زندگی نمیکنیم که کار کنیم!

کارگر کمونیست ۶۶۰
این روزها صف‌بندیهای درون جامعه هر روز مشخصتر و حساستر میشود. جامعه پر از التهاب و مبارزه است و همه شواهد انقلابی انسانی را درچشم انداز نزدیک جامعه قرار میدهد. رژیم دزدسالار اسلامی که تا خرخره در گل فرو رفته، هیچ راه برون رفتی بجزء فشار بیشتر به طبقه کارگر و حقوقبگیران سر راه خود نمیبیند و میکوشد با ابزار سرکوب و اعدام، فشار را از روی خود کمتر کند و یک روز بیشتر برای خود عمر بخرد.
در مقابل سرمایه داران و حکومتش،جامعه ایستاده است و صف انسانیت هر روز به خیابان میآید و حق داشتن زندگی ای انسانی را فریاد میزند. بخش های مختلف طبقه کارگر در اعتراض به زندگی زیر خط فقر قدرتمند تر ازهر وقت به میدان آمده و با خواست حداقل دستمزد باید بیشتر از خط فقر ۱۲ میلیون تومانی باشد صدای اعتراضش را بلند کرده و معیشت ومنزلت را حق مسلم خود میداند. از حقوق پایه ای خود چون درمان و تحصیل رایگان برای همه و داشتن حق مسکن سخن میگوید. از حق داشتن کار و حق معیشت حرف میزند و در مقابل سرکوبگریها ایستاده و شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد سر میدهد.
کارگران نیشکر هفت تپه، فولاد اهواز، نفت (رسمی و پیمانی)، بازنشستگان تامین اجتماعی، پرستاران، معلمان و همه زحمتکشانی که چرخهای جامعه بدستشان به حرکت در میآید، خوب میدانند که سرمایه داران و حاکمین چه انتظاری ازشان دارند. حکومت دزدسالار اسلامی و تروریست پرور به ما میگوید که باید مانند برده های ۲۰۰۰ سال پیش زندگی کنیم. یعنی فقط کار کنیم و کار، درحالیکه فعالین و رهبران کارگری، حقوق زنان، بازنشستگان، معلمان، حقوق کودک، محیط زیست اعلام کرده و میکنند؛ نه! ما کار میکنیم که زندگی کنیم و از تمام امکانات جامعه امروزی بشر استفاده کنیم و لذت ببریم. این حق ماست که از دستاوردهای تکنولوژیک و دانش بشری و تمام وسائل رفاهی که خود سازندگانش هستیم، بهرهمند شویم و زندگی مرفه و شادی داشته باشیم. میخواهیم ازهنر و سیر وسیاحت لذت ببریم. کودکانمان شاد و مرفه رشد کنند و آخرین دستاوردهای بشر را دراختیار داشته باشند. علم و هنر و ورزش بیاموزند و رشد کنند. نه مثل امروز که میلیونها کودک حتی سواد خواندن نوشتن را ندارند و برای زنده ماندن مجبورند کار کنند، آنهم در محیطی که دائما در معرض خشونت جسمی و روانی هستند. حداقل دستمزد باید در حدی باشد که زندگی مرفه و شاد یک خانواده را تامین کند. اگر هم کار نیست باید بیمه بیکاری، تضمین کننده رفاه و آسایش شهروندان باشد.
با تکنولوژی و دانش امروز بشر و منابع طبیعی موجود، میشود یک جامعه انسانی را برای همه شهروندان سازمان داد. بشرطی که پول نفت و منابع معدنی صرف تروریسم اسلامی نشود. بشرط اینکه هزینه های دستیابی به سلاح هسته ای و نیروهای سرکوبگر مردم قطع شود. بشرط اینکه پولهای دزدیده شده توسط حاکمان و مسئولین اختلاسگر و آقازاده هایشان را به صندوق مملکت بازگرداند شود. بجای ساختن مسجد و زندان، بیمارستان و مراکز علمی و هنری باید ساخت تا انسانها زندگی شاد، خلاق و انسانی داشته باشند.