کارگران نفت به میدان می آیند

انترناسیونال 923

متن گفتگو با شهلا دانشفر در برنامه تلویزیونی خط رفاه
خلیل کیوان: در نفت چه میگذرد؟ اعتراضات کارگران نفت برسر چه مسائلی است؟ جایگاه این اعتراضات در جنبش پر تلاطم کارگری چیست؟ جنبش کارگری به کدام سو میرود؟ من خلیل کیوان هستم. در خط رفاه همراه من هستید. در این برنامه با شهلا دانشفر گفتگو میکنیم.
فضای اعتراضی در میان کارگران نفت گسترش می یابد. کارگران نفت- چه هزاران کارگر غیر رسمی که در چنگال پیمانکاران معیشتشان مدام مورد تعرض قرار دارد- و چه کارگران رسمی که به کل شرایط کار و حقوق خود اعتراض دارند، در ماههای اخیر بارها صدای اعتراضشان را به شرایط برده وار کار بلند کرده اند. اکنون کارگران رسمی نفت اولتیماتوم داده اند که اگر خواستهایشان تا اول تیرماه پاسخ نگیرد روز نهم تیرماه دست به تجمعات گسترده سراسری خواهند زد.

شهلا دانشفر! ابتدا به تحرکات اعتراضی که در میان بخش های مختلف نفت در جریان است، نگاهی داشته باشیم. برای ما بگویید که اوضاع از چه قرار است؟
شهلا دانشفر: همانطور که اشاره کردید تحرکات در میان کارگران نفت گسترده است. بطور واقعی کارگران نفت به میدان آمده اند و هر روز دامنه اعتراضات آنها وسعت بیشتری پیدا میکند. ما در مرداد ماه گذشته شاهد اعتصاب سراسری ۲۵ هزار کارگر غیر رسمی نفت بودیم. و اکنون کارگران رسمی نفت وارد کارزار شده اند. این درحالیست که کارگران غیر رسمی نفت نیز حمایت خود را از همکاران رسمی خودشان اعلام کرده اند. فکر میکنم روشن است که اعتراضات درچنین ابعادی و چنین وسعتی چه جایگاه مهمی دارد. آنهم در مرکزی چون صنایع نفت و پتروشیمی بعنوان یک شاخه مهم اقتصادی در سطح کشور. آنهم کارگر نفت با پرونده و سابقه مبارزاتی ای که در ذهنیت جامعه دارد. بعنوان آن بخش از کارگرانی که ضربه نهایی را به رژیم شاه زد. همه اینها نشان میدهد که با وارد میدان شدن کارگران نفت چه ولوله ای به پا شده و چه اتفاق مهمی در جریان است. اما اجازه بدهید به خبرهایی از این اعتراضات از جمله به آخرین موارد آن اشاره کنم. در پنجم خرداد ماه کارگران رسمی نفت بنا بر یک فراخوان از قبل اعلام شده در شهرهای تهران، اهواز، عسلویه (مقابل سازمان منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس جنوبی)، در ماهشهر مقابل سازمان منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی‌ منطقه و همینطور در شرکت ملی نفت گچساران، پالایشگاه آبادان، شرکت نفت فلات قاره بهرگان، شرکت نفت فلات قاره منطقه عملیاتی لاوان و سکوی مجتمع دریایی ابوذر تجمع کردند و پیگیر مطالباتشان شدند. جالب اینجاست که کارگران غیر رسمی نفت از این فراخوان اعلام پشتیبانی کرده بودند و در جاهایی از جمله در عسلویه در تجمعات شرکت کرده و همراهی کردند. در اهواز که ما هر روزه شاهد اعتراضات کارگری و مردمی هستیم کارگران نفت در شهر راهپیمایی کردند و جلوه با شکوهی از اعتراض را به نمایش گذاشتند. قبل از آنهم در بیستم اردیبهشت کارگران رسمی نفت فراخوان به تجمع سراسری داده بودند و کارگران غیر رسمی هم اعلام حمایت کرده بودند. در همین روز شماری از کارگران و کارکنان رسمی نفت از مراکز مختلف نفتی که بخاطر شیفت کاری شان امکان حضور در تجمع تهران را نداشتند، در محل کار خود در مناطق مختلف نفتی عکس هایی گرفتند و با بنرها و دست نوشته های “در کنارتان هستیم، کوتاه نمی آییم”، به همکاران خود پیام همبستگی دادند و نمادی از یک اعتراض سراسری را به نمایش گذاشتند. در اهواز نیز در آن روز همزمان کارگران رسمی نفت تجمع داشتند. اکنون بدنبال تجمعات بیستم اردیبهشت و پنجم خرداد کارگران رسمی نفت خطاب به وزیر نفت اولتیماتوم داده اند که چنانچه تا تاریخ یکم تیرماه پاسخ نگیرند در روز نهم تیرماه دست به تجمع و اعتراضات گسترده‌تری خواهند زد و تا تحقق خواستها و مطالبات‌شان به اعتراض خود ادامه خواهند داد. ضمن اینکه کارگران رسمی مجتمع گاز پارس جنوبی SPGC برای پیگیری مطالباتشان به جمع‌آوری طوماری اعتراضی در سطح پالایشگاه‌های ۱۳گانه دست زدند و در روز ۱۰ خرداد جلوی ساختمان مرکزی ستاد مجتمع گاز پارس جنوبی حضور پیدا کرده و این طومار را به مدیریت ارائه دادند. مورد مهم دیگر از این تجمعات، تجمع کارگران عملیاتی سکوهای دریایی شرکت نفت و گاز پارس که در برگیرنده ۳۰ سکوی عملیاتی است در ۳۱ اردیبهشت ماه در محل سکوی عملیات دریایی بود که در اعتراض به نحوه افزایشات عمومی مزدی سال ۱۴۰۰ برپا شد. در همین راستا کارگران رسمی نفت هلدینگ خلیج نیز در روز دهم خرداد ماه روبروی پتروشیمی دست به تجمع زدند و پیگیر همان مطالباتی شدند که در اولتیماتوم خود برای تجمع روز ۹ تیر و تجمع سراسری پنجم تیر ماه خود اعلام کرده بودند.

اعتراضات در میان کارگران غیر رسمی نفت نیز از همان مرداد سال گذشته همواره در این بخش و آن بخش جریان داشته است و اکنون با به میدان آمدن بخش کارگران رسمی ابعاد اعتراضات در نفت سراسری تر شده است. از جمله در همین هفته در دهم خرداد جمعی از کارگران مدت موقت سازمان منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی در اعتراض به سطح نازل حقوقها و مسکوت ماندن افزایش دستمزدهایشان از سال ۹۱ تا کنون و نیز قراردادهای موقت کارگری به همراه خانواده هایشان دست به تجمع زدند. این کارگران با بنر “زندگی شایسته حق مسلم ماست” صدای اعتراض خود را بلند کردند. حضور خانواده ها در اعتراضات کارگران نفت در منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی یک اتفاق مهم است و گام مهمی در گسترش و اجتماعی شدن مبارزات این کارگران است. همچنین در همین روز کارگران خدمات اردوگاهی ملی حفاری با برگزاری تجمعی خواستار پیوستن به سامانه ساپنا و حذف قراردادهای برده وار حجمی شدند. در روز قبل از آن نیز شماری از کارگران اخراج شده شرکت پخش فرآورده‌های نفتی ماهشهر تجمع کردند. اینها همه گوشه هایی از اعتراضات گسترده در میان کارگران نفت است که در بخش های مختلف آن و موسسات وابسته به نفت صورت گرفته است. بنابراین چنین ابعاد وسیعی از اعتراض در میان کارگران رسمی و غیر رسمی نفت بویژه با وارد شدن خانواده ها در اعتراض در جایی مثل منطقه ویژه اقتصادی بعد گسترده اعتراضات کارگران نفت را نشان میدهد. دامنه این اعتراضات طبعا از طریق شرکت خانواده ها میتواند به شهرها و به سطح جامعه وصل شود. به همین اعتبار اعتراضات کارگران نفت توجه بسیاری را بخود جلب کرده است. سطح نازل دستمزدها و پایین آمدن هر روزه قدرت خرید کارگران، عدم ایمنی محیطهای کار، قوانین برده وار موقت کاری، اخراجها و بیکارسازی ها و نحوه افزایش دستمزدها در سال ۱۴۰۰ که در واقعی تعرضی به سطح معیشت کارگرن نفت است، و پیگیری دیگر مطالبات محور مهم اعتراضات کارگران نفت بوده است. بدینگونه است که کارگران رسمی نفت و غیر رسمی هر روز قدرتمند تر دارند به میدان می آیند و این یک اتفاق سیاسی مهم در جنبش کارگری و در سطح جامعه است.

خلیل کیوان: شما ابعاد اعتراضات را گفتید و اشاره مختصری هم به مطالبات کارگران نفت داشتید. اگر ممکن است در مورد اینکه اعتراض کارگرا ن نفت به چیست و در مورد مطالباتشان مبسوط تر توضیح دهید؟

شهلا دانشفر: همانطور که اشاره کردم مساله اصلی این اعتراضات سطح دستمزدها و دریافتیها با توجه به تورم مداوم است. اعتراضات کارگران رسمی نفت به نحوه افزایش حقوقهای سال ۱۴۰۰ و عدم تناسب آن با افزایش سرسام آور نرخ تورم و در نتیجه پایین آمدن سطح زندگی شان است. و این مساله کل جامعه است. بعلاوه تحمیل مالیات های سنگین، پایین آمدن هر روز بیشتر استانداردهای کاری و زیستی و برای مثال وضع درمان و بهداشت، سختی شرایط کار و عدم ایمنی محیط کار، از جمله خطرات جانی در سکوها و مشکلات جسمی دراز مدت برای آنان در اثر نشت گازهای سمی و انفجارهای مهیب و صدای گوش خراش آن و قرارداشتن شبانه روزی در مدار تولید و عدم امکان استراحت در فاصله های شیفت کاری بویژه کار در دمای بسیاربالای هوا در مناطق نفتی جنوب، محروم بودن از فضای شهری و امکانات رفاهی خصوصا در سکوهای نفتی دریایی و تاثیرات مستقیم اینها و فشارهای روحی و جسمی غیر قابل تحمل بر زندگی و معیشت خود و خانواده هایشان، رئوس اعتراضات کارگران رسمی نفت است که در بیانیه های اعتراضی خود بر آن ها تاکید کرده اند. به گفته این کارگران به استناد ماده ۱۰ قانون وظایف و اختیارات وزارت نفت کلیه کارکنان عملیاتی از مجموعه قوانین خاص خود برخوردار بوده و تابع مجموعه قوانین خدمات کشوری نیستند. به این معنا که بر اساس این ماده مجموعه قوانین نفت هیچ محدودیتی اعم از کف یا سقف، برای کارکنان عملیاتی لازم الاجرا نیست. از همین روز این کارگران خواستار اجرای ماده ۱۰ و اصلاح احکام کارگزینی که بشدت به ضرر تمامی کارگران و بوِیژه کارگران عملیاتی است، هستند و در اولتیماتوم خود اعلام کرده اند که چنانچه نحوه افزایشات عمومی حقوق، تعریف حکم کارگزینی، محدودیت ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان و محدودیت سقف و سایر ایرادات تفسیر و اجرای قانون برطرف نگردد، در نهم تیر دست به اعتراض سراسری دیگری خواهند زد. اعتراضات کارگران رسمی و غیر رسمی نفت در برخی جنبه های اساسی مشترک هستند. از جمله اعتراض به قوانین برده وار ویژه اقتصادی است که معضلات آن همه کارگران نفتی شاغل در این مناطق را در بر میگیرد و کارگران غیر رسمی نفت بر لغو آنها تاکید کرده اند. بعلاوه کوتاه شدن دست پیمانکاران که وجود آنها فشارش بر همه کارگران نفت وارد میشود و این نیز یکی دیگر از مطالبات اعلام شدن کارگران غیر رسمی نفت است. این کارگران خواستار داشتن امنیت شغلی و دائمی شدن قراردادهایشان هستند. خواست مشترک دیگر مطالبه افزایش حقوقهاست که تاکید کارگران غیر رسمی این بوده است که حقوق هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد. بعلاوه این بخش از کارگران خواستار در اختیار همه قرارگرفتن امکانات درمان رایگان و بالا رفتن استاندارد آن شده اند. تاکیدات دیگر کارگران غیر رسمی نفت پایان دادن به امنیتی کردن محیط های کار، داشتن حق تشکل، حق تجمع و حق اعتراض است که همه اینها امر تمامی کارگران نفت است. کارگران غیر رسمی این مطالبات را در قطعنامه اول ماه مه خود برجسته و شفاف اعلام کردند. ضمن اینکه در پیامهای همبستگی شان با مبارزات کارگران رسمی بر این مطالبات تاکید کردند.

خلیل کیوان: به مواردی از تلاشها و مبارزات کارگران نفت اشاره کردید. اعتراضات کارگران نفت چه بازتاب و انعکاسی در جامعه و مطبوعات داشته است؟

شهلا دانشفر: در آغاز سر بلند کردن اعتراضات کارگران نفت در مرداد ۹۹ که با اعتصابات گسترده کارگران غیر رسمی شروع شد، چون یک شروع بود انعکاس اعتراضات آنان به نسبت محدود بود. و در واقع فضای امنیتی و پادگانی نفت مانع شده بود که این کارگران گروههای مبارزاتی و اطلاع رسانی خود را در مدیای اجتماعی داشته باشند و این کمبود تاثیر خود را بر انعکاس وسیع اجتماعی اخبار اعتراضات آنان میگذاشت. گروههایی هم سعی میکردند از این کمبود دسترسی کارگران نفت به مدیای خود، برای سوار کردن روایت های دلخواه خود بر این اعتراضات سود جویند و حتی وقتی دامنه اعتراضات گسترده شد دستپاچه سوت پایان آنرا زدند. ولی حرکتی با چنان ابعاد گسترده در واقع شکاف بزرگی بر آن فضای پادگانی زد و کارگران با ادامه اعتراضاتشان و با جلو آوردن خواستهای اساسی خود چون افزایش حقوقها به بالای دوازده میلیون و کوتاه شدن دست پیمانکاران و لغو قوانین ویژه اقتصادی و غیره اینگونه تشبثات را که سعی میکردند اعتراض کارگران را در چهارچوبه های نامه نگاری به خامنه ای و مجلس و غیره محدود نگاهدارند، خنثی کردند. بدینگونه بود که توجه ها بسوی کارگران نفت و مبارزاتشان جلب شد. و امروز ما شاهد این هستیم که اخبار اعتراضات نفت وسیعا انعکاس پیدا کرده است. حتی بازتاب آنرا در رسانه های دولتی می بینیم. و خود کارگران غیر رسمی نفت که بخش بزرگی از کارگران شاغل در صنعت نفت هستند، سهم بسزایی در رسانه ای کردن صدای اعتراضشان داشتند واینکار را از طریق انتشار اخبار اعتراضات خود و بیانیه های اعتراضی و حمایتی متعددشان انجام دادند.

مبارزات کارگران نفت هم اکنون مورد توجه بسیار بخش های مختلف کارگری است. دلیلش نیز اینست که کارگران واقفند که مبارزات نفت چه وزن و جایگاه مهمی دارد. اما هنوز اطلاع رسانی از مبارزات این کارگران کافی نیست. به نظر من کارگران نفت با قدرتی که دارند باید بتوانند مثل معلمان، مثل بازنشستگان، مثل کارگران نیشکر هفت تپه و مثل بخش های دیگر کارگری گروههای مبارزاتی خود را شکل دهند و نه تنها خود بلکه خانواده هایشان عضو این گروههای هزاران نفره باشند و در این بستر یارگیری وسیع بکنند و صف اعتراضشان را سراسری سازمان دهند. همچنین اطلاع رسانی وسیع بکنند و حمایت جامعه را جلب کنند. و اینها همه اقداماتی مهمی هم برای رشد مبارزات کارگران نفت و هم برای قدرتیابی بیشتر جنبش کارگری در سطح جامعه هستند.

خلیل کیوان: برگردیم به مساله اولتیماتوم. کارگران رسمی نفت اعلام کرده اند که اگر پاسخ خواستهایشان را نگیرند در تاریخ ۹ تیر تجمع سراسری خواهند داشت. اهمیت این اولتیماتوم چیست؟

شهلا دانشفر: دادن اولتیماتوم از طرف یک بخش کلیدی کارگری یک اتفاق سیاسی مهم است. وقتی پیشینه اعتراضات یکساله اخیر کارگران نفت را از مرداد گذشته تا کنون در نظر بگیرید، مشاهده میکنید که محیط های کاری در نفت از اعتراض دارد می جوشد و آنوقت جایگاه این اولتیماتوم روشنتر میشود و شکی نیست که این اعتراضات هزینه سنگینی برای حکومت دارد. این اولتیماتوم در واقع اعلام عزم کارگران نفت برای پیگیری مطالباتشان است. بویژه خواستهای این کارگران فراتر از کارگران نفت است. از جمله مطالبه لغو قوانین ویژه اقتصادی فراتر از نفت است و همانطور که قبلا نیز اشاره کردیم ۶۵ منطقه اقتصادی را در بر میگیرد. همچنین اعتراض این کارگران به سطح نازل دستمزدها و تعرض هر روزه به زندگی و معیشت کارگران و جلو آمدن خواست افزایش دستمزدها به بالای ۱۲ میلیون یک خواست اجتماعی وسیع است. و یا خواست قطع دست پیمانکاران از محیط های کار که وجود آنها معضل بیش از ۹۷ درصد کارگران است نیز یک خواست سراسری است. بعلاوه پایان دادن به دزدی ها و اختلاسها امر همه بخش های کارگری و کل جامعه است و یک جنگ کارگران در نیشکر هفت تپه ، فولاد، هپکو و یا در معادن و مبارزات بازنشستگان و معلمان بر سر همین موضوع است. در همین راستا ایمنی محیط کار خواست همه کارگران است و محیط های کارگری بدلیل فقدان آن دارد هر روزه قربانی میگیرد. بنابراین بسیار مهم است که وقتی یک بخش کلیدی کارگری که بطور واقعی صف کارگران رسمی و غیر رسمی را در کنار هم دارد، جلو می آیند و اولتیماتوم میدهند بسیار مهم است. اولتیماتوم کارگران نفت در واقع با خود، همه این گفتمانها را به جلو می آورد و راه را برای یک اتحاد سراسری کارگری برای مبارزه بر سر همه این موضوعات که خواستهای اساسی سراسری کارگری است باز میکند و تقابل کارگران با کل بساط چپاول و دزدی واستثمار حاکم را به نمایش میگذارد.

خلیل کیوان : صنعت نفت و مبارزات کارگران تاریخا اهمیت بسیاری داشته است. اکنون با گسترش اعتراضات در میان کارگران سرها بسوی کارگران نفت چرخیده است. توجهات بسوی آنها جلب شده است. بطور کلی جایگاه این اعتراضات در جنبش پر تلاطم کارگری چیست؟

شهلا دانشفر: به نظر من اعتراضات گسترده نفت بستری برای رفتن کل جامعه بسوی اعتصابات سراسری است و این یک گام به جلو ومهم در جنبش کارگری است. ما این را بعد از اعتراضات گسترده ۲۵ هزار کارگرغیر رسمی نفت گفتیم وتاکید کردیم که این اعتراضات ادامه دارد. در آن مقطع جریاناتی بودند که همانطورکه اشاره کردم آمدند و برای اینکه مبادا کنترل اوضاع از دستشان خارج شود سوت پایان اعتصاب را زدند. اما دیگر این گونه تقلا کردنها دوره اش تمام شده است. کارگران نفت دارند به جایگاه قبلی خود بر میگردند. حکومت سعی کرد با شقه شقه کردن بخش های مختلف نفت و سپردن هر بخش به پیمانکاری و امنیتی کردن مراکز نفتی جلوی تکرار تجربه سال ۵۷ را بگیرد. سعی کرد با این کار صف اعتراضات سراسری کارگران نفت را در هم بشکند و مانع سازمانیابی متحدانه اعتراضات آنان شود. اما کارگران از همه اینها عبور کردند و امروز می بینید که کارگران نفت در چنین ابعادی وارد میدان شده اند و اعتراضات آنها هر روز گسترده تر میشود. جالب اینجاست که طلایه های جلو آمدن خانواده ها را نیز شاهد هستیم. نه فقط در نفت بلکه در هفته قبلش در مبارزه کارگران معدن آسمینون منوجان شاهد راهپیمایی و تجمع خانوده ها همراه با کارگران بودیم. همه این اتفاقات طلایه های دوره جدیدی در جنبش کارگری است. از جمله می بینیم که کارگر نیشکر هفت تپه خلع ید میکند از مالکیت سرمایه دار دزد هفت تپه و این تابوی سرمایه داری را در هم میشکند و میگوید این پیروزی اولین قدم من برای این است که بتوانم خواستهایم را بگیریم و علیه دزدی و چپاول قد علم میکند، از سوی دیگر کارگران منوجان همراه با خانواده هایشان راهپیمایی میکنند، کارگران فولاد اهواز در اقدامی متحدانه بساط شورای اسلامی را جمع میکنند و کارگران نفت هم برای پیگیری خواستهایشان اولتیماتوم میدهند. بنابراین ببینید که در جنبش کارگری چه خبر است. این اتفاقات را در متن جامعه ای بگذارید که پر از تلاطم است و دارد میگوید که رای ما سرنگونی است و مادران آبانماه پیشقراول این حرکت اعتراضی هستند. آنوقت میتوان دید که با به میدان آمدن کارگران نفت و حرکت قدرتمند جنبش کارگری به جلوجامعه به کدام سو میرود. این جامعه ایست که با شتاب بسوی رهایی از شر جهنم جمهوری اسلامی و برای داشتن زندگی ای شایسته انسان گام بر میدارد و در این اوضاع و احوال به میدان آمدن کارگران نفت یک نقطه عطف مهمی در سوق دادن جامعه به آن سمت و سوست.

خلیل کیوان: مساله رابطه جنبش کارگری با جامعه و بخش های مختلف طبقه کارگر اهمیت کلیدی ای دارد و باید بیشتر به آن پرداخت. بخاطر اینکه کارگران نفت وزن سنگینی در جنبش کارگری دارند. اعتراضات در این بخش کلیدی بطور قطع تاثیراتش را بر جنبش کارگری و تحولات جامعه میگذارد. تاثیرات آن بطور مشخص بر جنبش کارگری چیست و بر فضای عمومی جامعه چه تاثیراتی مگذارد؟

شهلادانشفر: در سوال قبل بخشا به این نکته پرداختم. در جنبش کارگری مضمون مشترک این اعتراضات چتر سراسری ای به مبارزه بخش های مختلف کارگری میدهد. بطور مثال جنبش برای خواست افزایش دستمزدها یک نیروی مهمش کارگران غیر رسمی نفت هستند و الان یک مساله اعتراضات کارگران رسمی نفت نیز مساله مزد است. و جنبش علیه زندگی زیر خط فقر و برای افزایش دستمزدها جنبش ۹۹ درصدی های جامعه است. موضوع این اعتراض فقط این نیست که فقر نباشد و قدرت خرید ما کم شده است و غیره بلکه در این اعتراض کارگر میگوید حقوقهای نجومی باید برچیده شود. به دزدی ها و چپاولگری ها اعتراض دارد و میگوید تبعیض طبقاتی را نمیخواهم و از یک زندگی انسانی سخن میگوید. اول ماه مه امسال در واقع بیان این اتفاق شورانگیر و این واقعیت بود. در واقع کارگر در اول ماه مه افق سوسیالیستی را در مقابل جامعه قرار داد. در قطعنامه های اول ماه مه از جمله در بیانیه کارگران غیر رسمی نفت کارگر دارد کیفرخواست خود را علیه سرمایه داری حاکم اعلام میکند. میگوید دولت مافوق مردم نیمخواهم و میگوید زنده باد اداره شورایی. بنابراین اگر همه این اتفاقات را کنار هم بگذاریم آنوقت تاثیر اعتراضی در چنین ابعاد وسیع آنهم در چنین بخش کلیدی ای مثل نفت در جنبش کارگری را به مراتب بهتر میشود لمس کرد. دیدن این واقعیت به کارگران قدرت میدهد که با توان و اعتماد به نفس بیشتری به جلو گام بردارند. به این ترتیب تاثیرات این اتفاقات نه فقط در جنبش کارگری بلکه همانطور که اشاره کردید در فضای سیاسی کل جامعه قابل رویت است. بویژه اینکه جمهوری اسلامی آنچنان بلایی سر این جامعه آورده و زندگی و معیشت همه مردم را تحت فشار قرار داده و پایه ای ترین حقوق انسانی را زیرپا لگذمال کرده است که امروز همه مردم علیه این حکومت هستند. امروز کارگر، معلم، بازنشسته، پرستار، دانشجو و مادر جانباخته، تا فعال دفاع از حقوق زن، فعال دفاع از محیط زیست، و ال جی بی تی ها همه وهمه ۹۹ درصدی های جامعه هستند که میخواهند سر به تن این حکومت نباشد. نماد آنرا در روز جهانی کارگر دیدیم. دیدیم که مادر دادخواه در اول ماه مه آمد و علیه سرمایه داری کیفرخواستش را اعلام کرد. دیدیم که فعالین مختلف اجتماعی جلو آمدند و روز جهانی کارگر را گرامی داشتند. دیدیم که در چنان ابعاد گسترده و سراسری ای این روز همبستگی جهانی کارگری برگزار شد و دیدیم که چگونه بخش های مختلف جامعه حول قطعنامه ها و بیانیه هایی اعتراضی علیه کل جهنم سرمایه داری بسیج شدند. حرف من اینست که همه این اتفاقات را باید کنار هم دید تا جایگاه مهم اعتراض کارگر نفت، اولتیماتوم کارگر نفت و به میدان آمدن کارگر نفت را هم در جنبش کارگری و هم در فضای سیاسی ایران متوجه شد. کارگران نفت با این قدرت دارند به جلو میروند و فراخوان من به همه بخش های کارگری اینست که با همین رویکرد به این اعتراضات نگاه کنند و صدای اعتراض کارگران نفت باشند و نگذارند فضای امنیتی ای که هنوز کماکان در مراکز نفتی سنگینی میکند مانع انعکاس وسیع اجتماعی و جهانی اعتراض این کارگران باشد. حمایت قاطع خود را از اعتراضات و خواستهای این کارگران اعلام کنند. و فراخوان من به کارگران غیر رسمی نفت اینست که همانطور که تا کنون از خواستها و مبارزات همکاران رسمی خود حمایت کرده اند، اکنون که کارگران رسمی به برپایی تجمع در نهم تیر اولتیماتوم داده اند، همچنان همراه باشند و با خواستها و مطالباتی که در برگیرنده مطالبات همه کارگران نفت است از حرکت اعتراضی آنان اعلام حمایت کنند.