روزنه rowzane خبری – تحلیلی
یادش بخیر پدرم، همیشه بچه هایش را نصیحت میکرد: رفیق بازی نکنید!
خودش اما انواع و اقسام رفیق داشت، از عرق خور تا کتابخون. حساب و کتاب این دو دسته کاملا از هم جدا بود، هیچ وقت مجموع ایشان با هم دیده نمی شدند. با همین عرق خورها رفت مکه تا مالش حلال شود. رفیق کتابخون هم داشت که عرق خور هم بود، اما رفقای عرق خورش اصلا اهل کتاب نبودند. این کتابخون عرق خور، لامذهب هم شده بود و بهش وصیت کرده بود: وقتی من مُردم نگذاری سر قبرم خرما بگذارند. یک بطر عرق بگذار، مردم یک پیک بزنند و حالش را ببرند!
بهرحال نصیحت پدرما چند وجهی بود، آن وجهی که مناسب این یادداشت است، این بود که باید مواظب “اطرافیان” بود، آدم با هر کسی نشست و برخاست نباید داشت باشه: دشمن دانا بلندت میکند، بر زمینت میزند نادان دوست.
شاهان هر چقدر هم دارای فره ایزدی، اطرافیانشان نقش بسیار مهمی داشتند. این قصه مال قدیم ندیما نیست، تا الان هم ادامه دارد. همین ولیعهد سابق خودمان یک مجموعه اطرافیان دارد که امروزه اسمش را گذاشتند: “مشاور سیاسی”
اطرفیان شاهان قدیم شامل “وزیر زیرک” میشد تا یک کسانی به اسم “منجم باشی”. منج باشی ها کارشان این بوده که شب به آسمان خیره شوند و راه و چاه معظلات پیش روی شاه را چاره کنند. اگر شاه به سرانجام خوشی میرسید، منجم باشی صله خوبی میگرفت. اگر سرانجام شومی برای شاه داشت، و اگر شاه زنده می ماند،این سر منجم باشی بود که بر باد میرفت. وزیر زیرک هم غالبا دچار این سرنوشت شوم هم میشد.
البته نگران نباشید در دوره ما سر اطرافیان شاه به باد نمی رود، فوقش چیزخور میشود. یا با ماشین تصادف میکند یا هواپیمایش عیب فنی پیدا میکند. خیلی اگر آن فرد که روزی محبوب دربار بوده هوا برش دارد که نه بابا خود ما هم میتوانیم شاه شویم، در زندان به “طرز مرموزی” مانند تیمور تاش در زمان رضا شاه سر به نیست میشود، یا مانند تیمور بختیار در زمان محمد رضا شاهخیلی محترمانه به هنگام شکارترور میشود. البته صله شاهانه هنوز هم برقرار است.
ولیعهد سابق ایران که به کنفرانس مونیخ دعوت نشده بود، یا شده بود بعد کنسل شد؛ از لج دولت آلمان در همان شهر مونیخ میان طرفداران “سامانه پادشاهی” ظاهرا به توصیه مشاور سیاسی اش امیر حسین اعتمادی حضور بهم رساند. شهرام همایون میگوید: من در حیرتم چرا همه اطرافیان کنونی شاهزاده همگی قبلا عضو تشکیلات اسلامی، ساخته جمهوری اسلامی بودند. حتما یک کاسه ای زیر نیم کاسه است. البته این جمله آخر را ایشان به زبان نیاورد، چون اصلا منظورش این نبود!
و در آن کنفرانس در شهر مونیخ جناب ولیعهد سابق گفت: من رضا، رضا پهلویم، هنوز “کینگ پهلوی” نشدم.
بعد از این جمله شاهانه، برنامه سازان و مفسران و تحلیل گران و خبرنگاران آزاد و غیر آزاد به تحسین ولیعهد سابق ایران نشستند که: به به چه فرد لیبرال دموکراتی.
در برنامه شصت دقیقه بی بی سی در روز دوشنبه 29 بهمن، جناب الهیار کنگرلو، با آقای دیگری که من اسمش خاطرم نمانده، حوصله هم ندارم که سرچ کنم که کی بود، هر که بود ظاهرا “جمهوری خواه” تشریف داشتند، به مناظره نشسته بود و فرمودند: بله شاهزاده خوب است اما کمی تا قسمتی اطرافیانش خوب نیستند. آن جناب دیگر فرمودند: بله حق با جناب کنگرلو است خودش خوبه، اما چرا اطرافیانش بد هستند!
ریموت ماهواره دستمان بود و رفتیم روی کانال یک شهرام همایون، دیدم دوباره شهرام همایون بد جوری جوش آورده است. کلا شهرام همایون جوش می آورد خواستنی میشود!
ایشان ضمن تاکید که من سلطنت طلب نیستم، از خدمات خودش به خاندان پهلوی، بخصوص شخص شاهزاده یاد کرد. و گفت تا امروز من با شاهزاده کدورتی نداشتم و بهترین مدافع ایشان هستم و بودم. بعد به شاهزاده یاد آور شد: یادته یک روزی، سالها پیش گفتی میخواستی پدر ملت باشی، گاندی باشی. حواست کجاست:”میخواستی گاندی بشی شدی هیتلر” ، “دارند کار دست میدن”، “آهای مردم دارند سرمایه ملی را میدزدند”. و خطاب به یک شنونده گفت: “شاهزاده مگه بچه است، خودشه مگه نمونده” همینها که جاوید شاه میگویند دارند به زمینش میزنند.
یک بابای کشته و مرده ولیعهد سابق ایران در یک کامنتی در یوتیوب، در خطاب به برنامه” برنامه کامبیز حسینی” در ایران اینترنشنال نوشته:
“نخست اینکه شاهزاده، عکس تظاهرات همان افرادی که فریاد میزنند جاوید شاه را در اکس به اشتراک گذاشته و از ظهور آنان در هوای سرد مونیخ تشکر کرده، آنچه شاهزاده گفت مرادش احزاب سیاسی بود و نه مردم عادی مثل من!”
دیگری نوشته:
“شاهزاده غلط کرده ما هی میگیم کینگ رضا پهلوی”
یکی دیگه هم نوشته بود:
“میگیم جاوید شاه، کینگ رضاپهلوی تا کور شود هر آنکه نتواند دید.”
از یک معتاد پرسیدند: تو چرا معتاد شدی؟
جواب داد: رفیق ناباب و البته ذغال خوب!
ولیعهد سابق ایران یک جورهای هم دچار همین مشکل شده است؛ ژن مرغوب و اطرافیان بد.
