ادامه دارد …

با در نظر داشتن اعتراضات کارگران در سال ۹۷، انتظار می رود که سال ۹۸ سال گسترش حتی بیشتر اعتراضات کارگری باشد. جمهوری اسلامی سال ۹۷ را با رودروئی با کارگران در رشته های مختلف و بدون اینکه بتواند به مطالبات هیچکدام از آنها جواب بدهد، با مشکلات زیادی پشت سر گذاشت. اعتراضات طولانی مدت کارگران هپکو، نیشکر هفت تپه و گروه ملی فولاد اهواز، اعتراضات سراسری معلمان و بازنشستگان و کارگران راه آهن، اعتراضات پراکنده کارگران صدها مرکز کاری به دستمزدهای پرداخت نشده، بیکارسازی‌ها، به قراردادهای موقت و به ناامنی محیط کار، جامعه را بطور بی سابقه رادیکال کرده که با درس گرفتن از این اعتراضات وارد سال ۹۸ شده ایم.

هم‌اکنون زمزمه‌های اعتراضات بزرگتر و گسترده تری به گوش می‌رسند. “شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران” طی بیانیه‌ای معلمان شاغل و بازنشسته را برای ساعت ۱۰ صبح ١٢ اردیبهشت، که روز معلم است، به برپایی تجمعات سراسری در مقابل مراکز آموزش و پرورش استان‌ها و شهرستان‌ها برای پیگیری مطالبات معلمان و در اعتراض به عدم پاسخگوئی به مطالباتشان توسط دولت اسلامی، فراخوان داده است. این یک فراخوان مهمی است، چرا که روز قبل از آن هم، ۱۱ اردیبهشت، روز کارگر است و انتظار نمی‌رود کارگران در این موقعیت دهشتناک معیشتی ای که رژیم بر آنها تحمیل کرده، در این روز سکوت کنند و رژیم را به چالش نکشند. در میان خشم و نفرتی که کارگران به این رژیم دارند و اعتراضات پراکنده‌ای که هر روزه چند تا برگزار می‌شوند، کسی نباید تعجب کند که کارگران مراکز مختلف با معلمان و بازنشستگان همصدا شده و خشم و نفرت خود را از کارخانه و کارگاه به خیابان بیاورند، که کل جامعه با آنها همصدا خواهد شد.

گام مهم بعدی

گام بعدی جنبش کارگری برای ادامه‌دار، متحد و هماهنگ شدن اعتراضات کارگری، متشکل شدن کارگران است. واضح است که هیچگونه اعتراض و اعتصابی بدون درجه‌ای از تشکل امکان پذیر نیست. کسانی این اعتراضات را رهبری و هماهنگ می‌کنند و همان‌ها آن تشکل اولیه و هسته اصلی آن را پی ریخته و سازمان می‌دهند. همین فعالین کارگری لازم است که این تشکل‌های اولیه و جنینی خود را پایدار و ادامه‌دارتر و آنها را با دیگر تشکل‌ها هماهنگ کنند. در میان فعالین کارگری شناخته شده و باتجربه هم، کسانی جلو خواهند آمد که شبکه‌ای برای هماهنگ و همصدا کردن این تشکل‌ها ایجاد کنند. این یک گام بسیار مهم است که می‌تواند اعتراضات کارگری در این دوره را سازمان بدهد و رهبری کند. به نظر من این مسئله باید به اولویت فعالین کارگری تبدیل بشود. تأکید بر اهمیت این موضوع از این ناشی می‌شود که کارگران معترض مراکز مختلف به این نکته واقف می گردند که در اعتراضشان بر علیه این وضعیت تنها نیستند و بخش وسیعی از جامعه را همراه خود دارند. شاید گفته شود که این موضوع را می‌شد سال‌های پیش هم مطرح کرد. شاید می‌شد؛ اما جامعه ایران هیچ زمانی به گستردگی امروز یکپارچه معترض به این وضعیت نبوده که از یک طرف کارگران، معلمان، بازنشستگان، زنان و جوانان به میدان آمده اند، و از طرف دیگر هست و نیست بخش وسیعی از مردم در مواجه با آخرین زلزله‌ها و سیل اخیر به فنا رفته و حکومت برای تدبیر راه چاره، مزدور از عراق، لبنان و افغانستان وارد کرده که آنها را سرکوب کنند. این مسئله بر خشم توده‌های مردم دهها بار افزوده است و در عین حال باعث تضعیف روحیه چندین باره نیروهای سرکوبگر و جبون رژیم شده است.

در مواجه با چنین موقعیتی فقط تشکل و شبکه هماهنگ کننده تشکل‌هاست که ادامه‌دار بودن اعتراضات را تضمین خواهد کرد.

۲۲ آوریل ۲۰۱۹

کارگر کمونیست ۵۶۹