اختلاف و ناتوانی مقامات بر سر مهار زنان

انتقاد مکارم شیرازی از “بی‌تفاوتی” دولت روحانی در قبال “بدحجابی”

اولین بار نیست که مقامات یا جناح های حکومتی بر سر کنترل اوضاع جامعه همدیگر را به نقد می کشند.

تجربه سیاسی نشان داده که اختلاف بین جناح ها با پیشروی جنبش های اعتراضی و مبارزات مردم همواره شدیدتر و شکاف بین آنها عمیقتر شده است.

مساله زنان موضوعی جنجالی است که همواره به اختلافات جناح های حکومتی دامن زده. و اما اینبار یکی از شناخته شده ترین مراجع تقلید حکومت، به رئیس جمهور حکومت در بی تفاوتی نسبت به مساله “بدحجابی” انتقاد میکند. دلیل این انتقاد به هیچ عنوان بی تفاوتی روحانی و دولت وی در برخورد با مساله بی حجابی نیست، بلکه بطور قطع پیشروی زنان در “نه به حجاب اجباری” و مبارزه علیه قوانین اسلامی و شرایط اسفناک حاکم است که روحانی در مهار آن دچار ناتوانی است.

مساله بر سر کنترل زنان و مهار نیمی از جامعه می باشد که در واقع از دست همه جناح های حکومت خارج است. مساله بر سر نحوه برخورد با زنان و سبک مهار نیمی از جامعه است که در هر دوره به اختلافات جناح ها و مقامات می افزاید. یک جناح معتقد است که با اقدامات سختگیرانه تر میتوان جلوی موج بی حجابی عملی و علنی و سراسری را گرفت و یک جناح دیگر معتقد است که اقدامات سختگیرانه تر نتیجه عکس دارد و با اقدامات توجیه گرایانه باید ضرورت رعایت حجاب اجباری را در زنان ایجاد کرد.

اما آنچه مشخص است اینست که زنان در ایران از چهل سال پیش تصمیم خود را گرفته اند، و همین اواخر با کارزار “دختران خیابان انقلاب” که دل خیزش انقلابی دیماه 96 برآمد، در اقدامات علنی و سراسری با سر چوب کردن حجاب، همه قوانین اسلامی و اجباری را سر چوب و به آن اعتراض کردند. زیر بار حجاب اجباری و قوانین اسلامی نرفته اند و نمی روند و با مقاومت و ایستادگی در مقابل یک حکومت سراسر خشونت، این نهاد قدرت و همه جناح های آن را به گفته و اعتراف خود مقامات آن شکست داده اند. زنان سینه یه سینه ماموران خشونت طلب “گشت ارشاد” که امروز به “پلیس داعشی” مشهور شده اند می ایستند و حق خود را طلب می کنند. در مقابل بیحقوقی ها، روحیه مبارزاتی خود را تقویت میکنند و در میدان مبارزه با قوانین زن ستیز و ضد زن، عوامل سرکوب را به زانو در می آورند.

از طرف دیگر زنان در ایران یکی از نیروهای محرکه و پیشرو در نقد وضعیت موجود، در جنبش های مبارزاتی و اعتراضی در جامعه در راستای تغییر و روند برداشتن حکومت از سر راه جامعه ایران هستند. لذا همواره خطر بزرگی برای حاکمیت محسوب شده اند؛ مساله و دغدغه مکارم و مکارم ها همین است، با زنانی طرف هستند که برای رهایی از وضعیت موجود، برای آزادی خود و همنوعان خود و رهایی جامعه کفشهای آهنین به پا کرده اند. زنانی که تصمیم دارند هم خود را رها سازند و هم کل جامعه را، و گام اول رهایی خود را برداشتن حجاب از سر، این نماد کنترل، مهار، بیحقوقی و تحقیر زن میدانند. هم روحانی بر این موضوع واقف است و هم مکارم شیرازی و هم همه مقامات جمهوری اسلامی. مساله اینجاست که هیچ جناحی و مقامی و هیچ ارگان سرکوبی قادر به مقابله با جنبش آزادیخواهانه، برابری طلبانه، و سکولاریستی موجود در جامعه ایران که زنان پرچمدار آن هستند، نیست. امروز زنان پرچم “انقلاب زنانه” را بالاتر از همیشه به اهتزاز درآورده اند، پرچمی که هیچ نیرویی قادر با پایین آوردن آن نیست.

و اما ضرورت در این دوره حساس سیاسی میگوید که لازم است زنان، این نیروی قوی و محرکه جامعه بیش از هر زمانی به تشکل یابی و متحزب شدن روی آورند. قطعا مبارزات جمعی و گسترده تر در قالب تشکل و تحزب با یک پلتفرم انقلابی و سرنگونی طلبانه، مبارزات زنان ایران را با گامهای بلندتر و روندی سریعتر به نتیجه مطلوب که برداشتن حکومت حاکم از سر راه زنان و جامعه باشد میرساند و قدرت ما را در برپایی یک حکومت سکولار با قوانینی که متضمن آزادی و برابری همه افراد جامعه باشد مضاعف خواهد کرد. لذا فراخوان من به دختران خیابان انقلاب و همه زنان پیشرو و مبارز ایران اینست که هر چه سریعتر حزب خود را پیدا کنید و به یک مبارزه جمعی بپیوندید. به انقلاب زنانه بپوندید، این ضرورت امروز ماست.

انترناسیونال 768