یادآوری کرد در سالهای گذشته ما شاهد تجمعات علیه اعدام در همین محل بودیم. و باید خاطر نشان کرد تجمعات قبلی وقتی ممکن گردید که جنبش علیه اعدام در جامعه ریشه دوانید.
در جامعه قطبی شده ایران این تحول باعث شد که اپوزیسیون راست سلطنت طلب بی رودروایسی حرف دلش را بزند. مشاور ارشد شاهزاده راستها، درست در بطن همین تحولات به صراحت از لزوم اعدام و گسترش آن گفته است. در برخی رسانه های این اپوزیسیون به اجبار بخش کوتاهی از خبرها به آن اختصاص میدهند و بعد، مثلا در کمال بی طرفی از جنبه صرفا حقوقی به آن میپردارند و یا میکروفون را جلو کسی باز میکنند که معتقد است این تلاشهای بی ثمر است تا وقتی جمهوری اسلامی هست! و آنهایی که شب و روز از “مبارزه مدنی و خشونت پرهیز” سخن میگویند، در این مورد خاص که بر اساس ملاکهای ایشان میتواند خشونت پرهیز ترین مبارزه ممکن تلقی گردد، به سختی حرفی میزنند.
و از سوی دیگر و بسیار مهم، این اعتصاب خاص نشانه تداوم انقلاب جاری است که امروز به شکل اعتصاب علیه اعدام توسط خود زندانیان، آنهم زندانیان عادی خود را نشان میدهد. اگر انقلاب را تنها به اعتراضات و تظاهراتهای خیابانی و قیام لحظات آخر خلاصه نکنیم، اعتراضات اخیر علیه اعدام گامی مهم در جهت پیشبرد انقلاب زن زندگی آزادی است.
اگر تا چندی پیش گفته میشد باید صدای زندانیان باشیم، اکنون زندانیان صدای انقلاب شدند. اعتصاب زندانیان علیه اعدام پژواک صدای انقلاب است. اعتصاب زندانیان و تجمع خیابانی در عین حال تاکیدی است که مکانیسم انقلاب، یعنی اراده توده ها برای بدست گرفتن سرنوشت خویش، که در اعتصاب زندانیان علیه اعدام هم خود را نشان میدهد.
و چپ و کمونیستها امروز در نقطه سرنوشت سازی قرار گرفتند. مبارزه توده ای علیه اعدام یعنی جواب جامعه به ایشان که ما حرفتان را گرفتیم. این مبارزه یعنی تقویت شدید چپ اجتماعی و حقانیت کمونیستها. این اعتصاب در بطن انقلاب زن زندگی آزادی از این پتانسیل برخوردار است که دومین خاکریز مهم جمهوری اسلامی، بعد از فتح خاکریز حجاب بدست توده مردم فتح شود.
کارگر کمونیست ۹۰۶
