“شما که پیرو مرام کمونیستی نیستید؟”

محسن رفیق دوست، ریئس بنیاد مستضعفان،  دریک مصاحبه تلویزیونی درپاسخ مصاحبه کننده که ازاو میپرسد که آیا رفیق دوست با حقوق ۱۹ میلیون تومانی یک کارمند در بنیاد مستضعفان موافق هست میگوید بله و دلیلش هم آنست که این شخص کار با ارزشی را انجام میدهد. مصاحبه کننده میپرسد “آن کارگری که درمعدن کار میکنه، زن و بچه اش را هم نمیبینه، جونش هم درخطره مگر کار آن با ارزش نیست؟” رفیق دوست در جواب میگوید: “شما که پیرو مرام کمونیستی نیستید؟” او بعدا تلاش میکند که توضیح دهد که مرام کمونیستی چیست. او میگوید “اونی که میگه به اندازه نیازت…”. دراینجا مصاحبه کننده که ظاهرا متوجه میشود رفیق دوست دارد کار را خراب  میکند وسط حرفش میدود و بحث را عوض میکند. اما رفیق دوست چرا جواب سوال مصاحبه کننده را با سوال درباره “مرام کمونیستی” میدهد؟ واضح است که او متوجه شده که مصاحبه کننده مقایسه نامناسبی انجام داده، و معضل کارگر معدن با کار شاق و حقوق ناچیز را با کارمند ۱۹ میلیونی مقایسه کرده و این نوع مقایسه ها برای سرمایه داران خطرناک است. ظاهر رفیق دوست فکر کرده است که برای در رفتن از مهلکه به نفرت سرمایه داران از کمونیسم پناه ببرد اما متوجه نیست که اتفاقا در جامعه ماجرا برعکس است و کمونیسم محبوب است و سرمایه داری مورد تنفر مردم است و مردم هر روز علیه مشقات و تبعیض این نظم ضد انسانی در اعتراضاتشان حرف میزنند. بطور واقعی وقتی این سوال و جوابها را در متن اوضاع و احوال سیاسی ایران بخصوص در متن اعتصابات شکوهمند هفت تپه و گروه فولاد اهواز بررسی میکنیم  کل این نمایش مبتدل تلویزیونی چیزی بجز نشانه ای از ترس و وحشت سران رژیم منجمله رفیق دوست از عروج جنبش کارگری و حق خواهی کارگران نیست.

واقعا جالب است، مصاحبه کننده دارد ارزش کار کارگر معدن را با ارزش کار کارمند بنیاد مستضعفان مقایسه میکند که رفیق دوست یکدفعه بیاد مرام کمونیستی و آن شعار معروف کمونیستی که میگوید “از هرکسی بنا به استعدادش و به هرکس به اندازه نیازش” می افتد. چرا اینطور است؟ به این دلیل ساده که او بطور غریزی ارتباط لاینفک حق خواهی کارگران و مرام کمونیستی را میفهمد. او با مورد سوال قرار دادن “مرام کمونیستی” در اصل دارد به کارگران هشدارمیدهد که پایتان را از گلیمتان بیرون نگذارید و  حرف و یا شعاری ندهید که بوی شعارهای کمونیستی بدهد. تو گویی او هنگام سوال مصاحبه کننده صدای کارگرانی را میشنود که از خیابان مجاور دارند بسمت اداره او هجوم میآورند و شعار میدهند “حقوق های نجومی فلاکت عمومی”. او هم دارد به آنها میگوید که حواستان باشد که شعارهای شما شعارهای کمونیستی است.

اما واقعیت این است که نه به سخره گرفتن “مرام کمونیستی” و نه به زندان انداختن و شکنجه و اعدام کارگران مبارز نمیتواند از روی آوری کارگران  به مرام کمونیستی ممانعت بعمل آورد. چرا که مرام کمونیستی محصول مبارزه کارگران و پرچم کارگران درمبارزه بر علیه نظام سرمایه داری است.  بعبارتی دیگر مبارزه کارگری و مرام کمونیستی همزاد و هم تاریخ همدیگرند. بیجهت نیست هر جای دنیا که یک مبارزه  کارگری بر علیه نظام سرمایه داری هست درصف مقدم این مبارزه کارگران کمونیست هستند.

در پایان باید گفت که رفیق دوست و دیگر سران رژیم با شوخی، به سخره گرفتن مرام کمونیستی و یا اعتراف به نفوذ “چپ های نو” و “مارکسیست-لنینیست” ها درمیان کارگران در اصل دارند به همدیگر گوشزد میکنند که غول طبقه کارگر بیدارشده و این بار با پرچم خودش یعنی پرچم کمونیستی دارد به میدان میآید و این امری خطرناک است. اما باید به این جناتیکاتان گفت که دیر بفکر نجات خود افتاده اید. نه فقط جامعه در ابعاد میلیونی برای سرنگونی حکومت اسلامی دارد آماده میشود بلکه  هر روز تعداد هرچه بیشتری از مردم محروم و کارگران را با مرام کمونیستی آشنا میشوند و به آن روی میاورند. از این ببعد منتظر باشید که رهبران اجتماعی و کارگری هر چه بیشتتری با سربلندی اعلام کنند که کمونیست هستند. آنموقع است که شوخی مبتذل رفیق دوست و امثالهم به ضجه های مرگشان تبدیل خواهد شد. به امید آنروز.

کارگر کمونیست ۵۶۰

 

محمد کاظمی

۱۸ فوریه ۲۰۱۹ – ۲۹ بهمن ۱۳۹۷