سرود زندگی در پارک ساعی تهران

این ویدئو کلیپ اعتراضی را با همه وجود ببینید و گوش کنید. ماجرا چیست؟ این دست افشانی ها و پایکوبی ها از چه حکایت می کند. چرا با دیدن چنین اعتراضی مو بر تن سیخ شده و سرها بسوی آن می چرخد؟. آیا یک شهروند اروپایی با مشاهده یک اعتراض خیابانی در لندن، پاریس یا برلین همین احساس را می گیرد که ما مردم ایران از دیدن این اعتراض در پارک ساعی تهران گرفته ایم. قطعنا جواب خیر است. اما چرا؟ اول خبر را بخوانیم:
اعتراض در پارک ساعی تهران بخاطر اشغال جایگاه ورزشی توسط اداره منکرات رژیم اسلامی. روز یکشنبه ١٦ ‌ آبانماه شماری از مردم تهران در اعتراض به اشغال جایگاه ورزش صبحگاهی شان توسط ماموران اداره منکرات در پارک ساعی تهران، با راهپیمایی و رقص و شادی در پارک اعتراض کردند.

این جشن و پایکوبی و اعتراض خیابانی در پارک ساعی سرود زندگی از قعر جهنم اسلامی است. سرودی از درون جهنم فقر و تنگدستی، اعتیاد میلیونی، انفجار تن فروشی حتی در میان کودکان ۱۰ – ۱۲ ساله. سرودی در نکوهش سفره خالی کارگرانی که ماهها حقوق دریافت نکرده اند. این بانگ اعتراض به جهنم واقعی است که صدر اسلام و همه امامان و ملاهای اسلامی و رهبران جمهوری اسلامی جلوی روی ما گذاشته اند.
این مارش اعتراضی است علیه بهشت سرمایه داران و آقازاده ها و میلیاردرهای جیره خوار حکومتی. این خشم مردم علیه حکومتی است که از شادی و خوشی و سرزندگی مردم هراسناک است. حکومتی که مردم را غرق در اعتیاد و فقر و دلمردگی می خواهد. در برابر این جهنم حکومت اسلامی، مردم با چنگ و دندان به دنبال یک میلیمتر خوشی و سرزندگی و آسایش اند. این جنگ زندگی علیه سیاهی و تباهی ای است که جمهوری اسلامی به ارمغان آورده است.

در برایر این حکومت ضد بشری و این جهنم اسلامی هر کوی و برزن و هر کوچه و خیابان را به سنگری برای جشن و شادی و سرود زندگی تبدیل کنیم. جمهوری اسلامی دارد به پایان راه خود می رسد عمر ننگین این حکومت را کوتاه تر کنیم.