روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
غلامحسین محسنی اژه ای رئیس قوه قتاله جمهوری اسلامی روز سه شنبه 8 خرداد در جمعی از همقطارانش عربده زنان گفتانهائی را که باید اعدام کنیم یا کشته ایم و یا اعدام خواهیم کرد.
این جماعت دیگر حیا را قورت داده و با وقاحت تمام از تنها هنرشان که همانا قتل و کشتار جوانان است داد سخن میدهند.
این قاتلین که حالا دیگربا انتصاب جمهوری اسلامی بعنوان رئیس “مجمع اجتماعی” در شورای حقوق بشر سازمان ملل، آزاد سازی تروریست اسداله اسدی توسط دولت بلژیک و احتمال آزادی حمید نوری مهره موثر قتل های ده 60که در سوئد به حبس ابد محکوم شده است، چراغ سبزشان را از دول اروپائی هم گرفته اند تا اندازهای خیالشان از بابت عکس العمل دول اروپائی راحت شده و با دست و دلبازی قصد جان جوانان مردم را کرده اند، ولی اینبار نه به قصد اشاعه رعب و وحشت در جامعه ایران،چرا که خود به بی تاثیری این حربه زنگ زده واقفند، بلکه برای دلداری بخود و جلادان دوربرشان و برایبقای بیشترعمر ننگینشان.میخواهند با باج گیری، اعدام در ملائ عام، کشتار در زندانها و جنایتهائی که فقط در ظرفیت رژیم منحوسشان است قدرت پوشالیشان را برخ جامعه جهانی نشان دهند.
آقای اژه ای! چگونه میتوانی در چشمان کودکانی که جان پدرانشان به یک چرخش قلم شما بستگی دارد نگاه کنی و چنین آسوده از قتل و کشتار سخن بگوئی، چگونه میتوانی بعد از فرمان هر قتل با همسر و فرزندانت بر سریک سفره بنشینید وخونسردانه راجع به کار روزانه ات صحبت کنی، در چنین مواقعی نانت مزه خون نمیدهد؟ضجه های پدران و مادران داغدیده در گوشت طنین انداز نمیشود؟ جواب سوالات فرزندانت را چه میدهی، شغل کثیف خودترا به انها هم توصیه میکنی؟،
راستی شمائی که برای پیدا شدن یک تار موی زنان فرمان شکنجه و زندان میدهید با حوریان بهشتی که قرار است همگی لخت و عور با در دست داشتن جامهای شراب دور و برتان بپلکند چه میکنید؟!
اگر از فرمان قتل و کشتار فرصت کردید سری هم به خیابان بزنید، میدانم که جراتش را ندارید نه، پس از لای پنجره اطاقتان سری به خیابان بکشید،چشم و گوشهایتان را خوب باز کنید، جنبش با شکوه “علیه اعدام به هر بهانه ای” را که به یمن مبارزات مردم هر روز گسترده تر میشود را ببینید و فریاد شعارهای پر صلابت مردم را در خیابان بشنوید، مردمی که تصمیمشان را برای سرنگونی حکومتتان گرفته اند دیگر از این شاخ و شانه کشیدنها ترسی بدل راه نمیدهند. بیاد داشته باشید که اینبار مردم حرف اخرشان را زدند، اخطار دادند و گفتند اعدام کنی قیامه، و وای به روزی که مسلح شویم. منتظر آنروز باشید.
