کسب سود، آتشی بر جان کارگر

کارگری، حمید رضا بهبودی سوخت؛ نه بر اثر “سوانح کار” که این را حادثه می نامند تا از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند. از دید عالی جنابان سرمایه حادثه، حادثه است و حادثه هم گویا قبلا خبر نمی کند اما اینکه کارفرما برای رسیدن به سود هر چه زودتر و هر چه بیشتر هیچ تلاشی برای امن شدن محیط کار نمی کند.

این دیگر حادثه نیست زمینه چینی برای کشتن است. وقتی دستگاهی مجهز به تجهیزات ایمنی باشد و این تجهیزات “سایکل تایم” را طولانی کند و سبب این شود اگر قرار است روزی ۱۰۰ قطعه تولید شود به ۹۹ قطعه برسد، این را فاجعه میشمارند و چون درصدد رفع موانع سود برمی آیند تجهیزات ایمنی را از کار می اندازند و به این ترتیب با جان انسان ها بازی میکنند.

ابتکار “کار آفرین محترم” برای آماده کردن محیط کار برای وقوع “حادثه” جرم جنایی است، اما در نظام واورنه حاکم وقتی مسئله برای رسیدن به سود بیشتر است کارفرما تجلیل میشود و تکریم میگردد و جایزه بهترین کارآفرین سال را دریافت میکند.

کارگری سوخت؛ چون تشخیص مساله و پیشگیری از آن، برای استثمار شدن و کسب سود مناسب نیست و او را به سوی خلق فاجعه راندن، و این روی دیگر از فاجعه ای است که بر زندگی ما حاکم است. کار داشته باشی به جوری در معرض نیستی هستی. بیکارباشی به شکل دیگر، سریعتر و خشن تر و فجیع تر.

نظامی که مبتنی بر استثمار و کسب سود باشد از همه سو به فاجعه ختم می شود. کارگری سوخت. حمید رضا بهبودی معروف به صابر، کارگر معدن. وقتی به او گفتند “اجازه” کار کردن ندارد سوخت، از درون سوخت. و آتش به جان خودش انداخت از درون و بیرون یکپارچه شعله شد و گُر گرفت.

تامین کنندگان امنیت برای کارفرمایان یعنی پلیس این چنین واکنش نشان داد: “صابر سابقه درگیری داشت و مدیر معدن چندین بار با او مساعدت کرده!” این یعنی به ما چه و به کارفرما چه مربوط که او سوخت و نیست شد.

کارگری سوخت. چون کارش را از دست داده بود. این یعنی “شرمندگی” پیش خودت و اطرافیان. این یعنی محکوم شدن به گرسنگی و تشویش و دلواپسی بسیار هراس آور. “لعنت به این زندگی” که کارگری که محکوم به زحمت است برای به کف آوردن لقمه نانی که از آن هم محروم میشود خودش را می سوزاند.

لعنت بر این نفرین اجتماعی، نظام گندیده سرمایه داری. نظامی که هیچ ثمری ندارد جز استثمار و توحش و نابودی نفس زندگی برای ۹۹ درصد از جامعه. فاجعه ای که تا وقتی مدار زندگی بر سود سرمایه می چرخد مدام تکرار خواهد شد و در ایران حکومتی تضمین کننده این شرایط است که اساسا نوع بشر را حقیر و مستلزم عقوبت میدانند.

لعنت بر نظام اسلامی سرمایه که مسبب و زمینه ساز و گسترش دهنده فاجعه کنونی حاکم بر ایران است.