شعر زیبایی از سهراب مهدی پور – ایران

سنگ

سنگ

سنگ

آدم ها وقتی که سنگ می شوند، 

می میرند

دارم اشتباه می کنم؛

آدم ها  وقتی که می میرند

سنگ می شوند!

یک سنگ می شوند بر گور

غیر از کسانی که سنگ هم ندارند

شاید باز هم دارم اشتباه می کنم؛

هر آدم عاشقی، ده ها

 و صدها سنگ خواهد داشت

نمونه اش؛ من هستم

با ده ها سنگ گور

یک سنگ به نام من

در قدمگاه هزاران نفر بگذارید

که در برابر اسم شان ستاره گذاشته اند

یک سنگ دیگر

در خاکریزی نصب کنید 

که جوانی مرا

توپ باران کرده است

و مرا با کسی جنگانده است

که نه تنها گاومان همدیگر را شاخ نزده بودند

بلکه ما حتی تا آن روز همدیگر را ندیده بودیم 

و حتی نام همدیگر را نمی دانستیم

یک سنگ هم لطفا

در کارتزنی کارخانه نصب کنید

که هر روز صد بار در آنجا مردم . . . 

سنگی به نامم در خیابان هایی نصب کنید

که هر روز از آنجاها گذشتم

تا نامه های گمشده ها را به خانه هایشان برسانم

و مژدگانی بگیرم!

یک سنگ هم درگاه خانه ی استیجاری ام بگذارید

که هر روز برای نان از گذشتم و 

بی نان برگشتم

سنگی به نام من

در روبروی وزارت کار

مجلس 

سازمان برنامه و بودجه

و هر کجا که رفتم و گلو پاره کردم

نصب کنید

بگذارید روندگان و آیندگان مرا نبینند

و پایشان به من گیر کند

و سکندری بخورند

این گونه شاید مرا از یاد نبرند! 

#سهراب_مهدی_پور