اثر هنری چندان مهم نیست، ایده پشت اثر مهم است! در حاشیه طرحی وارونه و گمراه کننده

اخیرا و پیرامون قتل رومینا اشرفی، “مانا نیستانی” طرحی را منتشر کرده است که بیان کننده واقعیت امروز جامعه ایران نیست. طراح یا کاریکاتوریست میتواند خلاقیت و زیبایی کار خود در یک اثر تصویری را به مخاطب و بیننده برساند اما اینجا خود طرح با داشتن هر درجه از خلاقیت هنری چندان مهم نیست بلکه مهم ایده ای است که میخواهد طرح یا اثر هنری را بطور واقعی و عینی توضیح دهد.
با دیدن این طرح این را گرفتم که گویا این مردم و جامعه هستند که میخواهند آلت قتاله یا داس را بدست پدر و یا بسوی آدمکشان اسلامی مدافع قوانین اسلامی دراز کنند. در حالیکه قضیه کاملا برعکس است. این قوانین ضد زن اسلامی حکومت است که ابزار کشتار را در دستان پدر، برادر و همسران نرینه قرار میدهد و همین قوانین و کاربدستان به اصطلاح قضایی نیز از آنان حمایت میکنند.
این طرح حتی نمیتواند شامال دوران بقدرت رسیدن حکومت هار اسلامی هم باشد. در این طرح اگر توسط نیستانی و هر طراح دیگری هم برعکس بتصویر کشیده شود و حاکمیت و قاتلان این داس را در اختیار آن جمعیتی که نشاندهنده مردم است دراز کنند، میخواهد بگوید “ایران جامعه ای اسلامی است”. اما واقعیت گذشته جامعه ایران، بویژه در شرایط و اوضاع سیاسی امروز، همیشه علیه جنایتکاران حاکم بوده است نه علیه رومیناها.
به باور من طرح مانا نیستانی بشدت گمراه کننده است. قاتلان رومیناها، قوانین اسلامی، مدافعین این قوانین در حکومت و افراد و بستگان نرینه ناموس پرست که تحت تاثیر این قوانین و تبلیغات عقب مانده اسلامی جان عزیزانشان را میگیرند می باشند. آن دستی که گویای توده وسیعی از مردم در این طرح است، آنانی هستند که در آبان ماه موج وسیع و گسترده ای از شهامت و جسارت را برای بزیر کشیدن آدمکشان واقعی حکومتیان خلق کردند نه اینکه ابزار کشتار را در دستان آدمکشان بگذارند.
عبدل گلپریان