وریا غفوری، کاپیتان تیم استقلال تهران درباره اعتراضهای مردم به گرانی گفت: من همیشه وقتی صحبت از مسائل اجتماعی و مدنی میشود، فوتبال دیگر اولویت من نیست و از جایگاهی که دارم باید استفاده کنم و زبان هوادارانی باشم که با هزار بدبختی بلیت تهیه میکنند و ما را تشویق میکنند. او در ادامه گفت: من نمیدانم مسئولین شرمنده نمیشوند این موقعیت و وضعیت را میبینند؟ امیدوارم مردم ما آنطور که لایقشان است زندگی کنند. عمر ما کوتاه است و این حق مردم ایران است که سعادتمند زندگی کنند.”
“مسئولین “، بخصوص از نوع اسلامی آن، شرمنده که نمی شوند، این بماند بلکه بی شرمانه، مانند استاندار لرستان مدعی هستند: “مردم از وضع موجود راضی هستند و افراد معترض از جنس مردم نیستن!” و بی رحمانه و خونسرد دستور سرکوب و تیراندازی به سوی مردم معترض را میدهد.
وریا غفوری قبلا هم در اعتراض به بسته بودن درهای ورزشگاهها به روی زنان اعتراض خود را بیان کرده.وی با پوشیدن تی شرت “دختر آبی”؛ به یاد سحر خدایاری،دختری که بخاطر ورود به ورزشگاه، محاکمه و به خاطر توهین و تحقیر شدن در جریان دادگاه خود را به آتش کشید؛ اعتراض خود را بلند فریاد زد.
وریا غفوری را مقایسه کنید با کسی مانند محمود دولت آبادی نویسنده، که در مرگ قاسم سلیمانی در رثای او پیام میدهد، اما هر وقت مردم در کف خیابان خون شان برای داشتن خواست منزلت و آزادی و رفاه ریخته میشود صمُ بُکم، هیچ صدای از او شنیده نمی شود.
همین روزها که گرانی روزگار را بر مردم سیاه کرده است و اعتراضات علیه آن بار دیگر اوج گرفته است دولت آبادی در مراسمی به مناسبت روز تاتر در”جمع بزرگی از بازیگران نسل های گوناگون” شرکت کرده. علی نصیریان به خود جرات میدهد در این مراسم بگوید:”وقتی حال مردم، خوش نیست، نباید جشن بگیریم”؛ دولت آبادی اما هیچ نگفت، حتی به اندازه آزیتا حاجیان که گفت: “ما همدرد مردم هستیم و اگر لبخندی به زور بر لبمان بیاید، برای این است که بتوانیم مشکلات را تحمل کنیم.”
محمود دولت آبادی مدعی است همه عمر از مردم نوشته است. اما به وقت دفاع از آن مردم، پشت کسانی رفته که همان مردم را به جرم فریاد اعتراض علیه گرسنگی می کشند.
حرکت وریا غفوری از جنس دیگری است . از جنس کسانی که درد مردم را می شناسند و همبسته با آنان است.
اینرا هم بخوانید
دستمزد ما در دستان ماست- حمید دائمی- کارگر کارگاهی
کارگر کمونیست ۸۶۲ با نزدیک شدن به پایان سال یکی از مسائلی که همواره ذهن …