دانشگاه زنده است

جنبش دانشجویی همواره در فضای سیاسی کلان جامعه نقش موثر و پیشرویی ایفا کرده است. پیش از انقلاب مردمی 57 و بعد از آن حد فاصل انقلاب و روی کار آمدن ضد انقلاب اسلامی بر ستون فقرات انقلاب بواسطه قتل‌عام و کشتار میلیونی آزادی خواهان، پیش ازاین دوره معرف به انقلاب فرهنگی، دانشجویان با بدل کردن دانشگاه ها به حوزه های اصلی بحث آزاد حول سیاست و گرایشات مختلف که چپ و کمونیسم در آن هژمونی داشت به عنوان سنگر محکم اندیشه های حق طلبانه در برابر هر اندیشه ی ارتجاعی اسلامی قد علم کرد و عملا کنترل و ادراه شورائی دانشگاه را بدست گرفت. در چهار دهه گذشته پش از انقلاب فرهنگی و کشتار دانشجویان اغلب کمونیست و چپ گرا بدست گله های حزب الهی شاهد دوام مبارزات دانشجویی با مختصات حق طلبانه، آزادیخواهانه و برابری طلبانه با محوریت رسیدن به حقوق انسانی وهم سو با جنبش سرنگونی بوده ایم. با تغییر توازن قوا در سالهای 78، 88، 96، و خیزش آبان و اعتراضات دیماه 98 دانشجویان مواضع رادیکال خود را در مقابل حکومتی که فقر، فلاکت، تبعیض و کشتار را بر آنان تحمیل کرده فریاد زدند، اما گفتمان در فضای دانشجویی از آبان و مخصوصا بعد از دیماه 98 تا کنون بوی دیگری به خود گرفته است. دانشجویان به صراحت میگویند که حکومت جنایتکار و ارتجاعی نابود باید گردد. خواستهای و مطالبات دانشجویان در 16 آذر علی رغم کرونا در بین تمامی گرایشات به نوعی هژمونی جریانات و پراتیک های سیاسی کمونیستی را آدرس میداد که خواست و الویت اش سرنگونی جمهوری اسلامی با خواست هایی به میدان آمده بود که اجرای این خواستها از جمله لغو حجاب اسلامی، ملغی شدن دست اندیشه دینی از دانشگاه، آزادی در تحزب و اداره شورایی دانشگاه به منزله فرو ریختن ستونها و بسط های حکومت اسلامی در دانشگاه و جامعه برشمرده میشود.

دانشگاه زنده است؟
با تمامی بگیر و ببند ها و سرکوبها دانشجویان به مبارزات خود مقابل حکومت ادامه داده اند و با وجود کرونا که در دید اولیه برخی از فعالین به نوعی از منفعل شدن فضای مبارزات دانشجویی هراس داشت به نوعی موجب آن شد که مطالبات برحق و رادیکال دانشجویی حتی بدون حضور فیزیکی در سنگر دانشگاه در هر بیانیه و اطلاعیه و حتی مقالات منتشر شده در نشریات دانشجویی همانند کشیده ای محکم بر صورت حکومت فرودآید. دانشجویان در کنار سایر رنجکشان هم در فضای دانشگاه و هم در فضای سیاسی کلان روشنایی بخش راه مبارزات طبقاتی و حق طلبانه محکم در برابر حکومت ایستاد. این مبارزات بعد از دیماه 98 با بایکوت انتخابات، اعتراضات طبقاتی در دانشگاه، ایستادن در کنار اعتصاب سراسری کارگران بیش از 50 کارخانه و مراکز نفتی، جنبش «من هم» به بسطهای تجاوز تحت حکومت و قوانین اسلامی تحمیل شده بر جامعه ایستاد و دست به افشاگری در فضای دانشگاه و کلان زد، در همین برهه بود که دانشجویان به عنوان عنصر فعال جنبش علیه اعدام در مقابل حکم اعدام صادره بر فعالین دستگیر شده در خیزش آبان 98 و در جهت لغو اعدام نوید افکاری نقش خود را ایفا کرد.
اعتراضات طبقاتی دانشجویان با تشکل یابی در سطح دانشگاه ها در حال شکل گیری بود که بیانیه مشترک بازنشستگان، مدافعین حقوق کودکان، کارگران و دانشجویان به میز سازمان عفو بین المللی ارجاع داده شد که خواست محکومیت حکومت کشتار خیزش آبان 98 و محاکمه عاملین و آمرین این اقدام وحشیانه حکومت اسلامی در مجامع بین المللی جهت حمایت از مبارزات دانشجویان ایران جهت منزوی کردن جمهوری اسلامی مطرح شد، در ادامه مبارزات 16 آذر 99 را پشت سر گذاشتیم و خواست های رادیکال دانشجویان دوباره با رویکرد مشابه توسط بخش بزرگی از جریانات سیاسی در دانشگاه، خواستهای برابری طلبانه و هدف قرار دادن بنیادهای اصلی حکومت اسلامی به شکلی رسا مطرح شد. مبارزات دانشجویی ادامه دارد و تمامی فشارهای طبقاتی، تهدیدها، شکنجه ها و احکام شنیع نتوانسته بر صلابت جنبش پیشروی دانشجویی گزندی وارد کند و دانشجویان پویا تر از سابق با تجارب موفق سالهای پیشین خود قدم به قدم به سرنگونی حکومتی که تمامی مصائبش را سبب شده است نزدیک میشود.

دانشجوی آزادی خواه امروز و راه پیشروی مبارزات بسوی سرنگونی جمهوری اسلامی
بخش اعظم فعالین دانشجویی و هر آنچه را که جنبش دانشجویی می نامیم را همواره دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب با هژمونی اندیشه چپ گرایانه و سوسیالیستی تشکیل داده اند. البته هیچ شمردن سایر جریانات سیاسی در دانشگاه و جنبش دانشجویی نگاه ما را به صفوف مبارزات دانشجویی علیه جمهوری اسلامی نگاهی غیر واقعی است ولی کتمان این واقعیت که بخش اکثریت دانشجویان سرنگونی طلب چپ گرا و پراتیک کننده اندیشه خط کمونیسم کارگری بدون حتی هرگونه عضویت سازمانی برای ما فعالین کمونیست کارگری نوید بخش اجرای راه درست سیاسی و راهبردهای ملزوم آن برای بخش های مبارزاتی جامعه از جمله دانشجویان میباشد. این بدان معناست که اندیشه ی درست و روی خط سیاسی ای که بر مبنای کمونیسم رنگین قرن بیست و یکمی کمونیسم کارگری مورد توجه بخش عظیم جامعه قرار گرفته و اجرای آن اهداف که بخاطر آن انواع مشقات و مصائب زندگی را به گردن خریدیم به نتیجه میرسد و باید از این صرف نظر نکرد که این اندیشه سیاسی به عنوان کمونیسم مترقی روز، آلترناتیو جدیدی در مقابل چپ واپس گرای غیر اجتماعی و محبوس در دل بخشی کوچک کارخانه و به اصطلاح سکتاریستی قرن پیشین، موجب پراتیک نوع جدید این اندیشه سیاسی و نجات بخش عظیم جامعه موجب آن شود تا در بخش های پیشروی جنبش سرنگونی و در دل آن توسط دانشجویان به اشکال موئر پیش برده شود.
نکته جالب توجه این نوع هژمونی سیاسی در جنبش دانشجویی اینجاست که مجریان سیاستهای درست این خط فکری حتی شاید کمونیست نباشند و از سر دغدغه فکری و شخصی خود پراتیک درست و طبقاتی خود را اجرا میکنند. نمونه بارز این مبارزات، مبارزه علیه حجاب است که بخشی از چپ سکتاریست قرن بیستمی آن را در اولویت مبارزات طبقاتی تعریف نمیکرد ولی اغلب دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب این مبارزه را آنقدر محکم در مقابل حکومت بر سر چوب علم کردند تا حکومتیان سخن از امکان لغو حجاب اجباری باز کردند. نمونه دیگر این مبارزه سیاسی بحث و اعتراضات جهت لغو اعدام و دادخواهی از کشته شدگان خیزش آبان 98 بود که شاید حتی بخش اعظمی از این فعالین در داخل حتی ذره ای تعلق به کمونیست کارگری نداشته باشند ولی از سر همگرایی و تعلق خاطر به این خواست انسانی آن را پراتیک میکنند.

با تعاریف تصویر شده از پراتیک سیاسی و عملی دانشجویان آنچه مسلم است فعالین دانشجویی نیاز به فراغت از بسط های نظارتی حکومت در فعالیتهای پیشرویشان میباشند که لزوم تشکل یابی تحت عنوان شوراهای مستقل دانشجویی را بیش از پیش نمایان میکند. آنچه عیان است، کمتر دانشجویی به این ضرورت فکر نکرده باشد ولی باید بدانیم که زمان آن فرا رسیده تا سنگر های خود را بصورت مستقل در دانشگاه بدست خود اداره کنیم و حتی بتوانیم تا اداره شورایی دانشگاه را در گام های بعدی به دست گیریم تا دانشگاه را از بندهای تحمیلی حکومت اسلامی بطور کلی رها کنیم. دانشجویان میدانند که هر مناسبت تاریخی و زمانی باید محور مطالبه گری خود بدل شود و آنها را در دل تشکلات مستقل دانشجویی بیان کنند تا بتوانند بدون هرگونه ممیزی ای فریاد زنند و بواسطه آن بتوانند گام به گام حکومت را در آن راستا عقب برانند و به پرتگاه سرنگونی قدم به قدم نزدیک کنند. دانشجویان آن چه نشان دادند به شکلی آشکار قدم پس نگذاشتند و با صلابت و با قدرت تمام و با سرعتی بی مانند به جلو پیشروی میکنند.