روزنه rowzane خبری – تحلیلی کم نیستند روزهای که “جهانی” هستند. گرامی داشته می شوند، به مناسبت آنها برنامه هایی برگزار میشود، یادبودهایی گرفته میشود، خواسته هایی مطرح میشود و دستاورد شمرده میشوند. روزهایی که به یک موضوع معین و یا به بخش خاصی از جامعه معطوف هستند. این روزها همین جوری از سر خیرخواهی رسمیت نیافته اند. این روزها با تلاش فعالین آنها به دولتهای سرمایه داری تحمیل شده است و مجبور شده اند رسمیت بشناسند. مبارزات وسیع و مهمی پشت آنها بوده است. سرمایه داری حساب و سود و زیان اش را کرده و به آن تن داده و یعنی دیگر جایی برای مقاومت برایش نبوده است. 8 مارس و روز جهانی مبارزه علیه خشونت بر زنان و روز کودک و …از این روزها هستند. سازمان ملل مرجع بین المللی بورژوازی در زمانه ما مجبور شده که این روزها را به عنوان یک روز جهانی برسمیت بشناسد. اما اکثریت کشورهای عضو این سازمان، همین ها را هم تاب نیاوردند و تا توانستند به روی خودشان نیاوردند که این چنین روزهای هم هست. بلکه فعالینی که سعی در برگزاری مراسمی برای این مناسبت ها کرده اند همواره با زندان و شکنجه روبرو شده اند. اول ماه مه، روز جهانی کارگر از این قاعده نیز مستثنا نبوده و مبارزه ای سهمگین و خونین تاریخ شکل گیری و تداوم آنرا می سازد. این روز اما از آن روزهای نیست که نهادی مانند سازمان ملل بخواهد یا بتواند آنرا برسمیت بشناسد. این روز چون اساس نظام سرمایه داری را نشانه گرفته است، هیچگاه بورژوازی نمی تواند با آن کنار بیایید کارگران اما در کشورهای زیادی توانستند به بورژوازی حاکم، بودن این روز را تحمیل کنند.
دلیلی مهمی که روز جهانی کارگر را از روزهای دیگر که جهانی خوانده میشوند برجسته تر میکند این است که این روز در گرامی داشت آن بخش از جامعه است که 99 درصد آنرا تشکیل میدهد. این روز جهانی است چرا که این 99 درصد جهانی است. این روز جهانی است چرا که مبارزه علیه استثمار محدود به یک کشور خاص نیست و استثمار امری جهانی است. این روز جهانی است، چرا که دستاوردهای مبارزات کارگران تنها به کارخانه یا صنعت خاصی محدود نمانده است. در دویستمین سالگرد تولد مارکس بی بی سی در یادداشتی تاکید کرد که هر چه امروز از خدمات اجتماعی داریم مدیون مارکس هستیم و مارکس این همه را ممکن میدانست، چون به نیروی طبقه ای واقف شد که جهانی بود. خواست 8 ساعت (از درخواستهای انترناسیونال اول به رهبری مارکس ) که اولین خواسته برای این روز بود و بهانه برای شکل گیری آن بود. و این خواسته ای بود مربوط به همه کارگران در سراسر جهان و قرار گذاشته شد برای این خواسته کارگران در سراسر جهان. در این روز معین دست از کار بکشند. بدین ترتیب از آن زمان تا امروز با شیوع کرونا و بحرانی جهانی که در پی آن شکل گرفته کارگران، 99 درصدی های جامعه همان وظیفه مبارزاتی را بر دوش دارند که در ابتدا داشتند. چرا که سرمایه داری عملا به همه جامعه (جهان) ثابت کرد که سر سوزنی به فکر رفاه مردم نیست و همه تصویری که از “امکانات جوامع مدرن” ساخته بودند پوچ و بی معنی از کار درآمده است. و معلوم شده که از “جوامع مدرن” تا “جوامع عقب افتاده” اولویت اول سود سرمایه است و تضمین آن با مخوف ترین سازمانهای امنیتی و انبارهای پر از تسلیحاتی که برای نابود کردن چهار بار کره زمین کفایت میکند، ممکن شده است.
لنین سرمایه داری را تحت عنوان امپریالیسم عصر گندیدگی آن خواند و امروز گندیدگی ونکبت سرمایه داری مشام کل جامعه را آزرده است. در پی همه گیری کرونا ویروس همه دولتها سرمایه داری در کلیه کشورها “غافلگیر” شدند، غافلگیر شدند چون اساسا قرار نبوده سرمایه قدمی برای رفاه کارگر و توده مردم بردارد. ارزان سازی نیروی کار یک رکن مهم برای سرمایه داری از ابتدا تا کنون بوده است. پیشگیری و گسترش بهداشت و خدمات اجتماعی و رفاه یعنی گران شدن نیروی کار، این یعنی سود را باید فراموش کنند و این برایشان امری است ناممکن است. این از نیت بد آدمهای بد نیست این نیاز ضروری سرمایه داری است و هر زمانی متناسب با نیازشان شخصیتهای آن نیز سر و کله شان پیدا میشود. از بیسمارک تا هیتلر و خامنه ای و اردوغان و ترامپ ( و بسیاری شخصیتهای دیگر در این فاصله) یک خط و یک سیاست بوده اند و آنرا به پیش برده اند و به تناسب زمانه خود شکل و شمایل این سیاست متفاوت بوده است.
اول ماه مه مشخصا مبارزه ای علیه ارزان سازی نیروی کارو به پوچی رساندن زندگی 99 درصد جامعه بوده است. این روز مختص به خواسته های صنفی بخشی معینی از جامعه نیست بلکه اول ماه مه روزی مربوط به کل جامعه است. در ایران هر سال که روز جهانی کارگر برگزار شده است و خواسته هایی که هر ساله مطرح شده است، تنها مختص به کارگران فلان بخش از صنعت و کارگران آن نبوده است. لغو اعدام، مبارزه برای تعیین دستمزد بر اساس خط رفاه، لغوکار کودک، آزادی زندانیان سیاسی، مبارزه علیه امنیتی کردن پرونده های فعالین سیاسی، مبارزه علیه شکنجه و ….از جمله خواستهای اول ماه مه ها بوده است. امسال با شیوع کرونا ضرورت مبارزه علیه سرمایه داری را صد چندان شده است و این مبارزه مختص به یک کشور نیست. این امری است جهانی. به یمن وجود روزی مانند اول ماه مه به طور جدی آلترناتیو طبقه کارگر در سطح دنیا مطرح است. امسال بیش از هر سالی آلترنایتو جهانی طبقه کارگر یعنی سوسیالیسم نیاز ضروری جهان شده و پرچم آن باید برافراشته تر شود. روز کارگر، اول ماه مه روز آلترناتیو انسانی است، روز سوسیالیسم است.” اساس سوسیالیسم انسان است . چه در ظرفیت فردی و چه در ظرفیت جمعی. سوسیالیسم جنبش بازگرداندن اختیار به انسان است.” زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر.
یاشار سهندی
