روزنه rowzane خبری – تحلیلی انترناسیونال 778
دو اعتراض قدرتمند کارگر
اعتراضات قدرتمند کارگران گروه ملی فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه یک اتفاق مهم در جنبش کارگری است که با قدرت ادامه دارد. کارگران گروه ملی ٥ ماه دستمزد و حق بیمه شان پرداخت نشده و بخاطر افت تولید و خطر تعطیلی کارخانه بیکاری تهدیدشان میکند. کارگران نیشکر هفت تپه ٣ ماه دستمزد و حق بیمه خود را طلب دارند و بخاطر توطئه مقامات مسئول برای فروش زمینهای این مجتمع در خطر بیکاری قرار دارند و بعضا قراردادهایشان پیمانی شده است.
اما در این جدال کارگران این دو مرکز بزرگ کارگری نه تنها خواستهای فوری خود را طلب میکنند بلکه با بیانیه هایشان و با سخنرانی رهبرانشان در واقعا در برابر کل بساط دزدسالای و چپاول مفتخوران سرمایه دار و دولتشان ایستاده اند. از جمله در گروه ملی با ٥ هزار کارگر، کارگران به خیابان آمدند و شعارهایی چون دشمن ما همین جاست، همش میگن آمریکاست، سوریه را رها کن، فکری به حال ما کن، نه تهدید، نه زندان، دیگر فایده ندارد، اینهمه بیعدالتی هرگز ندیده ملتی، کارگر میمیرد، ذلت نمیپذیرد را سر دادند.
در همین راستا یک نقطه برجسته اعتراضات کارگران گروه فولاد ملی اهواز و نیشکر هفت تپه، تاکید آنان بر حق تجمع، حق اعتصاب و مشخصا بر حق داشتن شوراهای مستقل کارگری است. این کارگران با این گفتمانها جنبش کارگری را گام بزرگی به جلو برده و به کل کارگران و همه مردم راه نشان میدهند و این به نوبه خود یک اتفاق سیاسی مهم در شرایط پر جنب و جوش اعتراضی کارگری و فضای پر التهاب جامعه است. برای روشن شدن بیشتر مضمون اعتراضات کارگران گروه ملی فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه، بد نیست سخنرانی میثم آل مهدی و اسماعیل بخشی از رهبران کارگران در گروه ملی فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه را دنبال کنیم.
میثم آل مهدی در بخشی از سخنرانی خود در تجمع اعتراضی روز ٢٩ مرداد ماه کارگران گروه ملی فولاد اهواز چنین میگوید:”ما کارگریم. ما اهرم اقتصادی دست کسی نیستیم. یعنی هیچ سرمایه داری نمیتواند بیاید ما را اهرم قرار دهد برای اینکه اقتصادش بهتر شود. ما کارگریم. ما خود چرخه صنعتیم. ما قدرت خودمان را میدانیم. ما باید شورای مستقل کارگری خود را تشکیل بدهیم. با تشکیل شورای مستقل کارگری و نظارت بر کار این آقایان، ما میتوانیم راه کار را پیدا کنیم. چون الان دقیقا ٤ سال است یکسری خواست داریم و اینها نماینده آن سرمایه دار هستند و می آیند برای ما یکسری دروغ میگویند و ما هیچ خبری از پشت پرده نداریم. باید یک نظارت کارگری باشد. باید شورای مستقل کارگری ایجاد بشود. اگر بخواهیم اینطور ادامه پیدا کند هیچ اتفاقی نمی افتد و باز هم همان تیرماه سابق خواهد بود. یک کسی می آید، مانند اشخاصی که به اینجا آمدند در تالار و یک سری دروغ به ما گفتند؛ دروغهایی که قبلا هم به ما گفته اند. خبری هم از نظارت مستقیم کارگر نیست. یعنی اختلاسگران از یک طبقه دیگر هستند و کارگر باید همیشه تو سری خور باشد. ولی اینها باید بدانند که ما قدرتیم. ما اهرم اقتصادی نیستیم.”. سخنان میثم آل مهدی حرف دل همه کارگران علیه بساط استثمار و بردگی مزدی حاکم است.
اسماعیل بخشی از رهبران کارگران نیشکر هفت تپه نیز در سخنرانی روز ٢٧ مرداد ماه خود در رابطه با وضع بحرانی کارخانه میگوید:” شرایط امروز به دلیل عملکرد طبقه سرمایه دار بوده است. بنابراین دلیلی وجود ندارد تا طبقه کارگر را تحت فشار قرار دهند.”. در این سخنان او بر اتحاد کارگران، بر تشکیل شوراهای مستقل مردمی و کارگری و بر ضرورت نظارت نمایندگانِ کارگری بر کارفرما و مدیران تاکید میکند. کارگران نیز با کف زدن و با شعار دادن سخنان او را تایید میکنند. اسماعیل بخشی همچنین در سخنرانی دیگری در ٣١ مرداد که کارگران در مقابل دفتر حراست تجمع کرده بودند، به عنوان نماینده کارگران صحبت کرده و در خطاب به کارگران با گفتن اینکه شما با انتخابات آزاد خود موفق شدید شورای مستقل کارگری تان را تشکیل دهید، اعلام میکند که من همیشه همراه شما بوده ام. او در بخش اول سخنرانی اش در ٢٩ مرداد ماه از ماجرای دردناک قصد خودکشی چند نفر از کارگران شرکت خوراک دام و دستگیری آنان توسط نیروی انتظامی حرف میزند. او میگوید ببینید کارگر را به کجا رسانده اند که فکر میکند زندگی ارزش زیستن ندارد و اقدام به خودسوزی میکند و عمق فاجعه اینجاست که مسئولین به جای دلجویی و حل مسئله کارگر،از او میپرسند که چرا میخواستی آبروی مارو ببری؟! او به صحبت هایش ادامه داده و با خشم تمام میگوید:”من تنها چیزی که به نظرم میرسد بگویم اینست که تمام مسئولین کشور را که باعث بدبختی کارگر شده اند، جمع کنید یکجا و بگویید خاک برسرتان، بی لیاقتها”. این تجمع در برابر حراست برپا شده بود و بخشی خطاب به مدیر حراست که قبلا فرمانده نیروی انتظامی بوده است میگوید: تو مدیر هستی نه فرمانده، اینجا محیط کارگری است نه پادگان، اینجا هفت تپه است نه تهران”.
اسماعیل بخشی در این سخنرانی در رابطه با خواستها و ادامه اعتراضات کارگران با گفتن اینکه توسط شورا مطالبات کارگران در ١٢ مورد نوشته شده است و آماده گفتگو با مقامات هستند، خطاب به مدیریت اولتیماتوم داده و میگوید : “توپ در زمین کارفرماست. شرکتت را میخواهی، حرف آخر ما اینست که آقای کارفرما از طریق پیام و تماس و آدمهایت، هیچکس با من تماس نگیرد. من جواب کسی را نمیدهم. تشریف بیار هفت تپه گفتگو میکنیم. بیایید مسائل را حل کنیم. اگر اقدامی انجام ندهی و آنجا مانده ای که از طریق سرکوب و یا از طریق حراست و یا کارگران خسته شوند، مساله حل بشود، چنین چیزی نیست. تنها راهش اینست که بیایی به هفت تپه و گفتگو کنیم.”. سخنان پرشور اسماعیل بخشی با تایید و کف زدن کارگران و شعار غفاری حیا کن، هفت تپه را رها کن پایان گرفت.
سخنان دو رهبر کارگری میثم آل مهدی و اسماعیل بخشی بیش از بیش فضای اعتراض امروز در میان کارگران و کل جامعه را به نمایش میگذارد.
گروه ملی فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه دو مرکز اعتراضی مهم کارگری بوده است. خانواده های کارگری نقش برجسته ای در مقاطعی از این اعتراضات داشته اند. حضور فعال آنان امروز نیز نقش مهمی در تقویت این مبارزات و جلب وسیعترین حمایت اجتماعی را دارد. اعتراضات کارگران گروه ملی فولاد اهواز و نیشکر هفت تپه ادامه دارد. باید وسیعا از خواستها و مبارزات کارگران حمایت کنیم.
هم اکنون کارخانجات بسیاری با مشکلاتی مشابه کارگران گروه ملی، هفت تپه روبرویند. به سرقت بردن دستمزد کارگران به امری متداول نه تنها در محیط های کارگری بلکه در رابطه با معلمان، پرستاران، بازنشستگان و بخش های مختلف حقوق بگیر جامعه تبدیل شده است. بخاطر اقتصاد ورشکسته حکومت اسلامی کارخانجات بسیاری به مرز ورشکستگی و تعطیلی کشیده شده و در کنار جمعیت میلیونی کارگران بیکار، موجی از بیکارسازی در جریان است. بویژه در شرایطی که جنبش سرنگونی هر روز گامهای استوارتری به جلو بر میدارد، اعتصابات سراسری کارگری نقش تعیین کننده ای در به جلو تر بردن این جنبش و رهایی از شر جهنم جمهوری اسلامی را دارد. با ایجاد شوراهای هماهنگی اعتصابات باید به تدارک اعتصابات سراسری کارگری رفت.
جمهوری اسلامی مجبور به بررسی ترمیم دستمزد ۹۷ کارگران شد
بنا بر گزارش خبرگزاری تسنیم در سی ام مرداد ماه، به گفته اسماعیل ظریفی آزاد مدیرکل روابط کار و جبران خدمت وزارت کار دولت روحانی قرار است برای روز یکشنبه چهارم شهریور ماه جلسه بررسی ترمیم دستمزد ۹۷ کارگران برگزار شود. بدین ترتیب نیمه سال است و دراقدامی بیسابقه قرار است بار دیگر بساط مسخره سه جانبه گری کمیته مزدشان را بر پا کنند و به قول خودشان راهکارهایی برای “ترمیم مزد” کارگران بجویند. نفس این خبر بیش از هر چیز گویای استیصال حکومتیان و سنگینی فشار اعتراضات کارگری و کل جامعه بر گرده آنان است که وادار شده اند بار دیگر مساله میزان حداقل دستمزدها را بر روی میزشان بگذارند و چاره ای به سر کنند.
واقعیت اینست که اقتصاد ورشکسته جمهوری اسلامی تار و پود جامعه را در هم شکسته است. بیکاری بیداد میکند و با تعطیلی هر روزه کارخانجات موجی از بیکارسازیها در راه است. با سقوط هر روزه قیمت ریال، قیمت اجناس نیز سرسام آور افزایش یافته و سر به فلک میزند. در برابر این وضعیت ارزش همان دستمزدهای چند بار زیر خط فقر نیز هر روز کاهش بیشتری پیدا میکند. شرایطی که در آن از بیمه بیکاری برای خیل عظیم بیکاران و درمان و بهداشت رایگان، تحصیل رایگان و تسهیلاتی برای تامین مسکن برای کل جامعه خبری نیست. بدین ترتیب کارگران و کل جامعه در برابر این وضعیت جهنمی بی تامین رها شده و هر روز بیشتر زندگی و معیشتشان به تباهی میرود. از جمله رسول خضری عضو کمیسون اجتماعی مجلس اسلامی در تیرماه از فقر مطلق ٥٠ درصد مردم و افزایش نرخ فقر به رقم ٦ میلیون تومان سخن گفت.
در برابر این شرایط است که خیزش دیماه با شعار مرگ بر گرانی، مرگ بر بیکاری سر بلند کرد و به شعار مرگ بر دیکتاتو در خیابان تبدیل شد و دامنه اش بیش از ٩٠ شهر را در بر گرفت. خیزشی که سر فصل جدیدی در مبارازت مردم بوجود آورد. همچنین از فاصله دیماه تا کنون هر روز در این کارخانه و آن کارخانه و در این شهر و در آن شهر کارگران و مردم به جان آمده با خیزش های اعتراضی شان به میدان آمده و معیشت، منزلت و یک زندگی انسانی را طلب میکنند.
در این شرایط است که بررسی ترمیم دستمزدها در دستور کار حکومتیان قرار میگیرد. به این ترتیب در وضعیتی بسیار متفاوت تر از هر وقت است که بار دیگر بحث بر سر میزان حداقل دستمزد باز شده است. از همین رو این بهترین فرصت برای کارگران است که با خواستهای اعتراضی و روشن خود به میدان بیایند. اعلام کنند که به دستمزدهای زیر خط فقر تن نمیدهند و صدای اعتراضشان را به کل این بساط توحش و بردگی و دستمزدهای چند بار زیر خط فقر و حقوقهای نجومی اعلام کنند.
واقعیت اینست که کارگران کل بساط مسخره سه جانبه گرایی شواریعالی کار و کمیته مزد جمهوری اسلامی را قبول ندارند. کارگران نه تنها به دستمزدهای زیر خط فقر اعتراض دارند و اعتراض خود را بارها و بارها در تجمعات اعتراضی شان با شعار خط فقر ٥ میلیون، حقوق ما یک میلیون فریاد زده اند، بلکه اعتراضشان به حقوقهای نجومی و این فاصله عظیم طبقاتی در جامعه و بساط دزدسالاری حاکم است. کارگران میگویند بحران سرمایه داران، به ما کارگران ربطی ندارد و یک زندگی انسانی را طلب میکنند. کارگران با شعارهایی چون دشمن ما همین جاست، دروغ میگن آمریکاست، سوریه را رها کن، فکری به حال ما کن، بطور واقعی اعتراضشان را به کل بساط دزدی و چپاول حکومتیان اعلام میکنند. ترمیم چندرقاز سطح دستمزدهای چند بار زیر خط فقر پاسخ کارگران نیست. کارگران و مردم معیشت، منزلت و کرامت انسانی میخواهند. جمهوری اسلامی باید گورش را گم کند و برود. این پیام اعتراضات کارگران و کل مردم است که خصوصا از خیزش دیماه تا کنون هر روز قویتر به گوش میرسد. زنده باد انقلاب مردم.
