حد و مرز دیکتاتورها

جو بایدن در سخنرانی سالانه در کنگره امریکا: “از تاریخ این درس را گرفته‌ایم که اگر دیکتاتورها هزینه تجاوزگری خود را نپردازند، آشفتگی بیشتری ایجاد می‌کنند. ” در این سخنان حقیقتی نهفته است. تا وقتی دیکتاتورها سرشان به کار خودشان بند باشد و در داخل کشوری که حاکم هستند هر ستمی روا دارند و بدین طریق “زیر ساخت” تحقق هر چه بیشتر سود را فراهم کنند و همپای سرمایه جهانی قدم بر­دارند و ریاضت اقتصادی را دنبال کنند نه تنها محق هستند بلکه بشدت تشویق هم می­شوند وهیچ آشفتگی هم ایجاد نمی­کنند، فرش قرمز زیر پایشان پهن می­شود؛ اما همین که پایشان را از گلیم شان درازتر کنند و مدعی سهمی فراتر از مرزهای کشوری خود شدند هزینه تجاوزگری شان را پرداخته­اند البته نه همه جا و همه وقت. لازم نیست در تاریخ بگردیم و مثلا هیتلر را نشان دهیم. دم دست خودمان زیاد هستند.

چهار دهه دیکتاتوری اسلامی سرمایه با سبعیت و شقاوت کم نظیر در تاریخ بر ایران حاکم است و صدایی از کسانی مانند بایدن بلند نمی­شود، برعکس همه جوره علامت فرستادند که هوایتان را داریم. آنجا هم اقدامی می­کنند به خود زحمت نمی­دهند درِ سفارتخانه جمهوری اسلامی را گلِ بگیرند بلکه تحریم اقتصادی راه می­اندازند تا دودش مستقیم تو چشم مردمی برود که فریادشان از ستم دیکتاتور به هفت آسمان رسیده. همیشه مردمی که زیر چکمه دیکتاتورها له شده­اند هزینه تجاوزگری دیکتاتور را پرداخته­اند. دیکتاتورها و حامیانشان هزینه خیلی چیزها را باید بپردازند.

مندرج در ژورنال شماره ۴۹