روزنه rowzane خبری – تحلیلی
شکست نظامی عفرین پس از حدود دو ماه حمله جنایتکارانه دولت فاشیستی ترکیه و مقاومتی تحسین برانگیز در جنگی نابرابر اتفاق افتاد. عفرین مقاومت قهرمانانه ای از خود به نمایش گذاشت. در شهرهای مختلف دنیا، مردم به حمایت از آن برخاستند. اما پیروزی در یک نبرد نظامی که یک طرف آن به توپ و تانک و هواپیمای جنگی و هزار و یک ساز و برگ نظامی دیگر مسلح است و طرف دیگر آن از این امکانات برخورد نیست بسیار سخت و دشوار است. اما ارتش ترکیه هم می داند که این پیروزی نظامی بشدت شکننده است. چرا که جنگ به شکل پارتیزانی برای از پای در آوردن نیروهای ترکیه و متحدینش ادامه خواهد یافت و در این نوع جنگ نیروهای مسلح کرد تجربه زیادی دارند.
عفرین در زمینه نظامی شکست خورد ولی دولت فاشیستی ترکیه از این نبرد به لحاظ سیاسی پیروز بیرون نیامده است. دولت ترکیه بعنوان دولتی که حقوق مسلم و پایه ای مردم کردستان را سرکوب می کند در چشم مردم جهان و انظار بین المللی بعنوان جنایتکار رسواتر شده است. قرار گرفتن دولت ترکیه در کنار نیروهای شبه داعشی برای گرفتن خونبار عفرین هر چه بیشتر این دولت را با داعش تداعی خواهد کرد. دولت ترکیه این شانس و اقبال را داشت که درمعیت سکوت و یا همراهی خاموش دول غربی و روسیه در عفرین موفقیت نظامی بدست آورد. ولی این دولت در نزد مردم عادی کشورهای غربی بعنوان قاتل مردم بی دفاع عفرین و عامل کشتار و نسل کشی مردم کردستان شناخته شده است. از سوی دیگر نقشی که دولت ترکیه در بحران سوریه پس از امریکا، جمهوری اسلامی و روسیه ایفا می کند حتی با اشغال عفرین هنوز حاشیه ای است و جدی گرفته نخواهد شد.
عفرین اما فقط به دلیل تفوق نظامی دولت فاشیستی ترکیه سقوط نکرد. عفرین در امید واهی احزاب ناسیونالیستی که فکر می کردند با بند بازی میان آمریکا و روسیه می توانند این شهر را حفظ کنند به خودش پشت کرد. قرار بود که عفرین نماد قدرت مردم باشد. قرار بود که عفرین نماد اتکا به مردم باشد. اما چهارچوب و افق سنتی ناسیونالیستی یعنی اتکای به دولتهای ارتجاعی غربی و منطقه ای برای کسب پیروزی نتیجه عکس بهمراه داشت.
من نمی دانم که اگر در عفرین افق و سیاسیت دیگری حاکم بود این شهر چقدر می توانست به لحاظ نظامی در مقابل ارتش تا به دندان مسلح ترکیه از خود دفاع کند و یا پیروزی بدست آورد. ولی یک چیز مسلم است. دشمن را به خانه راه نمی داد و به آنها اعتماد نمی کرد.
