روزنه rowzane خبری – تحلیلی در تاریخ این دوره نمونه ای را مشاهده نمیکنید که در رسانه های راست بستر اصلی یعنی رسانه های دولتی یا مورد حمایت دولتها، علیه سیاست کشورهایی که بنام کمونیستی خودرا معرفی میکنند سمپاشی نشده باشد و تصویر منفی و دیکتاتور منشانه ندهد. این جزء ثابت و قابل فهم این رسانه هاست و هدفشان اینست که کل کارنامه این نوع دولتها را به حساب کمونیسم بگذارند. یک نمونه اش بی بی سی فارسی است که در میان مردم به “آیت الله بی بی سی” مشهور شده است. اما روز 6 اردیبهشت یعنی 25 آوریل با مشاهده یک استثنا حسابی جا خوردم. و آن میدانید چیست؟ گزارش کنترل کامل بیماری کرونا در ویتنام در بی بی سی فارسی!
نام ویتنام بعد از جنگ ویتنام که در سال 1975 با پیروزی تاریخی ویتکنگ ها و دولت ویتنام شمالی و مردم علیه ارتش آمریکا و دست نشاندگانشان در ویتنام جنوبی به پایان رسید، دیگر چندان در رسانه ها ظاهر نمیشد. اما امروز به دلیل یک پیروزی تاریخی دیگر، دوباره اسم کشور ویتنام در رسانه ها ظاهر شده است و آن مقابله بسیار موثر با بیماری مهلک کروناست. بنا به این گزارش در ویتنام که هم مرز چین است و هرروز مراودات توریستی و بازرگانی عظیمی با چین دارد، حتی یک نفر از کرونا نمرده است. این را من نمیگویم. بی بی سی و رسانه های غربی میگویند. در لابلای گزارش بی بی سی تلاشهایی شده است که تصویر از بالا به پایین و دیکتاتوری از دولت ویتنام بدهد. اما اینها کلا مفتون این “معجزه سرخ” شده اند. رسانه های بستر اصلی اعتراف میکنند که ویتنام نمونه موفق مقابله با کرونا بوده است. در این کشور که حدودا صد میلیون جمعیت دارد فقط 270 نفر به کرونا آلوده شده اند و حتی یک نفر از کرونا نمرده است. این واقعا بی سابقه و شبیه یک معجزه است.
بنا به این گزارش “وقتی اولین موارد ابتلا به کووید19 در اواخر ژانویه گزارش شد دولت ویتنام خیلی سریع دست به عمل زد. دولت بلافاصله مرز کشور با چین را بست و دمای بدن کلیه مسافران ورودی به فرودگاه‌های اصلی کشور را زیر نظر گرفت. بعد از اینکه مشخص شد تقریبا همه موارد بیماری وارداتی بوده‌اند، دولت تصمیم گرفت که همه افرادی را که از خارج وارد کشور می‌شدند به مدت 14روز قرنطینه کند. دولت حتی از هتل‌ها هم به عنوان محلی برای قرنطینه افراد استفاده کرد، آن هم مجانی”
گزارش در ادامه میگوید ” همه بیماران شناخته‌شده را قرنطینه کردند و هر کسی را که با آن‌ها تماس داشته بود یافتند و تست گرفتند. به نظر می‌رسد که ویتنام توانسته است کیت‌های تست ارزانی طراحی کند و در داخل کشور به تولید برساند. اما ویتنام کشوری در حال توسعه است که منابع محدودی دارد، برای همین نمی‌توانست مانند آلمان و کره جنوبی به گرفتن تست در تعداد بالا روی بیاورد. برای همین دولت تصمیم گرفت که از “روشی ارزان” استفاده کند که هدفش ردگیری موثر ویروس و قرنطینه مبتلایان بود”.
یک اقدام دیگر دولت ویتنام بسیج عمومی علیه کرونا بود. “دولت در عین حال در سطح ملی دست به اطلاع‌رسانی زد و از پیام‌های ویدیویی خوش‌ساخت و پوسترهایی استفاده کرد که سبکشان یادآور پوسترهایی جنگ ویتنام بود. نوین ژوان فوک، نخست‌وزیر این کشور، از مردم خواست که از “عملیات بهاره این جنگ طولانی” حمایت کنند – ارجاعی واضح به عملیات نظامی موفقی که در اوایل سال 1975 علیه ارتش ویتنام جنوبی انجام گرفت”.
کنترل مرزها، تست عمومی، بسیج عمومی و بستری کردن فوری بیماران راههایی است که دولت ویتنام در پیش گرفته و توانسته است شمار تلفات بیماری کرونا در این کشور را به صفر برساند. این گزارش یک فاکت زنده و بسیار مهم را جلوی چشم قرار میدهد که جامعه اگر یک ذره به سمت دفاع از زندگی انسانها بچرخد چقدر بشریت از فجایع نجات می یابد. به این دلیل که نشان میدهد کل ادعاهای دولتها در مورد عدم امکان کنترل کرونا دروغ محض است.
یک نکته را هم در آخر اشاره کنم که سوء تفاهم نشود. من ویتنام را بویزه به دلیل سابقه تاریخیش دوست دارم. اما سیستم کنونی حاکم بر آن از نظر من و تا آنجا که میشناسم شباهتی به یک سیستم کمونیستی و کارگری ندارد. متاسفانه مردم ویتنام علیرغم تلاشها و مبارزات و فداکاریهای عظیمی که بخاطر دفاع از منزلت و کارگر و کمونیسم انجام دادند ، نتوانستند خود را از شر سیستم ضد انسانی سرمایه داری و عوارض آن خلاص کنند. ویتنام یک کشور فقیر بود و همچنان بدرجه ای در فقر بسر میبرد. اما ویتنام امروز با ویتنام قبل از جنگ بسیار متفاوت است. همین تجربه اخیر مقابله با کرونا نشان میدهد که جنگ مردم ویتنام علیه قلدری قدرتهای انحصاری سرمایه رنجها و دردها و تلفات عظیمی داشته است اما بی حاصل نبوده است. یعنی آن جدال و مبارزه انسانی و کمونیستی طولانی و تلخ که با پیروزی شیرین مردم فقیر و ستم کشیده ویتنام بر ارتش عظیم آمریکا و هم پیمانانش به پایان رسید، نشانه ها و آثار خود را به صورت یک همبستگی سراسری و انسانی در این جامعه پا برجا نگهداشته است. هرکس میتواند با این نکته موافق یا مخالف باشد. اما سوال اینست که آیا اگر همه کشورهای دنیا مثل کشور صد میلیونی ویتنام عمل کرده بودند، امروز بازهم شاهد 200 هزار نفر تلفات کرونا در دنیا بودیم؟ جواب قطعا منفی است. و این جای خوشحالی نیست. دردناک است که بدانیم انسانهایی را که از دست داده ایم میتوانستیم با یک سیاست ساده از دست ندهیم.*
کاطم نیک خواه
انترناسیونال 866
