فراخوان برای حمایت از زنان خبرنگار!

فیلم مصاحبه با زنان خبرنگاری که در جمهوری اسلامی به آنها تعدی و آزار جنسی شده را همه در روزهای اخیر دیده اند. الهام نداف، شیما شعاعی، فاطمه رجبی، ثمر فاطمی و… دو نکته مهم در افشاگری این زنان و همچنین در باب مسئولیت ما فعالین حقوق زن در قبال آنها وجود دارد.
۱. اول اینکه این یک گزارشی از زن آزاری در درون خیمه این حکومت است. از زن آزاری سیستماتیک نمایندگان مجلس، رجل این حکومت و کاربدستانش. این یک افشاگری مهم از رفتار اعضا این حکومت با خبرنگاران زن است. این گزارش میگوید بیش از نود درصد زنان خبرنگار در ایران مورد تعدی و آزار جنسی قرار گرفته اند.
خیلی جرئت میخواهد که زنان همت کرده، این زن آزاری همه گیر را اعم از اصولگرا و اصلاح طلب و غیره افشا کرده اند. این یک اعتراض مهم است. باید مورد حمایت قرار بگیرد.
۲. در جامعه ایی که چهل سال است زن آزاری، تحقیر و بیحقوقی حاکم است، در درون افراد زیادی یک داس بدست نشسته است. مواجهه عمال این حکومت با این فیلم در توئیتر و همچنین افرادی که عادتشان داده اند طرف متجاوز بایستند، از تجاوز و تعدی که به این زنان خبرنگار شده بدتر بود. به آنها گفتند دروغ میگویند. یک سری دایی جان ناپلئون دوباره چراغ قوه به دست راه افتادند، قربانی را به صلابه بکشند، جمهوری اسلامی و زن ازاری را در ببرند.
از این رو فراخوان میدهیم که فعالین حقوق زن دیوار دفاع از این اقدام را بالا ببرند. زن یا مرد، هر فرد برابری طلبی که جلو چشمش تعرض به خبرنگاران زن را می بیند، نباید بی تفاوت رد بشود. کسانی که باید مورد تعرض واقع بشوند، مسئولین این حکومتند، نه زنان قربانی. در ایران تجاوزگر به حق زن حاکم است. هیچ مردی جرئت نمیکرد زن خبرنگار را موقع مصاحبه محکم از پشت بگیرد اگر در این جامعه تا این حد زن مورد ستم نبود. باید قوانین، سنت های مردسالار، تجاوز پرستی فرهنگی را نقد کرد. اشتباه محض است اگر فکر کنیم که هر زنی دهن به اعتراض و افشاگری باز کند، فورن برایش سوت و کف میرنند. نخیر! اینجا ایران است. باید برای حق اعتراض کردن هم بجنگیم. چهل سال زنان را زده اند. چهل سال درون افراد مختلف خشونت را کاشته اند. چهل سال هر اعتراضی را با عینک امنیتی زیر سئوال برده اند تا راحتتر بکوبند. کوبیدن قربانی نورم این مملکت است. دفاع کردن است که یک جنبش خلاف جریان است و باید ساخته بشود.
از اقدام این خبرنگاران زن صرفنظر از اینکه در کدام رسانه و روزنامه بوده اند باید حمایت شود. افشاگریهایشان باید پخش شود. باید دهان کسانی که حمله میکنند را گل گرفت. اگر جامعه اجازه بدهد که امروز به پریا رحیمی حمله کنند، دیروز به خبرنگاران زن حمله کنند، این سنت میشود که در سایه دشنه این حکومت و داس بدستان پیرامونش اعتراض کردن توسط زنان مشکل بشود. این باعث میشود زنان بی نام و نشانی که میخواهند اعتراض کنند دست نگه دارند. بترسند. بگویند وقتی زنان خبرنگار را مچاله کردند، کی یک زن کارگر میتواند صدایش را به جایی برساند. همه فعالین حقوق زن باید جمع شوند، از این تحرکات خوب زنان ایران در هر قشر و گوشه ایی که هستند حمایت کنند. جنبش حق زن یعنی همین نت وورک دفاعی!
اگر میتوانید بنویسید، رسمن دفاع کنید. نمیتوانید در پای بحثها شرکت کنید. خجالت نکشید. این که در عرض سده های مختلف به زنان گفته اند سرشان نمیشود، حرف مفت است. دخالت کنید. جواب مخالفین را بدهید. ویدئوی مصاحبه شان را پخش کنید. گوش به شکاکیت های دایی جان ناپلئونی ندهید. این مبصرهای مبتلا به سندروم همه چیز دانی افرادی مغموم، دیپرشن داشته و بدبین و منفعلند. امید به جامعه و مبارزات درونی اش ندارند. اینها خودشان را هم باور ندارند. ما همدیگر را باور داریم. ما آزادی و برابری خواهی میلیونی مردم این مملکت را قبول داریم. از اعتراض این خبرنگاران وسیعن حمایت کنید!