روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
طی روزهای منتهی به اول ماه مه و روز جهانی کارگر، دستگاههای امنیتی برای جلوگیری از هماهنگی و برنامه ریزی جهت برگزاری تجمع و مراسم روز کارگر اقدام به احضار گسترده فعالین کارگری نمودند.
از جمله این احضارها می توان به احضار شریف ساعد پناه، شیث امانی، مظفر صالح نیا و همسرش، شریف ساعد پناه و همسرش شهلا دلبین از اعضای اتحادیه آزاد کارگران ایران و از فعالین کارگری در سنندج و نیز ناهید خداجو و شاپور احسانی راد دو عضو هیئت مدیره این اتحادیه میتوان اشاره کرد.
در شرایطی که نارضایتی های عمومی در همه زمینه ها و قسمت ها نسبت به وضعیت موجود غیر انسانی در حال اوج گیری است ، حکومت بیم آن را دارد که تجمعات اعتراضی کارگران و زحمتکشان به یک خیزش انقلابی و خیابانی همانند دی ماه 96 و آبان 98 تبدیل گردد و مردم عاصی و متنفر از نظام دوباره یقه حکومت را بگیرند. به همین دلیل از روی وحشت و استیصال به حربه همیشگی احضار و تهدید دست میبرد تا بلکه از طریق اعمال این سیاست ، روند رو به گسترش اعتراضات را کند تر نماید. حکومت اسلامی که خود را زیر فشار فضای پر تلاطم جامعه می بیند سرکوب میکند تا دو صباح بیشتر بماند.
جمهوری اسلامی به این نکته آگاه است که گرامیداشت روز جهانی کارگر می تواند به ستون و پایه ای برای اتحاد وسیع فعالین کارگری ، معلمان و دانشجویان بدل گردد و تناسب و توازن قوا را به نفع کارگران و مزد بگیران در نبرد طبقاتی شان تغییر دهد. از همین رو همواره تیغ سرکوب خود را در جایی تیزتر کرده که از ناحیه توان و قدرت اجتماعی آن جا احساس خطر بیشتری می نماید.
به موازات قدرت گرفتن جنبش های اجتماعی و به خصوص جنبش کارگری که قادر است در پیشاپیش اعتراضات جامعه قرار گیرد و در نهایت تحولات سیاسی و اجتماعی بنیادی را رقم زند، دستگاه های امنیتی سرکوبگر می کوشند تا به طرق مختلف از تشکل یابی طبقه کارگر و انسجام سازمان یافته آن جلوگیری و آن را در هم کوبند.
علاوه بر این به کمک نهادهای ضد کارگری مثل شورای اسلامی کار، طیف خانه کارگری ها و ادارات حراست تلاش دارند با ایجاد تفرقه و چند دستگی میان فعالین کارگری و اختلاف افکنی بین آنها با هدف منفعل کردن و از دور خارج ساختن آنها از مبارزات، توان جنبش را تضعیف نماید تا از پیوند خوردن اعتراضات کارگران با مطالبات توده مردم ناراضی و به جان آمده و به طبع آن از کشیده شدن اعتراضات به خیابانها جلوگیری نماید.
واقعیت این است که خشم گسترده و نفرت عمومی از حکومت، مطالبات انباشته شده مردم و فقر و درماندگی توده های زحمتکش و فرودست که بخش عظیمی از جامعه را تشکیل میدهند، چنان وسعت و شدت یافته است که ماشین سرکوب جمهوری اسلامی نخواهد توانست جلوی قد علم کردن خیزش های اعتراضی پیش رو را بگیرد.
اعتراضات کارگران، کشاورزان و بخش های دیگر در روزهای اخیر و همینطور صدور بیانیه ها و قطعنامه های تشکل های مختلف کارگری به مناسبت روز جهانی کارگر که همگی بر حق داشتن تشکل های مستقل، حق اعتراض و اعتصاب، آزادی فوری کارگران، معلمان، دانشجویان و فعالان مدنی و سیاسی دربند، حق برخورداری از آموزش و درمان رایگان برای همه قشرهای جامعه و … تاکید داشته اند. اعلام متحدانه این خواسته از سوی کارگران بیانگر این واقعیت است که علیرغم سرکوبگری های صورت گرفته ؛ جامعه همچنان ایستاده و از مطالبات خود پا پس نمی کشد.
مبارزه عدالت جویانه و آزادی خواهانه کارگران و مردم به تنگ آمده از نظام اسلامی در حال جوشش و سربرآوردن است.
جمهوری اسلامی به انتها رسیده و این تنه پوسیده تنها با چند ضربه کاری دیگر بر زمین خواهد افتاد. با قدرت اتحاد مبارزاتی مان در زندانها را میگشاییم. کارگران زندانی، معلمان در بند و تمامی زندانیان سیاسی باید بدون قیدو شرط آزاد شوند و به احضارها و تهدیدات فعالین کارگری و اکتیویست های سیاسی پایان داده شود.
پیمان شجیراتی
کارگر کمونیست ٦٢١
