رادیو زمانه:مرحله تعیینکننده در اعتصاب کارگران پیمانی صنعت نفت ــ گفتوگو با لیلا محمودی عضو شورای سازمانده اعتراضات.عضو شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت به «زمانه» از تأکید کارگران بر ادامه اعتصاب خبر میدهد. او موفقیتهای اعتصاب تا کنون را برمیشمرد و میگوید: «ما به آینده مبارزاتمان بسیار امیدواریم».لیلا محمودی
- اعتصاب فراگیر کارگران پیمانی صنعت نفت ۳۷ روزه شد. بخشی از دهها کارگر اعتصابی (عمدتا کارگران متخصص) با پذیرش خواستهایشان بهویژه دو برابر شدن دستمزد و افزایش روزهای مرخصی به ۱۰ روز در ماه به سر کار بازگشتهاند. حدود ۷۰ درصد کارگران هنوز در اعتصابند و روزهای حساسی را در پیش رو دارند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت دوشنبه ۴ مرداد، موکدا از کارگران خواست برای حفظ دستاوردهای کنونی و به نتیجه رسیدن اعتصاب، هر چه سریعتر در شرکت و محل کار خود نمایندگان قابل اعتماد خود را انتخاب و تشکل مستقلی ایجاد کنند و به شکل متحد در برابر پیمانکاران قرار بگیرند.
این شورا نوشته است: نباید اجازه دهیم پیمانکاران کارگران منفرد را با ارعاب و تحمیل گرسنگی در تنگنا قرار دهند و اعتصاب بدون نتیجه پایان یابد.
پیمانکاران گرچه از سوی شرکتهای پتروشیمی مادر تحت فشار قرار گرفتهاند تا ظرف ۱۰ روز آینده آغاز به کار کنند، اما بخش اعظم آنها در برابر مطالبات کارگران مقاومت میکنند با این امید که بتوانند کارگران را با ارعاب و تهدید به اخراج و تحمیل گرسنگی فرسوده کنند و در لحظههای آخر با کمترین امتیازات به سر کار بازگردانند.
از شروع اعتصاب در ۲۹ خرداد، تلاش جریانات وابسته به حکومت و جریانات رفرمیست برای بازگرداندن اعتراض کارگران به مسیر چانهزنی قانونی در کار بوده اما با بیاعتنایی کارگران به امضای طومار و توسل به نمایندگان مجلس و وزرا مواجه شده است.
سازماندهندگان جمع آوری امضاء که یک ماه پیش اعلام کردند با جمعآوری امضای پنج هزار کارگر مطالبات کارگران را از طریق ویدیو کنفرانس با نمایندگان مجلس و وزرا در میان خواهند گذاشت، دوشنبه چهارم مرداد با اعلام این که تنها ۱۴۰۰ کارگر حاضر به ارسال کد ملی خود شده اند، به شکست خود اذعان کردند.
در حالی که بخش قابل توجهی از کارگران در ماههای پیش از اعتصاب نیز دستمزدی دریافت نکرده بودند و در تنگنای شدید مالی و مشکلات معیشتی به سر میبرند، در ادامه اعتصاب پایداری میکنند و مشوق همکاران خود نیز هستند.
زمانه در گفتوگو با یک عضو شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت به بررسی روند اعتصاب، دستاوردها و چالشهای کارگران پرداخته است.
درباره اعتصاب کارگران پیمانی صنعت نفت:
▪️ لیلا محمودی: بیش از یک ماه از آغاز اعتصاب کارگران پیمانی صنعت نفت میگذرد و بنا بر بیانیه شماره ۹ «شورای سازماندهی»، دامنه اعتصاب بیش از ۱۱۴مرکز نفتی را فراگرفته است. در همان بیانیه نوشته شده شمار کارگرانی که به اعتصاب میپیوندند به مراتب بیش از کارگرانی است که با پذیرش خواست مزد دو برابر و ۱۰روز مرخصی ماهانه از سوی پیمانکاران، به سر کار باز گشتهاند و اعتصاب با قدرت در حال پیشروی است. ابتدا صحنه کنونی اعتصاب را برایمان ترسیم کنید.
عضو شورای سازمانده: درست است. اعتصاب ما با قدرت جلو رفت و دامنه آن ۱۵ استان و ۱۱۴ مرکز نفتی را در بر گرفت. اما همانطور که در بیانیه شماره ۱۱ گزارش کردهایم هم اکنون یک سری از شرکتها شروع به کار کردهاند. بعلاوه پتروشیمیهای مادر نیز به یکسری شرکتها اولتیماتوم دادهاند که ظرف ده روز نیروی خود را تکمیل و کارشان را آغاز کنند. طبق همین گزارشات شماری از کارگران اعتصابی بسر کار بازگشتهاند. اما بخش بیشتر آنان همچنان در اعتصابند و اعتصاب در بخش بزرگی از نفت ادامه دارد.
تاکید ما این است که اجازه ندهیم که بصورت فرد به فرد ما را به کار فرا بخوانند و هر چقدر توانستند زور بگویند.عضو شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت
آگهی
کارفرمایان باب مذاکره را با کارگران رده تخصصی آغاز کردند و آنها را با افزایش دوبرابری مزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی به سر کار بازگرداندند. همانطور که در بیانیه قبلی اشاره کردیم این عقبنشینیها نیز خود نتیجه فشار اعتصاب ما کارگران بوده است.
خبر داریم که در جاهایی هم پیمانکاران فریبکارانه کارگران را با دستمزد دو برابری و بیست روز کار ــ ده روز مرخصی سر کار بازگرداندهاند و حتی ساعت کارشان را روزی هشت ساعت تعریف کردهاند. اما قرارداد آنها یک ماهه است و ما نسبت به آن قبلاً هشدار دادهایم. تاکید ما این است که اجازه ندهیم که بصورت فرد به فرد ما را به کار فرا بخوانند و هر چقدر توانستند زور بگویند. بنابراین باید خودمان با دخالتگری حداکثری وارد کار شویم.
برای دیدن محتوای نقل شده از سایت دیگر، کوکیهای آن سایت را بپذیریدپذیرش
انتخاب نماینده واقعی یک قدم مهم در سازمان یافتن اعتراضات ماست و اکنون بسیار ضروری است. در عین حال برای پیگیری مطالباتمان برای برداشتن قدمهای بعدی اعتراض این کار لازم و حیاتی است. با توجه به این تاکیدات در خواست فوری ما از همکاران این است که در تمام شرکتها بصورت فوری و اضطراری نمایندگان خود را برای مذاکره با پیمانکاران بر سر خواستها و مطالبات مان انتخاب کنیم. این راهکار ما برای ادامه اعتصاب و تحمیل خواستهای فوری ما به پیمانکاران است.
▪️ ل. م.: کارگران اعتصابی با چه چالش هایی روبرو هستند؟
ــ: ما کارگران اعتصابی در شرایط سختی قرار داریم. از یکسو میبینیم که در میان بخشهای مختلف حکومت، البته هر کدام با تعبیر خود، تلاشی وجود دارد برای برپا کردن شورای اسلامی در مراکز نفتی. از جمله حتی دیدید که صحبت از تغییر اداره کار منطقه ویژه اقتصادی و سپردن آن به شورای اسلامی بود. ما همان اول اعلام کردیم که شورای اسلامی پاسخ ما کارگران نیست. حراست کافی نیست که میخواهید شورای اسلامی را هم کنار آن قرار دهید که فضای امنیتی را تشدید کنید.
چالش دیگر ما با سردمداران گروههای موسوم به مدیریت پایپینگ است که میبینیم هر دم از مسیری وارد میشوند و همه تلاششان این است که مبادا ما کارگران بهجانآمده در نفت از چهارچوبههای تعیین شده قوانین جمهوری اسلامی قدمی آنطرفتر بگذاریم. از همین رو از همان آغاز در حالیکه ما به عنوان شورای سازمانده کارگران را به اعتصاب فراخواندیم و بر تجمع به عنوان یک شکل موثر اعتراض جهت جلب همبستگی مردمی تاکید کردیم، اینان با عجله تحت عنوان کمپین تخلیه سراسری کمپها همه تلاش را برای پراکنده کردن کارگران و فرستادن آنها به خانههایشان به خرج دادند و یک تاکیدشان هم این بود که تجمع نکنید چون کار خراب میشود و حتی رسما تجمع را اغتشاش خواندند.
آگهی
ولی ما همان موقع این سیاست را رد کردیم و گفتیم تخلیه کمپها جواب نیست باید کارگران خود در میدان باشند، در کمپها بمانند و در مقابل مراکز نفتی تجمع کنند و اعتراضشان را عنوان کنند. و اگر هم به خانهها میروند، از طریق گروهها در شبکههای اجتماعی مجازی مرتب در تبادل نظر باشند و دخالتگری کنند.
انتخاب نماینده واقعی یک قدم مهم در سازمان یافتن اعتراضات ماست و اکنون بسیار ضروری است. در عین حال برای پیگیری مطالباتمان برای برداشتن قدمهای بعدی اعتراض این کار لازم و حیاتی است.عضو شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت
البته قابل فهم است که کارگران در ابتدا کمپها را ترک کردند و به خانه رفتند. ولی خوشحالیشان اساسا بخاطر عمل اعتراضی متحدی بود که شروع کردند و در عین حال ماندن در کمپها در این گرمای سوزان تابستان عذابآور بود. و نیز فرصتی شد که دیداری با خانواده داشته باشند.
ولی دیدیم تعدادی در کمپها ماندند تا حواسشان باشد که پیمانکاران در نبود آنها دست به دسیسهچینی نزنند. از همین رو بود که آنها هم غذا و آب را برای کارگران قطع کردند، ولی یکباره کمکهای مردمی به کمک کارگران رسید. بعد از آن هم سریع ابراز نگرانیها از سوی کارگرانی که به خانهها رفته بودند شروع شد و زمزمههایی بلند شد که بسیار خوب، تکلیف پیگیری مطالبات چه میشود؟ در پی آن، علیرغم تاکیدات سران گروههای مدیریت پایپیگ کارگران پروژهای اعتصابی تجمعاتی زنجیروار را در شهرهای مختلف به پا کردند و در این تجمعات بر ادامه اعتصاب تا تحقق خواستهای خود تاکید کردند.
بعد از آن با گسترش اعتصابات و زمزمههای گسترش تجمعات اعتراضی مدیران گروههای پایپینگ که خود را “صاحب” کمپین میدانند به دست و پا افتادند و یکباره با این طرح جلو آمدند که بیایید مثل سال گذشته برای پیگیری خواستهای خود فردی به نام مازیار گیلانینژاد را به عنوان وکیل تعیین کنیم و وارد مذاکره شویم. برای این کار هم ۵۰۰۰ رای لازم داشتند. بعد شاهد نزاع در میان خودشان بر سر نمایندگی بودیم و در عین حال کارگران اعتصابی در شهرهای مختلف با تجمعاتشان برنامههای اینها را عملاً داشتند خنثی میکردند. ما نیزهمان موقع بیانیه دادیم و اعلام کردیم که اجازه نمیدهیم تجربه سال گذشته تکرار شود و اتفاقاً چون وعدههای سال گذشته عملی نشد اکنون دوباره با قدرت بیشتری وارد اعتصاب شدهایم.
بدین ترتیب دیدیم که طرح دوم اینها نیز نگرفت. حالا با طرح دیگری تحت عنوان نظرخواهی برای پایان اعتصاب جلو آمدهاند. و سه گزینه موافقت با پایان اعتصاب، مخالفت با پایان اعتصاب و سپردن تصمیمگیری به مدیران گروههایشان را در پاسخ تعیین کردهاند. بدین شکل بدون اینکه ما کارگران اعتصابی به خواستهایمان رسیده باشیم و حتی بدون اینکه شرط و شروطی برای پاسخگویی به مطالبات طرح کنند که قابل بحث باشد، رسماً دارند اعتصاب شکنی میکنند.
در برابر این کار، ما بیانیه شماره ۱۰ را دادیم و اعلام کردیم این طرح تفرقهافکنی و اعتصابشکنی است و بر ادامه اعتصاب با شرایطی که خود کارگران تعیین میکنند، تاکید کردیم. همانجا مشکلات کار را بر شمردیم و با تاکید بر چهار خواست فوری اعلام کردیم که میشود در همان مجامع عمومیای که در شهرهای مختلف برای تاکید متحدانه بر روی اعتصاب تشکیل دادهایم، نمایندگان واقعی خود را تعیین و از موضع قدرت و با اتکا به اعتصاب متحدانه خود به پای مذاکره برویم.
ما در این بیاینه اذعان کردهایم که به خوبی واقفیم که شرکتها پراکنده هستند و انجام این کار در سطح سراسری مشکلاتی دارد. اما اتحاد ما حول خواستهای واحد این مشکلات را کاهش میدهد و اگر در ده شرکت بتوانیم با سمبه پرزور مطالباتمان را جلو ببریم، راه برای بخشهای دیگر همکارانمان باز میشود و در نتیجه این اعتصاب برای ما دستاوردها بیشتری خواهد داشت. بنابراین مشاهده میکنید که ما اعتصاب پر چالشی را به جلو بردهایم.
به کمپهای کاری ما نگاه کنید. وضع غذا و حمامها و دستشویی و سطح پایین بهداشت را در آنها ببینید. به معنای واقعی یک اردوگاه اجباری کار است.عضو شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت
- ▪️ ل. م.: معیشت کارگران اعتصابی و خانوادهشان چگونه تامین میشود؟ خانوادههای کارگران چگونه به اعتصاب مینگرند؟ کارگران اخراجی چه وضعیتی دارند؟ آیا مواردی هست که به سر کار بازگشته باشند؟
ـ: ما کارگران در نفت مثل همه بخشهای دیگر کارگری زیر فشار سنگینی قرار داریم. از جمله افزایش سرسامآور قیمتها فشار سنگینی بر روی ماست. به ویژه آن بخش از همکاران پروژهای روزمزد ما که نهایتا سقف حقوقشان به چهار و نیم میلیون میرسد در شرایط دشوارتری زندگی میکنند. دوسال پیش بود که گفته شد نرخ خط فقر ۱۲میلیون است. با این حساب چگونه زندگی خود را بگذرانیم؟
اما مسایل دیگری هم کار و زندگی را بر ما سخت کرده است. به کمپهای کاری ما نگاه کنید. وضع غذا و حمامها و دستشویی و سطح پایین بهداشت را در آنها ببینید. به معنای واقعی یک اردوگاه اجباری کار است.
به لحاظ ایمنی نیز وضع وحشتناک است. آلودگی صوتی و تنفسی و دیگر آلودگیهای ناشی از حریقها ما را به عذاب آورده است. بخاطر استشمام هوای آلوده ریه خیلی از همکاران ما آسیب دیده است. به علاوه به خاطر اینکه نفت یک مرکز صنعتی حساس کشور است، فضا به شدت امنیتی است. ما یک عمر است کار میکنیم بدون اینکه بتوانیم نفس بکشیم. تا حرف بزنی، در لیست سیاه قرار میگیری و این شروع دربهدری و بیتامینی بیشتر است. از دست پیمانکاران ظالم عاجز شدهایم. قوانین ویژه اقتصادی هم قوانین بردگی کارگر است. تا کی این وضع را ادامه بدهیم؟ بنابراین درست است که در کوران اعتصاب فشار اقتصادی سنگینی به ما و خانوادههایمان وارد میشود. اما ما نگران آینده خود و خانوادهمان و بویژه کودکانمان هستیم.
فشار کار آنقدر بالاست که خیلی از ما با توجه به دوری از خانواده، حتی از لذت بودن با بچههایمان و دیدن کودکی کردن و بزرگ شدن آنها محرومیم. بنابراین مرگ یکبار شیون یکبار. ما دیگر حاضر به ادامه این بردگی نیستیم.
حالا به دنبال این توضیحات میتوانیم جواب سوال شما را هم بدهیم. دوستان، روشن است که همین الان ما با مشکلات معیشتی سختی روبرویم. همانطور که گفتم اصلا دلیل این اعتصاب بهخاطر همین سختی معیشتی و نگرانی ما از آینده خانواده و فرزندانمان بوده است. بهخصوص هر کدام از ما حقوق های معوقه داریم و پیمانکاران چپاولگر مزد ما را هم به گرو گرفتهاند تا بلکه مجبور به بازگشت بر سر کار بشویم. از سوی دیگر شماری از همکاران روزمزد ما در جریان این اعتصاب اخراج شدهاند و یک مطالبه ما امروز بازگشت به کار همه کارگران اخراجی است.
البته این راه هم بگوییم که مشکل معیشتی در میان ردههای مختلف همکاران ما متفاوت است. همکارانی که کار تخصصی دارند و حقوقهایشان مثلا بالای پانزده میلیون است تا حدودی حاشیه امن دارند که خود را به سختی تا دو ماهی بکشانند. اما آن بخش از همکاران ما که روزمزدند و مزدشان نهایتا چهار و نیم میلیون است، تازه حقوق عقب افتاده نیز دارند، همانطور که گفتم تحت فشار سنگین اقتصادی هستند و ما سعی میکنیم با جلب همبستگیهای مردمی بر این مشکلات فایق آییم.
قسمت دیگر سوال شما در مورد خانوادههایمان بود. خانوادههای ما همدرد ما هستند. همراه ما هستند. این وضعی که توضیح دادم دامنگیر خانوادههای ما نیز هست. بنابراین آنها با حساسیت اخبار اعتصاب را دنبال میکنند. و گاهی اوقات از ما پیگیرتر هستند و این برای ما بسیار دلگرم کننده است.
به خاطر اینکه نفت یک مرکز صنعتی حساس کشور است، فضا به شدت امنیتی است. ما یک عمر است کار میکنیم بدون اینکه بتوانیم نفس بکشیم.عضو شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت
▪️ ل.م.: در کنار اعلام حمایت بی نظیر اقشار و گروههای مختلف در داخل و خارج ایران از اعتصاب، خبرها و تصاویری از اقدامات حمایتی ساکنان و زحمتکشان محل اقامت کارگران اعتصابی منتشر شده است. حمایتهای محلی چه ابعادی دارد؟
ـ: حمایت ها چه در داخل ایران و چه از سوی هم طبقهایهای ما در سطح جهان بسیار وسیع و دلگرمکننده است و همین جا از جانب همه همکارانم از همگان تشکر و قدردانی میکنم. اما در مورد اقدامات حمایتی مستقیم مردمی، بیشتر مربوط به روزهای اول اعتراضمان است. مربوط به روزهایی است که چنانچه اشاره شد بخشی از همکاران ما برای اینکه از نزدیک اوضاع را تحت کنترل داشته باشند و مراقب دسیسهگریهای کارفرمایان باشند و بقیه را خبردار کنند در کمپها باقی مانده بودند. اما در اعتصاب بودند. پیمانکاران که دیدند کار خوابیده است. غذا و آب را برای این همکاران قطع کردند. شما تصور کنید در این گرمای تابستان بر آنها چه میگذشت. در آن هنگام کمکهای حمایتی ساکنان و زحمتکشان محل اقامت کارگران اعتصابی بسیار زیبا و به موقع بود. غذا آوردند. مخازن آب را برای همکاران ما پر کردند وغیره. مشخصا در عسلویه ما شاید این کمکها بودیم.
▪️ ل.م.: میبینیم برخی کارگران در مناطقی به سر کار بازگشتهاند ولی آن چه به دست آوردهاند عمدتاً افزایش دستمزد بوده است. در برخی قراردادها که در فضای مجازی منتشر شده میتوان دید یکی از مواد آن، تعهد به عدم اعتراض و شرکت نکردن در اعتصابهاست. اگر قراردادهای منتشر شده واقعی باشند، امضای چنین قراردادهایی توسط کارگران را نگرانکننده نمیدانید و راهی برای مقابله با آن در نظر گرفتهاید؟
ـ: بخشی از پاسخ این سوال را در بالا دادیم. پیمانکاران دست به همه این توطئهگریها زدهاند. در جاهایی کارگران وقتی با چنین تعرضی روبرو شدند، همانطور که اشاره کردم، کار را فورا ترک و به اعتصاب پیوستند.
ضمن اینکه ما در مورد قراردادها بر ۴ نکته تاکید کردهایم:
- یکی اینکه قراردادها رسمی و کتبی باشد.
- دوم اینکه کارگران هوشیار باشند که با وعدههایی چون افزایش دو برابری مزد و غیره، اما قرارداد یکماهه فریبشان ندهند. قرارداد حداقل باید تا آخر پروژه پابرجا باشد.
- سوم اینکه قراردادهای موفقی که زیر فشار اعتصاب ما پیمانکاران وادار شدند به دو برابر کردن دستمزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی تن بدهند، مبنای بازگشت به کار کارگران دیگر و قراردادهای آن ها باشد و به کمتر از آن رضایت ندهیم.
- و بالاخره این که در هر کجا که امکانش را داریم جمع شویم. مجمع عمومی تشکیل دهیم و نماینده واقعی خود را انتخاب کنیم و از طریق نمایندگانی که انتخاب میکنیم شروط خود را برای بازگشت به کار طرح کنیم. ضمن اینکه، توافقات هیچ مذاکرهای تا زمانی که کارگران آن بخشی که در موردشان مذاکرهای صورت گرفته، رضایت نداده باشند رسمیت ندارد.
فشار کار آنقدر بالاست که خیلی از ما با توجه به دوری از خانواده، حتی از لذت بودن با بچههایمان و دیدن کودکی کردن و بزرگ شدن آنها محرومیم. بنابراین مرگ یکبار شیون یکبار. ما دیگر حاضر به ادامه این بردگی نیستیم.عضو شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت