مشکلات و مبارزات  بازنشستگان

کارگر کمونیست ۵۶۳

“سی سال کار کردم حالا فقط یک میلیون و چهارصد هزار تومان حقوق می‌گیرم؛ نزدیک هفتاد سال سن دارم اما هنوز مستاجرم؛ یک دخترم را راهی خانه بخت کرده‌ام و دو فرزند دانشجو دارم؛ مستمری تامین اجتماعی، یک هفته از ماه هم کفاف نمی‌دهد؛ با این سن و سال روزی ده ساعت می‌نشینم پشتِ رُل؛ در این شهر بی‌دروپیکر و دَنگال، از هر قماش آدمی دیده‌ام؛ همه جور آدمی را جابجا کرده‌ام اما به نظرم هیچکس سیاه‌روزتر از یک کارگر بازنشسته نیست” (به نقل از ایلنا)

 

عبارت فوق شاید شرح حال زندگی بسیاری از بازنشستگان باشد. انسانهای شریفی که بعد از سالها کارکردن بجای استراحت  و گذراندن اوقات با اعضای خانواده و دوستان خود باید چندین سال دیگرو چه بسا در رشته دیگری که تخصص آنها نبوده است کار کنند. البته رسانه های جیره خواری مثل ایلنا همیشه علاقمندند از بازنشستگان  تصویرانسانهای “سیاه روزی” که شایسته ترحم و دلسوزی هستند ارائه دهند. این رسانه ها غالبا “فراموش” میکنند تا فریاد آزادی خواهی و برابری طلبی بازنشستگان را در رسانه های خود منعکس کنند.

فریاد انسانهای سالخورده ای که با حضور گسترده خود در تظاهرات و راهپیمائیها شور و شوق جوانی و مبارزه جویی را به ارمغان میآورند؛  آنهایی که همین چند روز پیش در خیابان های اصفهان فریاد زدند: “صنعت گران دیروز، مبارزان امروز”.

ما دراین نوشته گذر کوتاهی خواهیم داشت به نمونه هایی ازمشکلات بازنشستگان، مبارزات آنها، و پندو اندرزها و اخطار نمایندگان دروغین بازنشستگان به حکومتی ها بخاطر ترس از هم پاشیدن اوضاع.

 

سه نمونه از مشکلات بازنشستگان

یکی از نمونه های بارز این مشكلات بالا کشیدن پولهای سازمان تامین اجتماعی و صندوق بازنشستگی و آمارهای دروغین در مورد بدهی های دولت به سازمان تامین اجتماعی و صندوق بازنشستگی میباشد. در اینمورد کارشناسان تامین اجتماعی میگویند میزان بدهی دولت به تامین اجتماعی تا امروز به مرز ۱۸۰ هزار میلیارد تومان رسیده است؛ این درحالیست که سازمان برنامه و بودجه در دی ماه سال جاری در توضیحاتی بدهی دولت تا پایان سال ۱۳۹۶ را حدود ۶۹ هزار میلیارد تومان دانسته و اعلام مطالبه ۱۸۰ هزار میلیارد تومانی سازمان تامین اجتماعی از دولت را “صحیح” نمیداند. اما این هنوز ختم ماجرا نیست. پیش از آن نیز در ابتدای زمستان سال جاری و قبل از ارائه لایحه بودجه ۹۸ به مجلس، وزیر کار اعلام کرده بود بدهی حسابرسی شده دولت به تامین اجتماعی تا امروز ۸۰ هزار میلیارد تومان است. اما این رذالت ودروغگویی های حکومتی ها بازهم ادامه دارد. بنا به گزارش خبرنگار ایلنا پس از کشاکش‌های فراوان، در نهایت در ۲۹ بهمن ماه، دعوا بر سر سازوکار پرداخت بدهی دولت به تامین اجتماعی در لایحه بودجه ۹۸، به نقطه‌ پایان رسید و نمایندگان مجلس اسلامی “مقرر کردند” که دولت مکلف است جهت رد بدهی خود به سازمان تأمین اجتماعی و صندوق‌های بازنشستگی لشگری و کشوری، “نسبت به تأدیه بدهی‌ها در سقف ۵۰۰ هزار میلیارد ریال، اقدام کند.” خوب، همانطوریکه ملاحظه میکنید مبلغ بدهی دولت به سازمان تامین اجتماعی و صندوق بازنشستگی نه مبلغ ۱٨۰ هزار میلیارد، نه مبلغ ۸۰ هزار میلیارد و نه مبلغ ۶۹ هزار میلیارد تومان بلکه مبلغ ۵۰ هزار میلیارد تومان است! نتیجه مستقیم این چپاول صندوق بازنشستگی از بین رفتن حقوق بازنشستگان و بتعویق افتادن حقوق ناچیز آنان است. آیا فکر میکنید که دولت این مبلغ را نیز به صندوق واریز میکند؟ جواب منفی است. به قول آقای اورنگ، کارشناس تامین اجتماعی، این کار دولت و این میزانی که برای پرداخت بدهی‌ها در نظر گرفته‌اند “فقط یک بازی با ارقام است” و قرار نیست وضع تامین اجتماعی را در سال بعد بهبود ببخشد.

البته باید یادآوری کنیم که بالا کشیدن بدهی های دولت به  صندوق بازنشستگی فقط یک نمونه است. نمونه دیگر از اجحاف آشكار به حقوق بازنشستگان عبارتست از “همسان سازی” حقوق بازنشستگان با شاغلین. درحالیکه به گفته جمشید تقی زاده (مدیر عامل صندوق بازنشستگی کشوری) برای همسان سازی حقوق بازنشستگان و شاغلین در بودجه ۹۸ حداقل به تخصیص ۱۵ هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز است، کل بودجه همسان سازی برای “تمام بازنشستگان” ۲ هزار میلیارد تومان در نظر گرفته شده است؛ یعنی كمتر از یک هفتم بودجه مورد نیاز. اینکه آیا دولت همین مبلغ را نیز برای رفع مشکل همسان سازی اختصاص دهد هنوز معلوم نیست.

و بالاخره یك نمونه دیگر از دست اندازی های رژیم اسلامی سرمایه به معیشت و زندگی بازنشستگان عبارتست از حذف تعدادی از داروها از لیست بیمه درمانی. درتابستان گذشته کیانوش جهانپور سخنگوی سازمان غذا و دارو در گفت‌وگو با خبرگزاری‌ها، به خارج شدن “برخی داروهای OTC از لیست بیمه‌ها” خبر داد. اگرچه او ‌تعداد این داروها را حدود ۸۰ قلم میداند كه البته منابع دیگری تعداد این داروها را حدود ۱۲۰ قلم ذکر کرده اند. میتوان تصور کرد درحالیکه هرروز وضعیت اقتصادی طبقه کارگر رو به وخامت بیشتری میرود حذف این اقلام از لیست بیمه درمانی چه عواقبی را برای این جمعیت میلیونی بوجود خواهد آورد.

همین سه نمونه به روشنی نشان میدهد که وضعیت زندگی بازنشستگان تحت سیاستهای این حكومت و ادامه دزدی و چپاول سران و روسای رژیم هر روز بدتر نیز خواهد شد. دراینجا یادآوری این نکته نیز ضروری است که خامنه ای با بخشودن حکم شلاق سعید مرتضوی  به صراحت اعلام کرد که حقوق کارگران و بازنشستگان به اندازه پشیزی برای او و حکومت سرمایه داریش ارزش ندارد. گرچه شلاق زدن به هرکسی صرفنظر از هر جرمی که مرتکب شده باشد عملی غیر انسانی  و محکوم است، اما مقایسه برخورد خامنه ای و قوه قضائیه فاسد جمهوری اسلامی مبنی بر “عفو” یك جانی مانند مرتضوی كه اختلاس و دزدی میلیاردها تومان از سازمان تامین اجتماعی فقط یك قلم از جرائم اوست و شلاق زدن فعالین كارگری كه جرمشان صرفا دفاع از حقوق كارگران است نشان میدهد كه این حكومت چه وحشتی از جنبش كارگری و مبارزه فعالین آن دارد.

حمله به زندگی و معیشت بازنشستگان به این سه نمونه ختم نمیشود، اما همینها تصویری از این نظام ضد انسانی را بمان نشان میدهد. این خاصیت نظام سرمایه داری و ویژگی یكی از عقب مانده ترین و جنایتكارانه ترین نوع آن در ایران است که تا زمانی  کارگر توان کارکردن دارد سرمایه داران شیره جان او را میمکند و هنگام بازنشستگی اینچنین عذابش میدهند. همان دستمزد ناچیز كارگر را ماهها و درمواردی یکی دوسال نمیدهند، وقتی هم که بازنشسته میشود با کمترین حقوق به حال خود رها میشود. بازنشستگان بجای تفریح و استراحت تازه باید برای احقاق آنچه سالها برای آن کار کرده اند دست به تظاهرات و تجمع بزنند تا آنرا از حلقوم مفتخوران اسلامی بیرون بکشند.

 

همانطور که بالاتر اشاره شد بازنشستگان درمقابل تعرض حکومتی ها به حقوق خود ساکت نبوده و با سردادان شعارها و صدور بیانیه ها در تظاهرات و راه پیمایی ها خشم و نفرت خود را از حکومت اسلامی سرمایه نشان داده اند.  خشم و نفرتی که افرادی مثل دهقان کیا (عضو هیات مدیره کانون کارگران بازنشسته و مستمری بگیران تامین اجتماعی شهرستان تهران) را به چاره جویی واداشته است. دراینجا جا دارد نگاهی داشته باشیم به اعلام ترس و وحشت او و هم چنین اندرز و نصایح او به مقامات حکومتی. او دررابطه با تظاهرات ۲۵ تیرماه که ما بالاتر درهمین نوشته از آن یاد کردیم میگوید اعضایِ هیات مدیره کانون ساعت ۱۰ صبح روز دوشنبه (۲۵ تیرماه) به دیدار استاندار تهران می‌روند تا بگویند “در صورت بالاگرفتن نارضایتی‌های بازنشستگان دیگر نمی‌توانیم مانع آن شویم.” خوب، مشخص شد جناب دهقان کیا نه برای احقاق حقوق بازنشستگان بلکه برای اتمام حجت به مقامات حکومتی به این تظاهرات میرود که بگوید تا نارضایتی بازنشستگان بیشتر از این نشده باید کاری انجام داد. البته این اولین بار نیست که دهقان کیا دررابطه با اوضاع نابسامان بازنشستگان هشدار میدهد. او قبلا و درسال ۹۶ نیز هم  ازتبدیل شدن “اَبربحران به اَبرطوفان” اخطار داده  و اجماع ملی در”فضای گفت وگویی” را بعنوان آغاز پیشنهاد کرده بود. بنظراو اگر سه ‌جانبه‌گرائی را احیا کنند و مدیریت تامین اجتماعی اصلاح شود، “قطع یقین می‌توانیم ظرف مدت دو، سه سال، هم همسان‌سازی را اجرایی کنیم و هم مشکلات بازنشستگان را حل کنیم. مشکل از مدیریت ناکارآمد و غیرِ سه‌جانبه است.” اینجا دیگر باید گفت كه دهقان كیا و امثال او فقط سر بازنشستگان را شیره میمالند و آنها را سر كار میگذارند. در نظامی که طبقه کارگر آن از تشکیل هر تشکل کارگری محروم است، و رهبران کارگری را بخاطر مطالبه حقوق معوقه کارگران بزندان میاندازد و برایشان حکم شلاق صادر میکنند جناب دهقان پور از سه جانبه گرائی صحبت میکند. اما آقای دهقان پور باید بدانند دوران این دغل بازی ها خیلی وقت است که تمام  شده است. بازنشستگان برای احقاق حقوق خود راه حل دیگری را انتخاب کرده اند، مبارزه خیابانی و همکاری و همدلی با سایر هم طبقه ای های خود.

 

نگاهی به مبارزات بازنشستگان

این روزها خیلی از تظاهرات و اجتماعات خیابانی با نام بازنشستگان درآمیخته است. بازنشستگان نه تنها با شرکت در این تظاهرات و راه پیمایی ها بلکه با صدور بیانیه ها حمایت خود را از دیگر هم طبقه ای های خود اعلام میکنند. بیانیه “گروه اتحاد بازنشستگان” در محكومیت بازداشت اعضای “مجمع نمایندگان کارگری نیشکر هفت تپه” یکی ازاین نمونه هاست. دراین اطلاعیه ضمن محکوم کردن  دستگیری بیش از ۱۸ نفر از نمایندگان کارگران  آمده است: “ما با اتحاد خود، یاریگر هم هستیم و حق طلبی را به سیاست خود تبدیل می کنیم و دولت و ارگان های دولتی را مسئول مشکلات موجود در جامعه می دانیم.”

اجازه دهید که این نوشته را با تظاهرات بیاد ماندنی و با شکوه بازنشستگان فولاد مبارکه اصفهان به پایان ببریم. درروز ۱۵ اسفند امسال بازنشستگان فولاد مبارکه اصفهان در اعتراض به تعویق پرداخت دو ماه حقوق و وضع نابسامان درمان برای سومین روز تجمع کرده و در وسط شهر و به سمت استانداری اصفهان دست به راهپیمایی زدند. راهپیمایی بازنشستگان فولاد اصفهان با شعارهای “صنعتگران دیروز مبارزان امروز”، “دشمن ما همین جاست، دروغ میگن آمریکاست”، “روحانی دروغگو، استعفا استعفا”، “حقوق بازنشسته زیر عباست امروز” انعکاس وسیعی در سطح شهر اصفهان داشت.

۸ مارس ۲۰۱۹ – ۱۸ اسفند ۱۳۹۷