روزنه rowzane خبری – تحلیلی
جمهوری اسلامی از آغاز تا امروز، در سرکوب آزادی بیان، تهدید و حذف فیزیکی منتقدان دین و نظام، همیشه در رتبهٔ اول بوده است. واکنش این حکومت به هر نوع نقد، به‌ویژه نقد اسلام و ایدئولوژی رسمی‌اش، همیشه با سبعیت، ارعاب، تهدید و در بسیاری از موارد، با قتل همراه بوده – بی‌هیچ مرز اخلاقی یا قانونی.
اما فاجعه، تنها در خشونت این رژیم خلاصه نمی‌شود. همدستی دولت‌های غربی با این خشونت، چهره‌ای دیگر از همان جنایت است – چهره‌ای که پشت نقاب دموکراسی، حقوق بشر و آزادی پنهان شده است.
به‌ویژه دولت سوئد، با ظاهری انسان‌دوستانه و صدای رسای دفاع از حقوق بشر، هر روز در پروندهٔ همدستی با تروریسم اسلامی، سنگین‌تر و آلوده‌تر می‌شود. لکه‌هایی از شرم و ننگ که هرگز از چهرهٔ این دولت و دیگر دولت‌های مشابه پاک نخواهد شد.
مردم فراموش نمی‌کنند که چگونه پس از دو سال برگزاری دادگاه و بازجویی از حمید نوری، یکی از عاملان کشتار تابستان ۶۷، او را در سکوت و بی اطلاع‌رسانی، آزاد کردند. این در حالی بود که دولت سوئد می‌توانست در ازای این عقب‌نشینی رسواکننده، دست‌کم احمدرضا جلالی، پزشک زندانی در ایران را از چنگال رژیم اسلامی بازپس بگیرد – اما نکرد.
کشته‌شدن وحشیانهٔ سلوان مومیکا، منتقد اسلام و آتش زنندهٔ قرآن، در خاک سوئد، و انتشار خبر حضور یکی از عاملان قتل او در ایران، بار دیگر پرده از همدستی آشکار میان رژیم جمهوری اسلامی و دولت سوئد برداشت. این تنها یک نمونه از رابطهٔ ناپیدای دولتی است که هم‌زمان ادعای آزادی دارد و بستر را برای تبلیغ حجاب، این سمبل بی حقوقی زنان و پرچم تروریسم اسلامی، توسط نیروهای وابسته به جمهوری اسلامی در خاک خودش فراهم می‌کند.
در کنار آن، صدها جنایت دیگر در سایهٔ این مماشات و همدستی، در سکوت خبری و بی‌توجهی افکار عمومی جهان اتفاق می‌افتد.
آزادی بیان بی‌قیدوشرط، امروز دیگر یک انتخاب لوکس یا شعار فانتزی نیست؛ بلکه ضرورتی حیاتی برای حفظ جان، کرامت و حقوق پایه‌ای انسان‌هاست. وقتی افراد تنها به دلیل بیان اندیشه، نقد دین یا مخالفت با قوانین سرکوب‌گر به قتل می‌رسند، باید بدون تعارف، تمام‌قد در دفاع از حق گفتن ایستاد.
این مبارزه، نابرابر است؛ اما انسانی.
ما در اکس‌مسلم اسکاندیناوی این نبرد را با تمام قوا پیش می‌بریم علیه تفکر سرکوب‌گر، علیه تبعیض، علیه معامله بر سر جان انسان‌ها.
و باور داریم که این راه، اگرچه دشوار است، اما ضروری‌تر از همیشه است.
به نقل از نشریه انترناسیونال ۱۱۵۱
