انقلابات خاورمیانه و شمال آفریقا، ۱۱فوریه سالگرد سرنگونی رژیم مبارک  

امروز۱۱ فوریه سالگرد سرنگونی رژیم حسنی مبارک به قدرت انقلاب مردم مصر در سال ٢٠١١ می باشد. هشت سال پیش اعتراضات و تظاهراتهای میلیونی علیه رژیم مبارک، بدنبال سرنگونی رژیم بن علی در تونس، آغاز شد. در مدت زمان کمتر از یک ما و در ادامه تظاهراتهای هر روزه مردم در میدان التحریر قاهره و در سراسر کشور، رژیم مبارک در ١١ فوریه ٢٠١١ توسط انقلاب مردم سرنگون شد.
انقلاب مصر ادامه انقلابات خاورمیانه و شمال آفریقا و یا آنچه که “بهارعربی” نامید شده مجموعه از اعتراضات و انقلابات در کشورهای عربی بود که از تونس آغاز در زمان کوتاهی به مصر، لیبی، سوریه و یمن سرایت کرد. رژیم های مبارک، بن علی و قذافی سرنگون شدند.
این انقلابات امید و آرزوی رسیدن به آزادی و رهایی از شر رژیم های دیکتاتوری و دخالت مردم در تعیین سرنوشت سیاسی و زندگی شان را وارد صحنه تغییر و تحولات منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا کرد. انقلابات آغاز دوره جدیدی در تاریخ منطقه را نوید می دادند. دوره ای که انسانها و مردمان این منطقه برای اولین بار و در این ابعاد وارد عرصه سیاست شده و با دخالت از پائین و با قدرت مردم رژیم های هار دیکتاتوریهای ارتجاعی را به زیر کشیدند.

در مصر با سرنگونی رژیم مبارک جریانات اسلامی میداندار شدند. محمد مرسی رهبر جریان اسلامی اخوان المسلمین به ریاست جمهوری رسید. مقاومت ومبارزه مردم بر علیه قدرت گیری جریان اسلامی ادامه داشت که سرانجام در «انقلاب دوم مصر» در تابستان سال ٢٠١١ مرسی و جریان اسلامی را سرنگون کردند.
در بطن این تغییر و تحولات ارتش هم از فرصت پیش آمده استفاده کرده و با اعلام “بی طرفی” در سرنگونی رژیم مرسی، السیسی ژنرال ارتش را به عنوان”ناجی مصر” به راس قدرت پرتاپ کرد. با قدرت گیری نظامیان رسما فرمان پایان انقلاب صادر و سرموبها شروع شد. سیسی و ارتش میدان التحریر این سنبل انقلاب و اعتراض را تخلیه کرده و ممنوعیت برگزاری تظاهراتها و تجمعات را رسما اعلام کردند. بدین ترتیب انقلاب دوم مصر به شکست کشانده شد.

رژیم های مبارک، بن علی و قذافی سرنگون شدند. در سوریه و یمن این انقلابات توسط دار و دسته های رنگارنگ اسلامی و تروریست اسلامی از یک طرف و از طرف دیگر در نتیجه ابعاد سرکوبها و وحشیگریهای رژیمهای در راس کار،تبدیل به جنگ داخلی، به جنگ بین رژیمهای حاکم و دار و دسته های تروریست اسلامی شد.صحنه لیبی نیز چند ماه بعد از سرنگونی رژیم قذافی تبدیل به جنگ باندهای بازماند از رژیم سابق و جریانات تروریستی اسلامی شد.

این انقلابات  رژیم های هار و دیکتاتور نظیر بن علی، مبارک و قذافی را سرنگون کردند. به این معنا موفق بودند. اما در رسیدن به اهداف دیگرشان نظیر برپایی حکومت های مردمی با دخالت مردم در سرنوشت سیاسی شان و برقراری آزادی های سیاسی ، و مهمتر از همه برقراری عدالت و رفاه و یک زندگی انسانی برای شهروندانشان شکست خوردند. نبود یک حزب رادیکال چپ؛ دخالتگر و کمونیست با آلترناتیو انقلابی و از پائین خطری بود که از همان اول این انقلابات را تهدید میکرد.و این خطرکماکان برای هر تحرک انقلابی در منطقه وجود دارد.

انقلاب مصر و سایر انقلابات منطقه نشان داد که مبارزات کارگران و مردم بدون داشتن حزب سازمانده ورهبر مبارزات، با سیاستها و تشخیص های به موقع و بدرست شانسی برای رسیدن به پیروزی نهایی و به نفع مردم را ندارند.  یک علت شکست این انقلابات عدم تحزب  جریان چپ و رادیکال با نماینده گی خواستها و مطالبات  کارگران و مردم بود.این امر فرستی شدد برای جریانات اسلامی و دار و دسته های رنگارنگ اسلامی و ناسیونالست و نظامی، به همراه بازماندگان رژیم های سرنگون شده، به این انقلابات مردم خوب پاشیدند و آنها را سرکوب و مردم را روانه خانه هایشان بکنند.کارگران و مردم کشورهای منطقه و بخش چپ و پیشرو و انقلابی آن باید این موضوع را ارزیابی و از دلایل شکست آن درس گرفته و برای انقلابات بعدی، این بار با خواستهای روشن و حزب خودشان وارد صحنه سیاست شده و امر انقلابات ناتمام منطقه را به نتیجه برسانند.

ممد شکوهی

٢٢ بهمن ١٣٩٧، ١١ فوریه ٢٠١٩