روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
ظریف در گفتگور با روزنامه ایران:عمان و سوئیس پیام‌هایی برای میانجی‌گری با آمریکا ارائه داده‌اند
ظریف ما همیشه از شعار فراتر رفته‌ایم و عمل کرده‌ایم. پیش از این، مذاکره با امریکا را با اجازه مقامات عالی نظام شروع کردیم و بیشترین میزان مذاکره با امریکا را داشتیم. مذاکراتی که در سال‌های 92 تا همین اواخر و قبل از خروج امریکا از برجام بین ایران و امریکا صورت گرفته بی‌سابقه بوده است.
وزیر خارجه امریکا رکورد حضور خارج از امریکا را در مذاکراتی که با ایران داشت، شکست. در تاریخ کوتاه امریکا هیچ‌گاه وزیر خارجه‌ای از این کشور تا به این اندازه طولانی مدت برای یک مذاکره خارج از کشور نبوده است. مشکل، مذاکره نیست چنانکه طی ماه‌های گذشته مسئولان دیپلماتیک ما پیش از خروج امریکا از برجام با هیأت دیپلماتیک این کشور مذاکره می‌کردند. منتها مشکل این است که نسبت به نتیجه مذاکره با امریکا چه میزان اعتماد وجود دارد؟
موضوع تابو بودن مذاکره نیست. موضوع این است که چه میزان می‌شود با اطمینان این مذاکره را تا حصول نتیجه پیش برد. به هر حال هیچ طرفی نمی‌خواهد وارد یک روند وقت‌گیر و پرتنش و بی‌حاصل شود. اعتماد نسبت به امریکا به خصوص دولت جدید این کشور که موضوعیت ندارد و هیچ‌کس در دنیا به آنها اعتماد ندارد. ولی چقدر می‌توان مطمئن بود که وقتی شما به نتیجه‌ای رسیدید این نتیجه اعمال می‌شود.
ما اکنون توافقی داریم که همه دنیا معتقد است، توافق خوبی است، سازوکار نظارتی دارد. چنانکه آژانس انرژی اتمی 12 بار گزارش داده این توافق کاملاً از سوی ایران اجرا شده است. خب چه مشکلی وجود داشت که امریکایی‌ها از این توافق کنار کشیدند؟ اگر صرفاً قرار باشد که تمایلات لحظه‌ای افراد و یا فشارهای گروه‌های فشار خط مشی سیاسی کشوری را تعیین کند. دیگر چه نیازی به مذاکره است.
انجام مذاکره ملزوماتی دارد که باید به آن توجه جدی شود و جمهوری اسلامی هیچ‌وقت کشوری نبوده است که مذاکره را رد کند اما خب مذاکره باید شرایط خودش را داشته باشد. در هیأت حاکمه امریکا پیرامون مذاکره بدون پیش شرط وحدت‌نظر و توافق وجود ندارد. یعنی آقای ترامپ اعلام می‌کند مذاکرات بدون قید و شرط و بعد با فاصله دو ساعت از اعلام ایشان، وزیر خارجه امریکا سه شرط تحقیقاً نشدنی برای مذاکره اعلام می‌کند.
درست است که آقای ترامپ رئیس است اما وزیر خارجه ایشان بعد از ایشان صحبت کرده است. اینها نشان‌دهنده یک هرج و مرج در دستگاه سیاست خارجی امریکاست که نیاز دارد قبل از اینکه درباره موضوع مذاکره با ایران بحث کنیم، این هرج و مرج را مورد توجه قرار دهیم. در سیاست خارجی باید همه تحولات رصد شود. حتماً همه اظهارات مقامات امریکایی و نه فقط یک اظهار نظر و همچنین اقدامات آنها رصد می‌شود و براساس منافع ملی تصمیم‌گیری می‌شود.
تصمیم‌گیران کشور تاکنون با درایت عمل کرده‌اند. تمام دنیا به این واقعیت معترف است تمام اقداماتی که ما در طول چند سال گذشته در این رابطه داشتیم امریکا را از نظر روابط بین‌الملل در یک بن‌بست قرار داده است. الآن غیر از یکی دو کشور کسی از سیاست‌های امریکا علیه ایران حمایت نمی‌کند. حتماً بر همین اساس عمل می‌کنیم. یعنی منافع ملی را در نظر می‌گیریم و بر اساس خوش خیالی حرکت نمی‌کنیم اما بر اساس بدبینی صرف هم حرکت نمی‌کنیم.
باید ببینیم هر اقدامی چه نتایجی را می‌تواند داشته باشد. امریکایی‌ها تا چه اندازه آمادگی این را دارند که اشتباهات گذشته خود را اصلاح کنند و آنها را تکرار نکنند. اگر این کشور به مذاکره اعتقاد دارد باید ببینیم نسبت به توافقی که بیش از دو سال جریان داشته، چگونه حسن نیت نشان می‌دهد و چگونه می‌خواهد کارشکنی‌های خود را جبران کند. تنها در این صورت است که می‌توانند پیشنهادهای دیگر را مطرح کنند. در غیاب این شرایط، درخواست برای مذاکره شاید یک نمایش تبلیغاتی محسوب شود وحتماً نخبگان سیاسی کشور، روشنفکران جامعه و مردم ما توقع ندارند که در برابر هر نمایش تبلیغاتی عکس‌العمل نشان دهیم باید همه حرکت‌ها را با هم بررسی کنیم و به تناسب واقعیات و منافع ملی عکس‌العمل نشان دهیم.
متن کامل از اینجا
