همسرنوشتی طبقاتی علیه بیکاری

کارگر کمونیست ۵۶۲

در حاشیه اخبار کارگری

نسان نودینیان

 

«ایلنا: اعتراض بومی‌های عسلویه به بیکاری/ بازنشسته‌های نفت در پارس جنوبی چه می‌کنند؟!

کارگران بومی عسلویه می‌‌گویند: حق ماست که در پروژه‌ها به کار گرفته شویم.

جمعی از کارگران بومی عسلویه از استخدام غیربومی‌ها انتقاد کردند و گفتند: تعداد زیادی از کارگران بومی که با اتمام پروژه‌های پیمانکاری بیکار شده‌اند، در انتظار به‌کارگیری مجدد هستند. این درحالیست که تعداد زیادی از غیربومی‌ها در پروژه‌های عسلویه و کنگان مشغول به کار هستند. این کارگران که روز گذشته مقابل دفتر منطقه ویژه جمع شدند، می‌گویند: تعدادی از بازنشسته‌های نفت با حقوق‌های بالا استخدام شده‌اند؛ ما خواستار خاتمه اشتغال آنها و جذب بومی‌های متخصصی هستیم که بیکار هستند. این کارگران با بیان اینکه به همه مسئولان و نماینده مجلس مراجعه کرده‌ایم، افزودند: خیلی از غیربومی‌ها، بازنشسته‌ها نیز در عسلویه حقوق بالا می‌گیرند؛ درحالیکه کارگران بومی، پیمانکاری هستند و بدون امنیت شغلی با حداقل دستمزد سر می‌کنند».

 

در اوایل اسفندماه ۹۷ کارگران بیکار عسلویه علیه بیکاری دست به اعتراض زده بودند. کارگران میگویند؛ «تعدادی از بازنشسته‌های نفت با حقوق‌های بالا استخدام شده‌اند؛ ما خواستار خاتمه اشتغال آنها و جذب بومی‌های متخصصی هستیم که بیکار هستند». معماری خبر توسط ایلنا انجام شده، سیاست مزورانه ایلنا و خانه کارگر شکاف میان کارگران، بومی و غیر بومی، و یا مهاجر است. تحت تاثیر شرایط نابسامان اقتصادی موجود، بیکاری و اخراج های گسترده و ناامنی شغلی یک گرایشی در میان کارگران به ترند مزورانه و ضد کارگری حکومت و رژیم سرمایه متوسل شده اند و از کارگر بومی و غیر بومی، خارجی و خودی اشاره کرده اند. هوشیاری بالا علیه رفتارهای مزورانه نهادهای حکومتی و پیش کشیدن بحث کارگر بومی و غیر بومی را باید شناخت و علیه آن ایستاد و جهت اعتراض کارگر را باید بطرف حکومت اسلامی و بورژواها و صاحبان سرمایه گرفت. ما بارها شاهد خبر اعتراض کارگران “بومی” علیه غیر بومی ها بوده ایم. دلائل نارضایتی کارگران علیه بیکاری واضح است؛ شرایط نابسامان اقتصادی، پایین آمدن قدرت خرید مردم، افزایش شکاف طبقاتی و عدم تامین زندگی در اثر بیکاری میلیونی و تعطیلی صدها کارخانه و فابریک و شرکت های ساختمانی. اعتراض به بیکاری فرض هر کارگری است و دلیل بیکاری وجود نظام منحوس سرمایه و سودجوئی سرمایه داران و کافرمایان است.

در مقابل این سیاست تفرقه باید محکم ایستاد. مساله این است که کارگران و فعالین کارگری باید با هوشیاری تمام سیاستهای مزورانه و تفرقه افکنانه نهادهای حکومتی و خانه کارگر و ایلنا را خنثی کنند و اجازه ندهند کارگر بیکار به دام سیاست ارتجاعی کارفرما و ارگانهای دولتی بشود. کارگران بیکار عسلویه در اعتراضات اخیرشان گفته اند کارگران “غیر بومی” را استخدام نکنید! و یا آنها را اخراج کنید و کارگران “بومی” را استخدام کنید. این شعار و خواسته که توسط کارگران بیکار عسلویه انجام شده، بضرر طبقه کارگر است و دردی هم از آن کارگر بیکار دوا نمیکند و اساسا این روش مبارزه نیست. کارگر بیکار وقتی با شعار بیکارسازی دسته ای دیگر از کارگران (کارگر غیر بومی) بمیدان میاید عملا سیاست بیکارسازی حکومت اسلامی سرمایه و کارفرماها و توطئه های فریبکارانه آنها را رسمییت میدهد. توسل به این شعار درد ناامنی شغلی را دوا نمیکند. فاصله کارگران هم طبقه را بیشتر و بیشتر میکند. باید هوشیار باشیم، همسرنوشتی طبقاتی و اتحاد و همبستگی طبقه کارگر را تقویت کنیم. دشمنان طبقه کارگر را هدف قرار دهیم.

این وظیفه کارگران سوسیالیست و رهبران کارگری است که در مجمع عمومی و نشستهای کارگری، در محیط کار و میدیای اجتماعی با حوصله و متین با کارگران بیکار صحبت کنند و ترند کارگر بومی و غیر بومی و روشهای مزورانه دارودسته های حکومتی و سرمایه داران و خانه کارگری ها را افشا کنند، و با خواستهای مطالباتی طبقاتی خواهان امنیت شغلی و بیمه بیکاری شوند.

کارگران بارها اعلام کرده اند که یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین ابزار سرمایه و حکومت آن جلوگیری از اتحاد کارگران و ایجاد تفرقه بین آنهاست: “کارگران آگاه و پیشرو را به زندان می‌اندازند وتشکل‌یابی را ممنوع می‌کنند. با حذف رهبران‌مان و خانه‌نشین کردن آنها تلاش می‌کنند عده‌‌ای اجیر شده را در راس مبارزات ما قرار دهند. ما بین ما ایجاد رقابت می‌کنند و هم سو با این اقدامات، نیروی سرکوب پرورش می‌دهند و بخشی از طبقه ما را به عنوان نیروی سرکوب در خیابان‌ها به مصاف ما می‌فرستند.

فراخوان ما همبستگی و یکپارچگی برای مبارزه با فقر و نابرابری  است.”

***

 

در حاشیه واکنش آموزش و پرورش به اعتراضات سراسری معلمان

در دومین روز اعتصاب و تحصن قدرتمند و سراسری معلمان سراسر کشور که به فراخوان «شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران» برگزار میشود، رسانه ها سکوت کردند، اما آموزش و پرورش ناچار به واکنش شده است.

 

«امیرعلی نعمت‌اللهی (قائم مقام وزیر آموزش و پرورش) در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، گفت: در استفاده از امکانات و ظرفیت‌های وزارت آموزش و پرورش برای همکاران فرهنگی و فرهیخته در سراسر کشور کوتاهی نکرده‌ایم، البته در برابر خدمات، تلاش‌ها و کرامت همکاران‌مان شرمنده هستیم، ولی همکاران فرهیخته ما هم بدانند که تمام خادمانشان در حوزه ستادی، استانی و کشوری وزارت آموزش و پرورش هر آنچه که امکان‌پذیر بوده را پیگیری کردند. همکاران ما در حوزه ستادی مضیقه‌ها و توانمندی‌های معلمان را می‌دانند، اما انتظار ما از همکاران این است که همه با هم با یک همدلی و همکاری کارها را جلو ببریم. در سال آینده بحث مهم طرح رتبه‌بندی معلمان را داریم که اجرایی خواهد شد. علاوه بر آن بر اساس قانون بودجه می‎توان از ظرفیت‌های دیگر برای بهبود وضعیت معیشتی اقدام کرد که ما برای همکارانمان حتما این کار را خواهیم کرد…»

 

واکنش آموزش و پرورش قابل تامل است. اینها در اینجا خط و نشان کشیدن و تهدید را کنار گذاشته و به سیاست تعامل و رفتار ملایم روی آورده اند! چرایی این تعامل و رفتار ملایم کجاست؟

آموزش و پرورش در دومین روز اعتصاب و تحصن معلمان و با عجله واکنش نشان داد. واکنش عجولانه اینها ضمن اینکه تعامل و رفتار ملایم را در خود دارد، اما بشدت مزورانه است. اینها با این واکنش سریع عملا اعلام کرده اند زیر بار خواستهای معلمان نمیروند. هنوز جوابی و اقدامی برای آزادی معلمان زندانی نداده اند. طبق معمول وعده هایی را داده اند که اگر فشار اعتصاب و اعتراضات معلمان جدی نشود هیچوقت عملی نمیکنند. در شرایطی که معلمان در اعتصاب قدرتمند هستند و در شرایطی که در واکنش سریع  حکومت اسلامی و آموزش  و پرورش نگرانی از گسترده شدن اعتراضات مشهود است و با ترفند و سلاح تعامل بمیدان آمده اند، معلمان اعتصابی باید با توان و قدرت متحدانه برای تخقق خواستهایشان بر تداوم مبارزه پایفشاری کنند. واکنش سریع آموزش و پرورش را افشا و بر اتحاد و همبستگی بیشتر برای بعقب راندن توطئه های حکومت اسلامی و آموزش و پرورش نیروی وسیعتر با اعتراضات و اعتصابات گسترده را تدارک ببینند.

 

معلمان و فرهنگیان، بازنشسته ها و کارگران در چند سال گذشته در مرکز ثقل و جوشش اعتراضات قرار گرفته اند. در سال ۱۳۹۷ معلمان چند بار در سطح محلی و سراسری دست به اعتراضات کوبنده و شکوهمند در اشکال اعتصاب و تحصن، راه پیمایی و تجمع زده اند.

بفراخوان شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران تجمع سراسری در روز ۲۰ اریبهشت ۹۷ و در روزهای ۲۲ و ۲۳ آبان ۹۷ و ۲۵ بهمن  ۹۷ برگزار شد. در صدها مدرسه و ده ها شهر اعتصاب و تحصن معلمان برگزارشد. خواستهای اعتراضی معلمان علیه تورم و گرانی، علیه فقر، علیه ناامنی معیشتی و شغلی، علیه دستگیری و امنیتی کردن فعالیت معلمان و برای آزادی معلمان زندانی و آزادی تشکل و بیان برگزار شده است. معلمان خواستهایشان را به این شکل فرموله کرده اند: «آزادی معلمان زندانی، رفع موانع قانونی برای فعالیت رسمی تشکلهای صنفی فرهنگیان، اختصاص بودجه عادلانه برای آموزش و پرورش، همسان سازی حقوق معلمان بازنشسته با شاغلان ، داشتن بیمه کارآمد و فراگیر، توقف سیاست‌ پولی سازی مدارس».

حکومت اسلامی و آموزش و پرورش خود نیز به اندازه ما مردم، شاهد شکاف طبقاتی، نابسامانی اقتصادی، و بیکاری هستند، میدانند مسبب تمام این شرایط نابسامان نظام سیاسی ظالمانه و دزد و فساد حکومت اسلامی است، میدانند جامعه در حال التهاب و دگرگونی است، میدانند با خط و نشان و دستگیری کارگر و معلم و بازنشسته اعتراض خاموش نمیشود، میدانند یکی از خواستهای اصلی معلمان آزادی معلمان دستگیر شده است، و میدانند که خواست زندگی انسانی در صدر مطالبات و مبارزات قرار دارد. به همین دلایل ناچارند سیاست تعامل و رفتار ملایم را اتخاذ کنند، به این امید که با این به اصطلاح رفتارهای ملایم موج رو به گسترش اعتراضات را کم کنند. اما، همچنانکه ما شاهدیم اعتراضات روز بروز گسترده تر و رادیکالتر شده است. کارگر و معلم و بازنشسته و دانشجو با خواستهای مشترک و با پرچم اعتراضی مشترک و همه گیر در مبارزه ای دائمی قرار دارند.  تعامل حکومت اسلامی  با زبان ملایم با معلمان ضعف و عقب نشینی حکومت اسلامی است. معلمان و بازنشسته ها با اعتصابات گسترده و شکوهمند در حمایت مردم در سطح سراسری یک گام به پیش گذاشته اند. اعتصاب و تحصن های روزهای ۱۲و۱۳ و ۱۴ اسفند ۹۷ گامی مهم در بعقب راندن سیاست سرکوب حکومت اسلامی است. این پیشروی را باید به پلی برای عقب راندن حکومت و برآوردن کلیه خواستهای معلمان تبدیل کرد.*