نشست با دو اتحادیه کارگری در کانادا گفتگو با شهلا دانشفر و کاظم نیکخواه

انترناسیونال 809

خلیل کیوان: اخبار سفر شما به کانادا و نشست مشترک هیئت ” فری دم ناو” با استفان فون سیچووسکی دبیر کل شورای اتحادیه های کارگری کانادا و با رهبری اتحادیه کارگران خدمات دولتی این کشور و صدور قطعنامه ای در حمایت از کارگران  ایران را در مدیای اجتماعی دنبال کردیم. خوشحال خواهیم شد اگر در مورد این سفر به سئوالات ما پاسخ دهید و خوانندگان انترناسیونال را در جریان کارهای این نهاد قرار دهید.

چه شد که این ملاقات در دستور کار شما قرار گرفت و به چه نتایجی رسیدید؟ با توجه به ثمر بخش بودن این نوع ملاقات ها و گفتگوها و همکاری ها آیا در نظر دارید تحرک بیشتری در دستور “فری دم ناو” بگذارید و این نوع سفرها و ملاقات ها را گسترش دهید؟

شهلا دانشفر: ما همواره تلاش کرده ایم که در سطح جهانی صدای اعتراض کارگران ایران و کارگران زندانی باشیم. به همین منظور از طریق اعضای کمپین برای آزادی کارگران زندانی (Free Them Now) کوشیده ایم با تشکلها و اتحادیه های مختلف کارگری در کشورهای مختلف جهانی تماس و ارتباط بر قرار کنیم. اکنون بعد از بیش از یک دهه فعالیت مستمر بسیاری از اتحادیه های کارگری علاقه مند به ملاقات با فری دم ناو هستند. از جمله اتحادیه های کانادا از من بعنوان سخنگوی این کمپین و کاظم نیکخواه مسول روابط بین المللی آن دعوت کردند که با آنها مستقیما دیداری داشته باشیم. در پاسخ به این دعوت و برای گسترش فعالیتمان با این اتحادیه ها به کانادا سفر کردیم. در دو نشستی که  با شورای اتحادیه های کارگری ونکوور و حومه و اتحادیه کارگران خدمات و دولتی داشتیم در مورد مسائل کارگران در ایران با آنها بحث کردیم و در آخر قطعنامه ای با امضای مشترک فری دم ناو و این دو اتحادیه به تصویب رسید که  متن آن منتشر شده است. رئوس اصلی این قطعنامه  عبارتند از: محکوم کردن احکام شلاق با خواست ممنوعیت فوری این شکل شنیع مجازات اسلامی؛ توقف فوری شکنجه و آزار زندانیان؛ پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات و لغو تمامی احکام امنیتی صادر شده برای کارگران؛ معلمان و تمامی فعالین اجتماعی؛ اخراج جمهوری اسلامی این حکومت شلاق و شکنجه و زندان  از سازمان جهانی کار و آزادی فوری کارگران زندانی؛ معلمان دربند و تمامی زندانیان سیاسی.

صدور چنین قطعنامه ای نشانگر سطح  جدیدی از ارتباط فری دم ناو با اتحادیه های کارگری است و میتواند الگویی برای ارتباط این کمپین با سازمانهای جهانی کارگری و جلب همبستگی بین المللی باشد. گفتنی است که در دیداری که با این دو اتحادیه کارگری در کانادا داشتیم، آنها با پیام های ویدئویی نیز حمایت گرم خود را از مبارزات کارگران در ایران اعلام داشتند.

خلاصه کلام اینکه دیدارهایی که در این سفر داشته ایم تجربه خوبی برای فری دم ناو بود و دریچه جدیدی به روی فعالیتهایش باز کرد. از جمله توافقاتی در سطح قطعنامه هایی که در این دیدارها صورت گرفت، نشانگر اهمیت اینگونه تماسهاست و  تاکیدی بر ضرورت ادامه چنین ملاقاتهایی است. بویژه بیش از ده سال فعالیت مستمر، فری دم ناو اکنون به نهادی شناخته شده در سطح بسیاری از اتحادیه های کارگری جهانی تبدیل شده است و زمینه چنین دیدارهایی بیشتر فراهم است.

خلیل کیوان: آیا این همبستگی ها و حمایتهای بین المللی تاثیر محسوسی در زندگی کارگران در ایران دارد؟ کلا همبستگی های بین المللی کارگری چه اهمیت و جایگاهی دارد؟

کاظم نیکخواه: از جنبه های مختلفی این حمایتها مهم است. اساسا ما مبارزه خودرا یک مبارزه در چارچوب محدود ملی نمی بینیم. ما از یک طبقه جهانی، یک طبقه کارگر صحبت میکنیم. با یک سیستم جهانی روبرو هستیم. با یک طبقه سرمایه دار جهانی طرف هستیم. نمیشود در چارچوبه محدود ملی با این سیستم بطور جدی مقابله کرد. باید بتوانیم هم طبقه هایمان در سطح جهان را با خود همراه کنیم. در این سطحی که داریم صحبت میکنیم هنوز یک گوشه از انرژی و توان و ظرفیت جهانی طبقه کارگر را شاهد هستیم. ما باید بتوانیم ارتباط بسیار فعالتری را بین بخشهای مختلف طبقه کارگر ایجاد کنیم و حمایت متقابل کارگران را از یکدیگر عملی کنیم. بهرحال این حمایتهایی که تا کنون موفق شده ایم بدست آوریم بسیار مهم است. کارگران در ایران می بینند که در گوشه و کنار جهان از آنها حمایت میکنند. صدایشان شنیده میشود. مسائلشان مورد بحث قرار میگیرد. به اشکال متنوعی مورد حمایت و پشتیبانی قرار میگیرند. فشاری که اتحادیه ها و تشکلهای مختلف کارگری روی جمهوری اسلامی میگذارند روی عقب نشینی های این حکومت در برابر کارگران در ایران خیلی تاثیر دارد. ما توانسته ایم کاری بکنیم که در کنفرانس سالانه آی ال او خواست اخراج حکومت اسلامی از این سازمان بوضوح مطرح شده و دارد مورد حمایت بیشتری قرار میگیرد. اینها همه روی فضای مبارزه کارگران در ایران تاثیرت زیادی دارد و به پیشروی و موفقیت این مبارزات بسیار کمک میکند.   

خلیل کیوان: شهلا دانشفر در باره “فری دم ناو” بیشتر توضیح دهید. انترناسیونال اطلاعیه ها و گزارشات متعددی از این نهاد را منتشر کرده است. این فرصتی است که خوانندگان انترناسیونال را در جریان بگذارید که “فری دم ناو” کی و چطور تاسیس شد، همکاران آن چه کسانی هستند و تا کنون چه کارهایی صورت داده است و چه برنامه هایی در دستور دارد؟

شهلا دانشفر: همزمان با اعتصاب قدرتمند کارگران شرکت واحد در سال ۸۴ و حمله رژیم اسلامی به این کارگران و دستگیری وسیع آنها کمپین برای آزادی کارگری زندانی “فری دم ناو” کار خود را آغاز کرد. در آن مقطع ما با اعلام کارزاری جهانی در حمایت از کارگران شرکت واحد  و تعیین یک روز همبستگی  بین المللی کارگری برای جلب همبستگی جهانی کارگری فعالیت خود را شروع کردیم. بدنبال آن با تماس فشرده با اتحادیه های کارگری و در جاهایی برپایی آکسیونهای مشترک با آنان، با گرفتن نامه های حمایتی از سوی بسیاری از اتحادیه های کارگری، با کشاندن موضوع این دستگیریها به اجلاس سازمان جهانی کار، در حالیکه عکس کارگران بازداشتی را در دست داشتیم، و با برنامه های فشرده تلویزیونی در حمایت از اعتراضات و خواستهای کارگران شرکت واحد و کارگران بازداشت شده در “کانال جدید” توانستیم در سطح گسترده ای صدای اعتراض این کارگران باشیم. از آن تاریخ بیش از یک دهه میگذرد و طی این مدت ما همواره تلاش کرده ایم با انعکاس آخرین اخبار اعتراضات کارگری و اطلاع رسانی در مورد وضع کارگران زندانی در ایران، همبستگی و حمایت وسیع اتحادیه های کارگری و نهادهای انساندوست را از کارگران ایران جلب کنیم. از جمله کارزار در حمایت از محمد جراحی، محمود صالحی، جعفر عظیم زاده، اسماعیل عبدی، محمد حبیبی، دستگیر شدگان اول مه در تهران، سنندج و سقز  و دستگیریهای معلمان نمونه های برجسته ای از فعالیت های ما بوده است. بعضا  نیز کارزارهای مشترکی با کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی گذاشته ایم که نمونه های از آن در مورد بهنام ابراهیم زاده و شاهرخ زمانی بود.  نمونه های اخیرتر کارزارهای مبارزاتی فری دم ناو همراهی با کارزار “من هم شکنجه شده ام” و در حمایت از کیفرخواست اسماعیل بخشی و سپیده قلیان علیه شکنجه و زندان است، که ادامه دارد. این کارزاری است که در سطح جامعه جاری است و ما نیز به سهم خود در پیشبرد آن نقش ایفاء کرده ایم و امروز یک اولویت مهم  کار ماست. این چنین است که امروز فری دم ناو به نهادی شناخته شده در سطح بسیاری از اتحادیه های کارگری جهانی و در میان فعالین کارگری در ایران تبدیل شده است. من هماهنگ کننده و سخنگوی فری دم ناو هستم. کاظم نیکخواه مسول روابط بین المللی این کمپین است. در عین حال فری دم ناو در کشورهای مختلف اعضای خود را دارد که بخش مهمی از بیشرفت کار این کمپین نتیجه فعالیت های درخشان این دوستان بوده است. از جمله همین دیدار ما با اتحادیه های کارگری در کانادا نتیجه سالها تلاش مسعود ارژنگ عضو فعال فری دم ناو در کانادا و همراهی دیگر اعضای این کمبین در این کشور از جمله تهمینه صادقی؛ عباس ماندگار، داود آرام و سلیمان سیگارچی بوده است. همچنین ارسلان ناظری در استرالیا، سیامک زارع در آلمان از دیگر اعضای فری دم ناو هستند. با یکسری از کشورها نیز از جمله سوئد، نروژ، انگلیس و سوئیس از طریق تماس مستقیم  بخش روابط بین المللی این کمپین ارتباط برقرار کنیم. بعلاوه ما از طریق شبکه همبستگی کارگری خاورمیانه و شمال آفریقا کانال ارتباطی خوبی با کشورهای تونس، مصر، مراکش و عراق داشته و توانسته ایم حمایت آنها را نیز همراه داشته باشیم. ضمن اینکه متقابلا تلاش کرده ایم در کارزار های مبارزاتی آنها در دفاع از مبارزات کارگران در آن کشورها نیز شرکت فعالی داشته باشیم.

طبعا یک وجه مهم همه این فعالیت ها پیشبرد گفتمان های سیاسی ای بوده است که در جریان فعالیتهایمان تلاش کرده ایم به جلو ببریم. از جمله در همین دیدار هایی که در این سفر داشتیم همانطور که اشاره کردم محکوم کردن امنیتی کردن مبارزات، حمایت از کیفرخواست اسماعیل بخشی علیه زندان و شکنجه، اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و اینکه جای رژیم شلاق و زندان و شکنجه در سازمان جهانی کار نیست و ممنوعیت شلاق چهار محور اصلی گفتمان های سیاسی فری دم ناو بود که در قطعنامه مشترک با این اتحادیه ها انعکاس بیدا کرد.  بدین ترتیب فری دم ناو خطی رادیکال و چپ را در زمینه جلب همبستگی جهانی کارگری به بیش برده و به این اعتبار یک پیشروی مهم برای جنبش کارگری در ایران بوده است. از نظر من این چهار محور و بویژه کوبیدن بر خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین الملی و انزوای سیاسی آن  کماکان محورهای اصلی فعالیت ما هستند.  در این راستا موفقیت هایی هم کسب کرده ایم. برای مثال هم اکنون در نامه های حمایتی ای که از اتحادیه های کارگری بین المللی دریافت میکنیم، یک موضوع اعتراضشان خاطر نشان کردن همین موضوعات بوده است. از جمله در رابطه با صدور حکم وحشیانه زندان و شلاق برای محمد حبیبی از معلمان زندانی با پیگیری های بسیار توانستیم تاکید بر اینکه شلاق باید ممنوع شود را به گفتمان نامه های حمایتی اتحادیه های کارگری تبدیل کنیم. یا  در جریان اعدام سه فعال سیاسی رامین حسین پناهی و لقمان و زانیار مرادی  در کردستان در شهریور ماه سال گذشته که در اعتراض به آن اعتصاب عمومی بپا شد و دامنه از کردستان نیز فراتر رفت، ما توانستیم این موضوع را به نهادهای کارگری جهانی انعکاس دهیم. بطور مثال اتحادیه کارگران خدمات در کانادا طی نامه ای اعتراضی این اعدام ها را محکوم کرد و بر لغو مجازات اعدام در ایران تاکید نمود. بدین ترتیب فری دم ناو با فعالیت هایش توانسته است بر روی گفتمان های اتحادیه های کارگری و به چالش کشیدن قوانین مجازات های اسلامی حکومت اسلامی از سوی آنان تاثیر گذار باشد. خلاصه کلام اینکه فری دم ناو بخاطر سالها کار فشرده و پیوسته اش اکنون در لیست کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری (آی تی یوسی) قرار گرفته و نامه های آن به ای میل لیست وسیعی میرود. “فری دم ناو ” نهادی ثبت شده است و این خود امکان تماسگیری با اتحادیه های کارگری بین المللی را برای آن تسهیل کرده است.

خلیل کیوان: چشم انداز شما از فعالیت فری دم ناو چیست؟

کاظم نیکخواه: این نهاد همانطور که از اسمش پیداست یک امر مشخص را دنبال میکند که آزادی کارگران زندانی است و بنابرین اساسا موفقیتش با این سنجیده میشود که هیچ کارگری در زندان نباشد. اما همانطور که توضیح داده شد مسائلی که ما عملا دنبال میکنیم فقط به مساله کارگران زندانی محدود نمیشود. این نهاد در ارتباط نزدیک با “شبکه همبستگی کارگران در خاورمیانه و شمال آفریقا” قرار دارد و میتواند ارتباطات بسیار گسترده تری میان کارگران در کشورهای مختلف برقرار کند. ایجاد یک ارتباط فعال و نزدیک میان کارگران در کشورهای مختلف و جا انداختن خواستها و اهداف رادیکال کارگری میان آنها، بسیار مهم و هیجان انگیز است و میتواند در تقویت موقعیت کارگران در ایران و در منطقه بسیار تاثیر داشته باشد و به ایجاد یک جبهه سیاسی و سوسیالیستی مهم و محکم رادیکال در منطقه کمک کند. این عرصه بسیار گسترده است و واقعا کارهای زیادی میشود کرد. اگر محدودیتی وجود داشته باشد انرژی و وقت ماست که امیدوارم با جذب نیروهای جوان و بیشتری بتوانیم به انجام میزان گسترده تری از کارهای جالبی که میشود کرد برسیم.   

مبارزه برای آزادی کارگران زندانی در ایران، یعنی مبارزه برای حق تشکل، حق اعتصاب، و مقابله با تعدیات کارفرمایان و حکومتها علیه کارگران و دفاع از تمام حقوق اساسی و پایه ای کارگری. همین امر نشان میدهد که در خلال فعالیتهایی که ما داریم با چه مسائل متنوعی روبرو هستیم و چه عرصه های مهم و گوناگونی را مورد بحث و تبادل نظر قرار میدهیم و از آن دفاع میکنیم. مبارزه برای آزادی کارگران زندانی یک کار همه جانبه است و چشم انداز آن نیز یک چشم انداز وسیع و همه جانبه است. اما بهرحال مهمترین کاری که ما باید بتوانیم انجام دهیم اینست که نگذاریم رهبران و فعالین کارگری دستگیر شوند و تلاش کنیم که آنها که دستگیر شده اند را آزاد کنیم.  

خلیل کیوان: تابستان نزدیک است. اجلاس آی ال او سازمان جهانی کار هر سال در فاصله هفته آخر ماه مه و هفته اول ماه ژوین  برگزار میشود. شما به طرق مختلف نقش و حضور فعالی در رسوا کردن جمهوری اسلامی و تلاش برای اخراج آن از آی ال او داشته اید. آیا در این رابطه صحبتی با دو اتحادیه کارگری ای که ملاقات کردید؛ داشته اید؟

شهلا دانشفر: همانطور که در سوال قبل اشاره کردم یک موضوع مهم فعالیت  فری دم ناو بردن گفتمان اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین المللی و انزوای سیاسی آن در سطح جهانی است. تاکید ما همواره این بوده که جای حکومت شلاق، اعدام، شکنجه و سرکوب در پشت میز محاکمه است و باید  این رژیم از سازمان جهانی کار و تمامی نهادهای بین المللی اخراج شود. سیزده سال است که بر روی این موضوع کوبیده ایم و امروز نتیجه اش را در قطعنامه های حمایتی ای که از اتحادیه های  کارگری جهانی دریافت میکنیم میبینیم،  و هر روز این حمایت ها بیشتر میشود. از جمله در خرداد ۹۶ در آستانه اجلاس سازمان جهانی کار  طی نامه ای خطاب به نهادهای کارگری در سطح جهانی اعتراض خود را به حضور جمهوری اسلامی در این اجلاس اعلام کردیم. در همان هنگام کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری طی بیانیه ای خطاب به آی ال او در اعتراض به شرکت هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آن، اعلام داشت که نمایندگان واقعی کارگران در ایران کارگرانی چون جعفر عظیم زاده، محمد جراحی و بهنام ابراهیم زاده هستند. از نظر من اینها همه  پیشروی  های ما و کل جنبش کارگری است.  قطعنامه هایی که در همین دو نشست اخیرمان در این سفر در کانادا داشتیم و تاکید آنها بر خروج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار در ادامه همین فعالیت ها قرار دارد و ما را در این عرصه گامی جلوتر برد. ما با ارسال این قطعنامه ها و نامه های حمایتی دیگری که بر روی این خواست تاکید میکنند به سازمان جهانی کار فشار میاوریم که به مماشات خود با جمهوری اسلامی پایان دهد. ما مصرانه خواهیم کوشید تا  اتحادیه های کارگری هر چه بیشتری را  در سطح جهانی با این کارزار خود همراه کنیم. با پیشروی های تا کنونی طبعا زمینه برای جلوبردن این گفتمان فراهم تر شده است. از نظر من انزوای سیاسی جمهوری اسلامی در سطح جهانی و اخراج آنها از سازمان جهانی کار آی ال او و دیگر نهادهای بین المللی گامی در جهت سرنگونی این حکومت است. ما با تمام قوا برای آن تلاش میکنیم.

خلیل کیوان: رفتار وحشیانه و قرون وسطایی که جمهوری اسلامی با کارگران از چشم کسی پنهان نیست. اتحادیه های کارگری و آی ال او از صدور احکام شلاق و زندان و شکنجه و صدور وثیقه های سنگین و فشار بی حد بر رهبران و فعالین کارگری مطلع هستند. برنامه شما برای متقاعد کردن اتحادیه های کارگری برای فشار برای اخراج جمهوری اسلامی از آی ال او چیست؟

کاظم نیکخواه: شما عضو هر سازمان و نهاد جدی ای که باشید و عملا تمام شرط و شروطش را زیر پا بگذارید، قطعا فورا شما را اخراج میکنند. اما ظاهرا سازمان جهانی کار علیرغم ادعای جدی بودن کاری به این حکومت ندارد. ما تلاش میکنیم اتحادیه های کارگری را از این نظر متقاعد کنیم و حتی بدرجه ای زیر فشار سیاسی قرار دهیم که تلاش کنند این حکومت از این سازمان اخراج شود. این بزرگترین خدمت نه فقط به کارگران در ایران بلکه به همه کارگران جهان است. با اخراج این حکومت از سازمان جهانی کار همه دیکتاتورها و حکومتهای ضد کارگری حساب کار خود را خواهند کرد. تا کنون ما با تشکلها و اتحادیه های متعددی در این زمینه بحث کرده ایم و متقاعد کردن آنها کار مشکلی نیست. ما بدرجه ای در این زمنیه پیش رفته ایم و همانطور که شهلا دانشفر اشاره کرد حتی چند تشکل بزرگ اتحادیه ای این خواست را به نحوی مطرح کرده اند. ما امیدوار هستیم که بتوانیم شمار بیشتری از اتحادیه ها را به حمایت از این خواست متقاعد کنیم و بتوانیم آنرا به یک مصوبه در سازمان جهانی کار تبدیل کنیم و فشار بیشتری روی این حکومت کثیف ضد کارگری بگذاریم. تا همینجا هم طرح این مساله بطور محسوسی حکومت را زیر فشار قرار داده است و بازتاب آنرا در صحبتهای دست اندرکاران حکومت شنیده ایم. فضای جنبش کارگری در کشورها به دلایل مختلفی رادیکال تر شده است و این باعث میشود که حرکت و تلاش و کارزار ما برای اخراج این حکومت از سازمان جهانی کار با حمایتهای بیشتری همراه شود و بازتاب گسترده تری پیدا کند. مطمئنم که این خواست بزودی بازتاب گسترده ای در جنبش کارگری جهانی و در سطح جهان پیدا خواهد کرد.*