ممنوعیت صیادی برای زنان

سرور سالمی:
تبعیض جنسیتی این بار بر روی زنان ماهیگیر جزیره «هنگام» سایه انداخته است.
جزیره «هنگام» منطقه ای از قشم، در استان هرمزگان است که محصور در آب بوده و جمعیتی کمتر از ۷۰۰ نفر در آن ساکن هستند. مساحت آن۵۰ کیلومتر مربع است و ۱۴۱ خانه مسکونی در آن وجود دارد. از خیابان بندی، ساختمانهای آجری، کارخانه و مراکز تولیدی، امکانات رفاهی و سایر جلوه های زندگی صنعتی و مدرن شهری در آن خبری نیست.
زندگی مردم این ناحیه با محرومیت و فقر گره خورده و به دلیل شرایط جغرافیایی تنوع مشاغل بسیار کم است. هوای گرم غالب در بیشترین فصول سال در این جزیره هم سبب شده که صنعت گردشگری فقط در زمانهای محدودی رونق داشته باشد. بنابراین شرایط، تنها راه ارتزاق و تأمین معاش مردم از راه صیادی و فروش ماهی به شیلات است. صید با قایق موتوری کوچک و تور کوچک علاوه بر زحمت زیادی که دارد، ماهی های زیادی را به دام نمی اندازد و کفاف زندگی مردم را نمیدهد. زن و مرد یک خانواده باید باهم کار بکنند تا بتوانند شکم خود راسیر کنند.
سالهاست که زنان جزیره «هنگام» در فصل صید، دوشادوش مردان، برای صید ماهی به دل دریا میزنند. صیادی از جمله مشاغل سخت است که علاوه بر قدرت بدنی بالایی که نیاز دارد، بسیار صعب و پر خطر است.
برای یک زن سرپرست خانوار آنچنان آسان نیست که روی شناور ماهیگیری در دریای مواج مشغول به کار باشد، گرما و خطرات دیگر هم به جای خود، محدودیت های اجتماعی و سنتی و قانونی را هم باید پیش رو داشته باشد.
ممنوعیت صیادی برای زنان به بهانه اخذ مجوز، گرفتن گواهینامه و ندادن سهمیه بنزین به زنان، نداشتن بیمه، ستم مضاعف بر محرومیت و فقر اهالی این جزیره است.
دیکتاتوری زورگوی اسلامی، از هر منفذی که میتوانسته وارد شده و نفس کشیدن را برای زنان سخت و سخت تر کرده است. با مانع تراشی، بوروکراسی، تبعیض و نابرابری جنسیتی، چوب لای چرخ زندگی محرومانه و فقیرانه مردم جزیره نشین کرده و سعی در محدود کردن زنان صیاد داشته است. این در شرایطی استکه مردم بی درآمد یا کم درآمد از هرگونه تامینی محرومند. نه خبری از بیمه بیکاری هست و نه دیگر بیمه های اجتماعی چون درمان رایگان برای همه مردم، تحصیل رایگان برای همه کودکان و تامین مسکن. دولت در قبال زندگی و معیشت مردم مسئول است. دولت موظف است به کسانی که درآمدی ندارند و یا درآمد آنها کفاف زندگیشان را نمیکند مقرری ای ماهانه پرداخت کند. بی تامینی فقط معضل زنان صیاد در جزیره هنگام نیست. بی تامینی معضلی است که بخش عظیمی از جامعه را در چنگ خود گرفته است. با جنشی سراسری باید علیه آن به پا خاست. باید با خواستهای روشنی چون پرداخت مقرری به افراد بی درآمد و کم درآمد، مقرری ای که بتواند کفاف زندگی آنها را بکند و تامین مسکن و بهداشت و درمان رایگان در برابر این نابسامانی قد علم کرد. در جزیره هنگام اولین گام اعتراض متحدانه علیه این تبعیض جنسیتی ارتجاعی علیه زنان است. بعلاوه باید امکانات لازم و با استانداردهای بالای شرایط کار برای همه صیادان در این جزیره فراهم شود. و کسری درآمد آنها توسط دولت تامین شود. حکومتی که مسئولیتی در قبال زندگی و معیشت مردم بر عهده نمیگیرد، حکومتی که اساسش بر چپاول و دزدی و رانت خواری بنا شده باید گورش را گم کند و برود. معیشت، منزلت، حق مسلم ماست.*

کارگر کمونیست ٦٢٥