کوپن دیجیتالی

اوضاع اقتصادی رژیم اسلامی ساعت به ساعت رو به قهقرا است. رکود و تعطیلی مراکز تولید از یکطرف و تورم از شمارش خارج از جانب دیگر، تصویر اقتصاد به گل نشسته‌ای را ترسیم میکند که برای تامین مایحتاج اولیه جامعه هم با مشکل روبرو شده است. از همین‌رو بحث “کوپنی” شدن برخی از اقلام، مجددا از جانب بعضی محافل حکومتی به مطبوعات راه یافته است. برخی از آنها که گویا کماکان متوجه وخامت وضعیتشان نیستند، بحث های کهنه شده “اقتصاد دولتی یا اقتصاد آزاد” را از آرشیو بیرون کشیده و در دفاع از یکی از آنها داستان سرایی میکنند. علیرضا حیدری از “پیشکسوتان” خانه کارگر در این زمینه میگوید: “تجربه کالای کوپنی در زمان جنگ اگرچه نقایصی داشت اما برای مردم رضایت‌بخش بود که در شرایط بحران‌زده به کمک طبقات پایین‌دست آمد و امروز با امکانات عصر دیجیتال خیلی بهتر می‌توان آنرا عملی کرد.” اینکه دهه شصت با امروز چه تفاوتهایی دارد فعلا موضوع این مطلب نیست، اما تا جاییکه به مساله اقتصاد و کوپن برمیگردد یک قلم تفاوتش این است که اقتصاد امروز رژیم اسلامی دوره فروپاشی را دارد طی میکند. رژیم اسلامی در دوره جنگ تلاش کرد تا با کوپنی کردن برخی اقلام اساسی، سرعت تورم در برخی حوزه ها را کند نماید که یک مقایسه ساده مابین قیمتها در سالهای اول جنگ با سالهای انتهای جنگ، نشان میدهد که موفق به اینکار نشد. جیره بندی کردن نیازهای روزانه زندگی در سایه سرکوب خونین دهه شصت میسر گردید. همین آقایان “پیشکسوتان” خانه کارگر دشنه بدست، خود بخشی از نیروی سرکوب حاکم کننده دوران خونین و سیاه دهه شصت بودند. البته ظاهرا ایشان پس از احراز پیشکسوتی در چماقکشی، در دهه نود “نظریه پرداز” اقتصاد کوپنی  شده است. در دوره ای که قحطی (هم به معنای کمبود کالاهای مورد نیاز و هم به معنای عدم توانایی مردم در تامین کالاهای مورد نیاز) بالای سر جامعه گرفته شده است و گرسنگی معنای اخص بخود گرفته، در جایی که کل سوخت و ساز اقتصاد از کار افتاده و باندهای ثروتمند حکومتی بر لاشه بیجان اقتصادشان برای درو کردن تتمه ثروت جامعه زوزه میکشند، فقط باید جزو اعوان و انصار همین باندها بود (بمانند همین علیرضا حیدری) تا کوپنی کردن اقتصاد را در این دوره جار زد. صرف نظر از همه فرمولبندی های اقتصادی، بازگشت به ایده “کوپن”، امروز از سر ترس و استیصال رژیم اسلامی است. حاکمان اسلامی برای جلوگیری از  فروپاشی اقتصادی در حال جریان،  راه حلی ندارند. دست به همه تلاشی میزنند. یکروز آزاد کردن بنزین را اعلام میکنند، روز بعد از ترس مردم آنرا تکذیب میکنند. یکروز گران شدن انرژی را “یواشکی” در گوشه ای از صفحه روزنامه به اطلاع میرسانند، روز بعد مسئولین روزنامه را مواخذه میکنند که چرا “شایعه پراکنی” میکنید. این استیصال قبل از آنکه اقتصادی باشد، سیاسی است. رژیم اسلامی دیگر نمی تواند بمانند دهه شصت کوپن بدست مردم بدهد، علیرغم فقر گسترده، اعتراضات مردم چشم انداز سرنگونی را در جلو چشم سران رژیم اسلامی گرفته است. این دست و پا زدنها تلاش برای خریدن وقت است. چهل سال در این مملکت، سیاست بر اقتصاد حکم رانده است. سیاست “بقاء” و ادامه حیات جمهوری اسلامی، برای ثروت عمومی جامعه تعیین تکلیف کرده است. امروز مردم برای جا کن کردن سیاست و اقتصاد رژیم اسلامی خیز برداشته اند. کوپن دیجیتالی نمی تواند اقتصاد پاشیده حکومت اسلامی را نجات دهد. امروز هم سیاست بر اقتصاد حکم میراند اما اینبار نه سیاست حاکمان اسلامی بلکه سیاست مردم در خیابان که میخواهند به فقر و بدبختی نشات گرفته از همین اقتصاد، پایان دهند.*

کارگر کمونیست ۵۷۲

محمدرضا پویا